MCA-PRESS | GJEDNJ, ÇËSHTJA COUDERC DHE HACHETTE FILIPACCHI ASSOCIÉS K. FRANCES

15 Jun GJEDNJ, ÇËSHTJA COUDERC DHE HACHETTE FILIPACCHI ASSOCIÉS K. FRANCES

Posted at 13:02h in Vendime nga Bota by admin 0 Comments

Gjykata Evropiane për të Drejtat e Njeriut

DHOMA E MADHE

CESHTJA COUDERC DHE HACHETTE FILIPACCHI ASSOCIÉS K. FRANCES

(Kërkesa Nr. 40454/07)

GJYKIM

STRASBURG

10 Nëntor 2015

Në çështjen Couderc dhe Hachette Filipacchi Associés k. Francës,

Gjykata Evropiane e të Drejtave Te Njeriut, ulur si Dhome e Madhe e përberë nga:

Dean Spielmann, Kryetar,

Josep Casadevall,

Işıl Karakaş,

Khanlar Hajiyev

Päivi Hirvelä,

Mirjana Lazarova Trajkovska,

Ledi Bianku,

Julia Laffranque,

Paulo Pinto de Albuquerque,

Erik Møse,

Helen Keller,

André Potocki,Aleš Pejchal

Johannes Silvis,

Valeriu Griţco,

Robert Spano,

Branko Lubarda, gjyqtarë

dhe Søren Prebensen, Kancelar i Dhomës së Madhe

Pas shqyrtimit me dyer të mbyllura, me 15 Prill 2015 dhe ne 19 Tetor 2015, Ka dhënë gjykimi si ne vazhdim:

PROCEDURA

Çështja e ka zanafillën në ankimin (nr. 40454/07) kundër Republikës së Francës depozituar në Gjykatë sipas nenit 34 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore (“Konventa”) nga Znj. Anne-Marie Couderc, një shtetase franceze, dhe Hachette Filipacchi Associés, një kompani e inkorporuar sipas ligjit francez (“ankuesit/kërkuesit”), më 24 gusht 2007.
Ankuesit u përfaqësuan nga Znj. de Perçin, e dhomës së avokatisë Paris. Qeveria francize ( “Qeveria”) u përfaqësua nga Co-Agjenti tyre, Z. de Bergues, Zëvendës Drejtor i Çështjeve Ligjore në Ministrinë e Punëve të Jashtme dhe Zhvillimit Ndërkombëtar.
Ankuesit pretendonin se ka pasur një shkelje të pajustifikuar të drejtës se tyre për lirinë e shprehjes (neni 10 i Konventës).
Kërkesa u caktua seksionit të pestë të Gjykatës (Rregulli 52 § 1 të rregullores së Gjykatës). Më 13 maj 2014, Dhoma e atij seksioni e përbërë nga gjyqtarët: Mark Villiger, Angelika Nußberger, Boštjan M. Zupancic, Ann Power-Forde, André Potocki, Paul Lemmens dhe Helena Jäderblom, si dhe të Claudia Ëesterdiek, kancelar i seksionit, shpalli kërkesën të pranueshme dhe dha një vendim. Më 11 shtator 2014, Qeveria ka kërkuar, në përputhje me nenin 43 të Konventës, që çështja t’i kalojë Dhomës së Madhe. Më 13 tetor 2014, kolegji i Dhomës së Madhe pranoi atë kërkesë.
Përbërja e Dhomës së Madhe është përcaktuar në përputhje me dispozitat e nenit 26 §§ 4 dhe 5 të Konventës dhe rregulli 24.
Ankuesit dhe Qeveria paraqitën vërejtje të mëtejshme me shkrim mbi themelin (Neni 59 § 1 i rregullores së Gjykatës). Përveç kësaj, komentet e palës së tretë janë pranuar nga Qeveria e Monakos dhe nga organizata joqeveritare Media Iniciativa mbrojtjes ligjore, e cila ishte autorizuar nga kryetari i Dhomës së Madhe për të marrë pjesë në procedurë (Neni 36 § 2 të Konventa dhe Rregulli 44 § 3).
Një seancë u zhvillua në publik në Ndërtesën e të Drejtave të Njeriut, Strasburg, më 15 prill 2015 (Rregulli 59 § 3). U shfaq para Gjykatës:(a) për Qeverinë Z. G. DE BERGUES Zëvendës Drejtor i Çështjeve Ligjore në Ministrinë e Punëve të Jashtme dhe Zhvillimit Ndërkombëtar, Co-Agjent,

Znj. E. JUNG,

Znj. P. ROUAULT-CHALIER,

Znj. C. FABRE,

Znj. T. JEËCSUK, këshilltar;

(b) për Aplikantët

Znj. M.-C. DE PERCIN, e Zyrës së Avokatisë Paris, këshilltar.

Gjykata dëgjoi deklaratat e Znj. de Percin dhe Z. de Bergues.

FAKTET

RETHANAT E CESHTJES

Aplikantët janë drejtori i botimit dhe kompania e botimit te revistës javore franceze “Paris Match”. Zonja Anne-Marie Couderc ka lindur në 1950 dhe jeton në Levallois-Perret. Kompania Hachette Filipacchi Associés ka zyrën e saj të riregjistruar në Levallois-Perret.
Baza faktike e çështjes
Më 3 maj 2005, gazeta britanike Daily Mail publikoi një artikull me titull “A është ky djalë trashëgimtar i Monakos?”, Duke e përshkruar dhënien e informacioneve shpjeguese nga një grua, Znj, Coste, e cila deklaroi se babai i djalit të saj ishte Albert Grimaldi, i cili ishte princi në fuqi i Monakos (këtej e tutje, “Princi”), pas vdekjes së babait të tij më 6 prill të vitit 2005. Artikulli përmend një botim të ardhshëm në Paris Match, dhe flet për elementet e saj kryesore. Ai u shoqërua nga tre fotografi, njëra prej të cilave tregon Princin ku mban fëmijën në krahë dhe u shkruan “pasardhësi i tij në fron? Princi Albert me Aleksandrin”.
Në të njëjtën ditë, duke qenë i informuar se një artikull ishte gati për të dalë në Paris Match, Princi Albert njoftoi aplikantët të mos ta botojnë atë.
Më 4 maj 2005, Revista javore gjermane Bunte publikoi intervistë me Znj. Coste. Kopertina e revistës ishte titulluar “Prinz Albert ist der Vater meines Kindes” ( “Princi Albert është babai i fëmijës tim”). Kjo u ilustrua nga dy fotografi të Princit: në njërën prej tyre ai u fotografua së bashku me znj. Coste, dhe në anën tjetër e ka mbajtur fëmijën në krahë.
Në faqet e internetit të ndryshme në të njëjtën ditë kaloi lajmi. Në Francë, informacionet nga artikulli Paris Match janë përfshirë në një artikull në faqen e radio stacionit RTL dhe faqen e internetit me titull “Le Prince Albert II aurait un fils, silence au Rocher” ( “Princi Albert II i dyshuar të ketë një djalë, asnjë koment nga Monako”). Nga ana e saj, kanali LCI botoi një artikull të titulluar “Albert : la rumeur d’un fils” ( “Albert: thashethemet për një djalë”) në faqen e saj të internetit. Lajmi gjithashtu u shfaq në faqen e internetit të MEDEF (Konfederata Franceze e Biznesit) në Internet, si vijon: “L’enfant caché du prince Albert de Monaco : selon certains journaux britanniques et allemands, Albert de Monaco serait le papa d’un petit garçon de 19 mois” (“Djali i fshehtë i Princit Albert: sipas disa gazetave të caktuara britanike dhe gjermane, Albert i Monakos është babai i një djali 19-muajsh”).
Më 5 maj 2005, pavarësisht nga njoftimi Princit për të mos e botuar, revista javore Paris Match botoi një artikull në edicionin e tij nr. 2920, të paraqitur në kopertinën e revistës nëntitullin “Albert i Monakos: Alexandre, fëmijës i fshehtë” (“Albert de Monaco: Alexandre, l’enfant secret”), ilustruar me një fotografi të vogël që tregon Princin me fëmijë në krahët e tij. Artikulli, i publikuar në faqet 50-59 të revistës, i përbërë nga një intervistë me Znj. Coste, e cila iu përgjigj pyetjeve të bëra nga një gazetar dhe deklaroi se babai i djalit të saj Alexandre, i lindur më 24 gusht 2003, ishte Princi. Në mënyrë të veçantë, intervista përshkruan rrethanat në të cilat Znj. Coste kishte takuar Princin, marrëdhënien e tyre intime, ndjenjat e tyre, si dhe mënyrën në të cilën Princi kishte reaguar ndaj lajmit të shtatzënisë së zonjës Coste dhe si ishte sjelle ndaj fëmijës ne lindje dhe të më pas.
Pasazhet përkatëse të kësaj interviste si në vijim: “Paris Match: Kur e keni takuar Albertin e Monakos? Nicole Coste: Tetë vjet më parë, në një fluturim te bukur në Paris … Para uljes ai kërkoi numrin tim të telefonit. Dy javë më vonë unë marr një mesazh në celular im … … Ai donte të më ftonte në Monako … unë shkova atje ne fundjavën në vijim … Kaluam një natë shumë të intime pranë njëri-tjetrit, ajo ishte shumë romantike! Pas kësaj fundjave ai më morri për të më thënë se kishte pasur një kohë shumë të këndshme dhe se ai donte të më shihte prapë.

…

Me kalimin e muajve, unë rashë shumë në dashuri. Kam kaluar fundjavën në Monako. Ai më mori kudo me të kur ai nuk kishte detyrë zyrtare …

…Kam pasur përshtypjen se diçka po ndodhte. Ai nuk foli për ndjenjat e tij, por kam dëgjuar rrahjen e tij të zemrës. Ka shenja që nuk mund të gabohen, kur jeni në krahët e dikujt … Ai nuk më tha asgjë mua dhe unë nuk e pyeta atë. Por ai sillej mire me mua dhe gjestet ndaj meje, madje edhe në publik, madje edhe para grave të tjera të reja. Unë mendoj se ai e vlerësoi dashurinë time. Ai u tha miqve të tij se unë kam qenë shumë e dashur, dhe se ai i pëlqente anën time të nënës. Për sa mendoj, ai me kishte prekur zemrën.

P.M. A takoheshit shpesh?

N.C. Për pesë vitet e para kam shkuar në Monako rreth një herë në muaj … Ndonjëherë ai me merrte mua bashkë në ngjarjet zyrtare, si Music Awards apo turnet e tenisit…

P.M. A keni takuar ndonjëherë babain e tij, Princin Rainier?

N.C. Po. Në një darkë me rreth njëzet mysafirë; Albert më tha se ne nuk mund të shkojnë së bashku, pasi babai i tij [do të jetë] atje. Në pasdite, ai në mënyrë indirekte bëri deklaratën e tij të dashurisë, duke i thënë një miku para të gjithëve ‘Kujdesu mirë për Nicole. Unë jam shumë i dhënë pas saj. Dhe më pas më puthi…

P.M. Çfarë te tha për bisedën e tij me babanë e tij?

N.C. Ne folëm për të ditën e nesërme. Ishte bere pak i çuditshëm. Unë u shqetësova. “Unë kam qenë duke menduar”, tha ai. “Unë besoj se është më mirë në qoftë se ne qëndrojnë miq.”

P.M. Si keni reaguar?

N.C. … Unë po qaja. I telefonova atij për të mësuar në qoftë se ishte me të vërtetë fundi. “Në qoftë se ti do ishe në situatën time, çfarë do të beje?” Ai u përgjigj: “Unë do të pres. Jo për kohë të gjatë, por unë do të pres …”…

P.M. Duket sikur diskutimi i Albert me babanë e tij ishte një pikë kthese në marrëdhëniet tuaja.

N.C. Është e vërtetë, marrëdhënia u përkeqësua pas kësaj. Në të njëjtën kohë, megjithatë, ai duket të ketë pasur frikë ndaj marrjes së vendimit; ai hezitoi, duke marrë një hap përpara dhe dy hapa mbrapa …

… Albert nuk është dikush që shpreh ndjenjat e tij ose që argumenton. Ai ka një sens të mirë të humori. Pata përshtypjen se ai ende kishte ndjenja. Ne pamë njëri-tjetrin pak a shume njëlloj shpesh si më pare, por për pak kohë, një ditë në vend të tre. Pata përshtypjen se ai ishte frikësuar se do të afrohej së tepërmi. Në dhjetor 2002 donte të festonte ditëlindjen time … së bashku. Ai sugjeroi që unë të veja në Monako … ne shkuam [jashtë] për një pije. Kishte shumë gra të reja që vijnë deri tek ai, dhe unë bëra të ditur se unë nuk isha e lumtur për këtë. Me të kthyer në banesë, u dashuruam përsëri, diçka që unë nuk e doja atë natë. Mbrëmja më kishte mërzitur.

P.M Atëherë mbetët shtatzënë?

N.C. Po. As ai dhe as se kishim planifikuar atë. Unë kam qenë duke marrë masa … Kur pashë Albert më 11 dhjetor kam pasur zemrën e lënduar. I thashë: “Në qoftë se unë jam shtatzënë, çfarë do të bëjmë?” Ai u përgjigj: “Në qoftë se je shtatzënë, duhet ta mbash atë”. Ai tha nga zemra. Ai menjëherë filloi duke menduar për emrat e djemve, dhe unë po gjeja emra vajzash, pasi unë tashmë kisha dy djem. Ai tha: “Unë jam duke u përpjekur për të menduar për emrat e djemve – vetëm djem di te besh ti”…!

…Menjëherë pas kësaj, kam pasur një test pozitiv shtatzënie … kam kërkuar që ai të marri një vendim shumë shpejt … Unë kam qenë në dijeni të asaj që çfarë një fëmijë përfaqësonte për Albert, duke pasur parasysh pozitën e tij. Sipas mendimit tim, i takonte atij për të vendosur … Ai më tha: “Mbaje. Do te kujdesem unë për gjërat. nuk do të mungoje asgjë. Unë nuk premtoj të martohem me ju, por mbani atë dhe mos u bëni merak: Unë do ta sjell atë në familje pak nga pak. Unë do doja ta mbaja lajmin për vete për momentin. Personi i vetëm që duhet t’ja them është këshilltari im dhe shoku i fëmijërisë, të cilin ju e njihni mirë”.

P.M. A kontaktoi me ju gjate shtatzënisë?

N.C. Nga koha në kohë. Ai më foli me shumë mirësi. Pastaj një ditë ai erdhi për të me parë mua në Paris me këshilltarin e tij … isha shtatzënë tre muaj”. Ai duket se kishte ndryshuar mendjen e tij, por për mendimin tim ishte tepër vonë. Këshilltari tha “A e kupton se në qoftë se ky është një djalë, ata do të përdorin atë për të parandaluar Albert për të marre fronin, dhe fëmija do të jetë në gjendje për të kërkuar fronin?” Unë u befasova se ai ishte duke shkuar në gjëra që janë vetëm detaje për mua. Unë nuk isha duke menduar për këto pyetje … është e qartë për mua se një fëmijë i lindur jashtë martese nuk mund të marrë fronin.

P.M. Çfarë ndodhi më pas?

N.C. kam mësuar se isha duke pritur një djalë. Unë isha shumë e shqetësuar … e pyeta nëse ajo do ti vështirësojë gjërat në qoftë se ishte një djalë … “Jo, jo më shumë se nëse do të ishte një vajzë.” Ai e vuri dorën e tij në barkun tim dhe kemi diskutuar emra përsëri…

…

Kur isha shtatzënë pesë muajsh “, e thirra. Ai nuk u soll në mënyrën siç e kishte zakon me mua, kuptova se diçka kishte ndodhur dhe se ai donte për t’i jepte fund marrëdhënies. Ai tha: “Kam pyetur për këshilla. E kam menduar shumë, fëmija është i pamundur”.

…

Unë shkova për të parë një avokat, i cili njoftoi avokatin e Albert. Alberti më thirri menjëherë, dhe ishte shumë i mërzitur: “ti më fute në kurth …” Ai foli me mua sikur atij ti kishin fshire trurin. Isha shtatzënë tetë muaj”, dhe u mbeta shtatzënë gjashtë vjet pas takimit tonë të parë. Unë do të kisha pasur mundësi të shumta për të ngelur shtatzënë.

P.M. Si ishte lindja?

N.C. 24 gushti i vitit 2003 nuk është kujtimi im më i lumtur. Unë kam qenë shumë vetëm. Në ditën që kam lënë spital, unë u vizitova nga një laborator francez, miratuar nga Instituti i Mjekësisë Ligjore zvicerane, për ADN-në nga djali im. Që u organizua nga këshilltari i tij.

… Dy fëmijët e mi të tjerë ende nuk e dinin se kush është babai i vëllait të tyre të vogël… Alexandre ishte duke fjetur në dhomën e gjumit, në një krevat fëmijësh … Ai vuajti nga astma dhe u shtrua në spital për gjashtë javë … kam pasur për ta zgjidhur këtë vetëm, pa askënd që ti besoja.

…

P.M. Kur e pa Alexandre për herë të parë?N.C. Dy muaj e gjysmë pas lindjes së tij … gjëja më e rëndësishme për mua ishte qe Alexandre të njihet. Ishtejashtë diskutimit që fëmija im nuk do të kishte një baba. Kështu ja kam shpjeguar atyre. Për mua, mosnjohja do të ishte baza e vetme për të çuar gjërat në gjykatë. Kjo ishte për Albert për të organizuar gjërat në mënyrë që ky fëmijë i vogël të ketë pasur një jetë pak a shumë normale, edhe në qoftë se, në fillim, kishte qenë e nevojshme për të fshehur atë. Por unë nuk dua që ai të rritet në errësirë. Kam menduar vetëm për këtë, dhe jo për faktin se ai përfaqësonte një trashëgimtar të mundshëm. Ndërkohë, Alberti paguante një shumë çdo tre muaj që unë ende i marr.

P.M. Çfarë ndodhi më pas?

N.C. Meqë nuk i besoja avokatit tim më gjatë, kam kontaktuar një tjetër, për të cilin unë shpjegova se e vetmja gjë që vlen është që Albert të njohë djalin e tij. Sipas mendimit tim, mosnjohja e fëmijës arrin të mohojë rrënjët e tij …

…

P.M. A e kuptoi Albert rëndësinë qe kishte për ty njohja e fëmijës?

N.C. Në fund po, për gëzimin tim të madh, më 15 dhjetor 2003 ai organizoi një takim në zyrën e noterit, me këshilltarin e tij …

P.M. Çfarë ka ndodhur gjatë takimit në zyrën e noterit?

N.C. Alber nënshkroi aktin e njohjes. Ai e bëri atë nga respekti për mua, duke dhënë udhëzime se ky akt do te regjistrohet pas vdekjes së të atit.

P.M. A keni një kopje të këtij akti të njohjes?

N.C. Nuk është ndonjë letër, unë vetëm kam numrin e regjistrimit të veprës. Kam pyetur noterin disa herë për një certifikatë ku thuhet se ai kishte një dokument në lidhje me djalin tim. Me tha “Më vonë.” Pas funeralit te Rainier e kontaktova noterin përsëri, duke kërkuar që ndërmarrja e Albert të vërtetohet, dhe se njohja zyrtare e atësisë së birit tonë të regjistrohen në regjistrin e lindjeve dhe vdekjeve. Përsëri, noteri më tha se mund të presë … Unë edhe një herë kërkova një kopje të veprës. Ai refuzoi …

P.M. Po në lidhje me banesën tuaj? A e ndryshove atë?

N.C. … Kam gjetur një shtëpi në prill të vitit 2004.

P.M. Kujt i përket kjo?

N.C. Një kompanie qe investon në prona (një SCI). 50% të aksioneve janë në emër të Aleksandre…

P.P. Cilat janë kontaktet që keni pasur me Albert pas takimit të tij tek noteri?

N.C. kam kërkuar atë për të parë djalin e tij rregullisht, si dhe të bëjë njoftim për lindjen e tij. Ai e ka bërë këtë … Në një nga vizitat e tij, i thashë “Vetëm për shkak se ne kemi pasur një fëmijë, nuk do të thotë se çdo gjë duhet të përfundojë mes nesh”. Ai u përgjigj: “Për momentin, unë preferoj që të përfundojnë gjërat, sepse në qoftë se ne vazhdojmë ne do të përfundojmë me një fëmijë të dytë!

…

P.M. Pse keni vendosur të flisni në publik?

N.C. Unë ju kam dhënë tashmë disa arsye. Dua Alexandre të rritet normalisht, me një baba. Dua gënjeshtrat që të ndalen. Për pjesën time, unë jam ngopur me gënjeshtra, duke u fshehur dhe duke kaluar për dashnoren e miqve të tij. Për shkak të kësaj heshtjeje, unë nuk kam një identitet dhe unë jetoj pothuajse si një e jashtëligjshme. Unë jam e frikësuar për shëndetin psikologjik te djalit tim. Do të doja ta pagëzoja sa më shpejt të jetë e mundur, me certifikatën e lindjes të hartuar në mënyrë korrekte. Përveç kësaj, unë e kuptoj se ka zëra që shkojnë rreth në lidhje me këtë fëmijë, dhe unë dua që e vërteta të rivendoset, në mënyrë që dy vëllezërit e tij më të mëdhenj të kenë një imazh dinjitoz të nënës së tyre. … ”

Kjo intervistë u ilustrua me pesë fotografitë te Princit me fëmijën dhe tre të Princit me Znj. Coste. Në mënyrë të veçantë, një me dy faqe (faqet 50 dhe 51) konsistoi në një fotografitë Princit ku mban fëmijën në krahë, me titull “Alexandre “është djali i Albert thotë nëna e tij”, e ndjekur nga ky tekst: “Një djalë i vogël i cili e di se si për të thënë vetëm dy fjalë: babë dhe nene. Një djalë i vogël I cili nuk duket i shqetësuar nga diferenca e madhe mes dy kulturave nga të cilat ai vjen. Emri i tij është Alexandre, emri i një pushtuesi, emri i një perandori. Ai u lind në Paris më 24 gusht 2003. Nëna e tij kërkon që ai te mos rritet në mënyrë klandestine, “në errësirë”. Për këtë arsye, ajo tani është duke zbuluar ekzistencën e tij, e cila nuk përbën kërcënim për ndonjë republikë apo ndonjë dinasti. Sepse në Togo, vendi i familjes së nënës së tij, të gjithë fëmijët, nëse janë apo jo të lindur ligjërisht në çiftet e martuara, kanë të drejtë për një baba zyrtar. Për momentin, djali i vogël me kaçurrela te zinj nuk është i interesuar të dijë nëse është një princ apo jo. Nëna e tij vetëm do qe ai te jetë i lumtur. Ka tashmë një mbret në shtëpi … atë.”

Fotografia është shoqëruar edhe nga shkrimi i mëposhtëm: “Sovrani 47-vjeçar i Monakos nuk kishte qenë i njohur të ketë ndonjë marrëdhënie afatgjatë. Sot Nicole Coste, një zonjë me të cilin ai u takua tetë vjet më parë, pretendon se ata kanë pasur një djalë. ”

“Ai kurrë nuk ka qenë i qeshur kështu më pare: Princi Albert dorëzohet ndaj bukurive te Alexandre.”

Katër fotografitë e Princit ku mban fëmijën në krahë janë publikuar në faqet 52, 53, 56 dhe 57, dhe janë shoqëruar edhe nga shkrimet dhe / ose nën-tituj. Në veçanti, në shkrimin në faqen 52 thuhet “mirëdashja, butësi dhe durim, fjalët kyçe për një princ që do fëmijët”, dhe në faqen 53, “Princi ka pasur gjithmonë një pike te dobët për fëmijët” dhe “Albert, president i Komitetit Olimpik Monegasque, i veshur me një këmishë Olimpiade, me Alexandre në krahët e tij”. Në vijim nën-titulli u shfaq në faqet 56 dhe 57: “Alexandre në 6 muaj. Ai tashmë është duke u përpjekur për të qëndruar në këmbë. Kjo është një nga takimet e tij te para me Albert. Ai fle në dhomën e nënës së vet. Nicole dhe tre bijtë e saj kanë lëvizur tashmë në një banesë në Lagjen 16 të Parisit.” Së fundi, tre fotografitë e Princit me Znj. Coste u botuan në faqet 58 dhe 59. Fotografia në faqen 58 shkruan si më poshtë:

“Ata u takuan në një fluturim të bukur në Paris, Nicole ishte një stjuardese. Ajo kishte lënë Lome, në Togo, tetë vjet më parë, afër moshës 17. “Në vendin tim, një baba do të kishte detyruar djalin e tij për të njohur fëmijën e tij.” Fotografitë në faqen 59 kishin nën-titullin si më poshtë: “Nicole gjithashtu mori pjesë në aktivitetet zyrtare. Në maj të vitit 2001 ajo ishte në të djathtë të princit ndërsa ai priste këngëtarin Yannick në Monte-Carlo Music Aëards.”

Më 10 maj 2005 Znj. Coste lëshoi një deklaratë që tregon se ajo kishte rënë dakord për të dhënë një intervistë për Paris Match, për botim në edicionin e 5 majit 2005, kishte rilexuar me kujdes formulimin e tij, dhe kishte dorëzuar vetë fotografitë që tregojnë princin me Alexandre. Ajo saktësoi se ajo kishte marrë ato fotografi, dhe se ajo e kishte marrë me pëlqimin e plotë te Princit. Ajo lëshoi një deklaratë të mëtejshme që tregon se ajo kishtedorëzuar këto fotografi për mediat për publikun pa pagesë. Ajo shtoi se djali i saj është njohur para një noteri, që në dokument noterial ishte nënshkruar më 15 dhjetor 2003 dhe se ai kishte rënë dakord në atë datë që vepra do të dërgohej në bashkinë e Lagjes 14 të Parisit, menjëherë pas vdekjes se Princit Rainier. Ajo tha se ajo kishte tentuar, me të gjitha mjetet miqësore, për të gjetur një kompromis me avokatin e princit, dhe se ishte fakti se Princi kishte dështuar për të nderuar ndërmarrjen e tij e cila e kishte detyruar atë për të sjellë çështjen në vëmendjen e publikut. Në lidhje me mediat, ajo tha: “Ata kanë ndihmuar vetëm djalin tim dhe veten time që të njihet Alexandre zyrtarisht”.
Procedurat para gjykatave Franceze
Më 19 Maj 2005, duke pasur parasysh se publikimi i artikullit në Paris Match ka ndërhyrë me të drejtat e tij në jetën private dhe në mbrojtjen e imazhit të tij, Princi solli procedura kundër aplikantëve, në bazë të nenit 8 të Konventës dhe nenet 9 dhe 1382 te Kodit Civil, duke kërkuar dëmshpërblim nga kompania botuese dhe një urdhër që të publikojë vendimin e gjykatës në kopertinen e revistës dhe ka kërkuar që vendimi i gjykatës mund të përmbarohet menjëherë.
Më 29 qershor 2005 Gjykata e Larte në Nanterre (“TGI”), urdhëroi kompaninë Hachette Filipacchi Associés për të paguar Princit 50,000 euro (EUR) dëme jo pasurore. Ai gjithashtu urdhëroi që detajet e gjykimit të jenë të shtypura në të gjithë ballinën e revistës, me shpenzimet botuese dhe një me titull “Vendimi i Gjykatës kundër Paris Match, me kërkesën e Princit Albert II të Monakos”. Gjykimi ishte menjëherë i ekzekutueshëm.
TGI vuri në dukje, në veçanti, që nga faqja e parë e tutje, revista ka zbuluar atësinë e Princit jashtë martese, me titull “Albert i Monakos: Alexandre, fëmija sekret”, i shoqëruar nga një fotografi që tregon atë që mban fëmijën . Ai gjithashtu vuri në dukje se artikulli i marrë me çështjen e Princit ishte i gjatë dhjetë faqe brenda revistës, me anë të një interviste, në të cilën pyetjet Znj. Coste për të diskutuar marrëdhëniet e saj me Princin, ndjenjat e çiftit, jetën private dhe reagimet e Princit dhe njohja e fëmijës përpara një noteri. Ai theksoi se revista kishte zgjedhur qëllimisht fotografi të shumta, të marra në kuadër të intimitetit të jetës private te protagonistëve, për të ilustruar dhe të japi mbështetje për zbulimin, dhe se këto fotografi ishin të shoqëruara nga shkrime te vetë revistës, të cilat gjithashtu përmendnin jetën dashurore të Princit dhe rrethanat në të cilat ai u takua me të intervistuarin, duke analizuar sjelljen e tij dhe reagimet e tij ndaj vajzës dhe fëmijës, dhe duke spekuluar për ndjenjat e tij në lidhje me këtë fëmijë sekret.
TGI u shpreh se gjithë artikulli, përfshirë fotografitë shoqëruese, ra brenda sferës intime te dashurisë dhe jetës familjare dhe se nuk shqetësohej për ndonjë debat me interes të përgjithshëm. Ajo shtoi:

“… Ngjitja ne fron nga pretenduesi, në fronin e Principatës së Monakos nuk i heq atij të drejtën për mbrojtjen e jetës së tij private, as të drejtën e tij për mbrojtjen e imazhit të tij në fytyrën e thashethemeve të thjeshta që kanë të bëjnë me statusin civil të një fëmije, i cili nuk mund në asnjë rast të shërbejë si një pretekst legjitim për dhënien e informacionit publikut kurioz për jetën e figurave publike, ndjenjat e tyre dhe sjelljen e tyre private, me qëllim të mbulimit mediatik në faqet e një gazete e cila me gjithë seriozitetin nuk mund te marre vendin e sallës së gjyqit, aty ku të drejtat e fëmijëve janë të mbrojtura me ligj, pa paragjykuar ato të grave;Artikulli i kontestuar, i cili trajton thashethemet në mënyrë të bujshme, si në formulimin e saj dhe përmes fotove shoqëruese – të cilat janë krejtësisht të parëndësishme në atë që ato kontribuojnë në ndërhyrje me jetën private – është një shkelje e rëndë dhe e qëllimshme te drejtave themelore të personalitetit të paraqitësit të kërkesës, ky i fundit i ka përcjellë në mënyrë specifike përmes një procesi ekstra-gjyqësor kompanisë botuese kërkesë për të respektuar këto të drejta më 3 Maj 2005 … ”

Ankuesit apeloi kundër këtij aktgjykimi.
Në një njoftim për shtyp të datës 6 korrik 2005 Princi pranoi publikisht se ai ishte babai I Alexandre.
Më 13 korrik 2005, Gjykata e Apelit të Versajës ka pezulluar ekzekutimin e menjëhershëm të vendimit të TGI në lidhje me qëllimin për të publikuar vendimin e gjykatës.
Më 24 Nëntor 2005, Gjykata e Apelit të Versajës dha vendim. Ajo vuri në dukje se, me anë të intervistës me Znj. Coste, artikulli i kundërshtuar fokusohet në zbulimin e lindjes se fëmijës, i cili është prezantuar si i lindur nga marrëdhënia intime mes të intervistuarës dhe Princit nga 1997 e tutje. Ai gjithashtu vuri në dukje se edhe pse ky i fundit mund te ketë bërë një deklaratë që njihte fëmijën në zyrën noteriale – që është, në kushte të zgjedhur qëllimisht e konfidencialitetit – nga koha kur artikulli u publikua, kjo deklaratë nuk ka dhënë të rritet në një shënim në kufirin e certifikatës së lindjes së fëmijës, me rezultat që lindja e tij dhe identiteti i babait të tij ka mbetur i panjohur për publikun.
Gjykata e Apelit deklaroi gjithashtu se dashuria e një personi, jeta dashurore apo jeta familjare dhe çështjet e atësisë dhe amësisë mbeten në sferën e jetës private dhe janë të mbrojtura nga neni 9 i Kodit Civil dhe të nenit 8 të Konventës, dhe se këto dispozita nuk bene asnjë dallim midis personave anonimë dhe figurave publike, pavarësisht funksioneve te tyre civile, politike apo fetare. Ajo vuri në dukje, megjithatë, se ky parim lejon një përjashtim kur faktet e zbuluara mund të çojnë në një debat për shkak të ndikimit ose pasojave te tyre të mundshme ne statusin apo funksionin e personave në fjalë, në të cilin rast detyrimi për të dhënë informacion mer përparësi mbi respektimin e jetës private.
Ajo ka arsyetuar si më poshtë: “Duke pasur parasysh se fakti qe Albert Grimaldi kishte fëmijë që kurrë nuk e kishte qenë e njohur publikisht, se Kushtetuta Monegasque e bën të pamundur për një fëmije të lindur jashtë martese për të aderuar në fron dhe se Albert Grimaldi kurrë nuk kishte miratuar zbulimin e atësisë së tij të mundshme të fëmijës së Znj. Coste, pasi më 3 maj 2005 ai i kishte përcjellë Hachette Filippachi Associés kundërshtimin e tij ndaj publikimit të këtyre fakteve, del se Hachette Filipacchi Associés qëllimisht ka shkelur dispozitat e nenit 9 të Kodit Civil dhe të nenit 8 të Konventës Evropiane për të drejtat e njeriut, pa qenë në gjendje për të justifikuar këtë vepër në kërkesat inekzistente të raportimit të aktualitetit, legjitimitetin e informacionit ose të drejtave të lexuesve të saj për informacion, të cilat nuk përfshijnë atësinë sekrete të Albert Grimaldi, edhe në qoftë se ai ishte bërë Princi në fuqi i Principatës pas vdekjes së babait të tij në prill 2005; Kjo ndërhyrje në sferën e tij private, në kuptimin që artikulli jo vetëm ka bere te ditur një “sekret”, por gjithashtu përmban shtesa të shumta që rrjedhin nga rrëfimet e zonjës Coste në lidhje me rrethanat e takimit të tyre, ndjenjat e të paditurit, reagimet e tij më intime, në përgjigje ndaj lajmit të shtatzënisë se zonjës Coste dhe qëndrimin e tij ndaj fëmijës gjatëtakimeve private në apartamentin e saj, nuk mund të justifikohet nga publikimi I njëkohshëm i këtyre fakteve në revistën Bunte, ose nga ndikimi i mediave shkaktuar nga përmbajtja e artikullit, ose nga fakti se botime të tjera më pas kane përsëritur këto raporte (që ishin bërë njohuri publike për faj të kompanisë botuese), ose nga ana e legjitimitetit të dyshuar të një zbulimi të tillë, duke pasur parasysh se fëmija nuk kishte status zyrtar i cili do të kishte bere lindjen e tij dhe zbulimin e identitetit të të atit një subjekt që media dhe në veçanti kompania Hachette Filipacchi Associés, të ishin të nevojshme si pjesë e detyrës së tyre për të dhënë informacion, për të sjellë në vëmendjen e publikut, ose nga fakti se Albert Grimaldi, u përball – kundër vullnetit të tij- me ndikimin e mediave të zbulimit të informacionit në lidhje me jetën e tij private që kishte për qëllim për të mbajtur të fshehtë, nëse jo konfidenciale, është detyruar të japë një shpjegim publik, ose nga toni i artikullit, I cili, sipas Hachette Filipacchi Associés në mënyrë irrelevante specifikon, kishte për qëllim për të treguar të paditurin në një dritë veçanërisht pozitive; Edhe pse fotografitë që tregojnë fëmijën me të paditurin, të cilat shoqërojnë artikullin janë marrë nga Znj. Coste me pëlqimin Albert Grimaldit, edhe pse Znj. Coste, personi i vetëm qëka përgjegjësi prindërore për fëmijën, ja ka dorëzuar Paris Match për botim, mbetet që Albert Grimaldi nuk pranoi botimin e tyre në mbështetje të një artikulli që përbën një pushtim të intimitetit të tij, me rezultatin se ky publikim është i gabuar… “
Gjykata e Apelit arriti në përfundimin se botimi në fjalë ka shkaktuar dëm te pakthyeshme Princit në faktin e atësisë së tij, të cilën ai kishte dashur të mbajë të fshehtë dhe e cila kishte mbetur në atë mënyrë që nga lindja e fëmijës deri në publikimin e artikullit të kontestuar, papritmas, dhe kundër vullnetit të tij, duke bërë gjithçka publike. Konsiderohet se dëmi jo pasuror i shkaktuar justifikon një urdhër për publikimin e vendimit të gjykatës, si kompensim shtesë, dhe se, duke pasur parasysh natyrën e shkeljes dhe seriozitetin e pasojave të tij, një masë e tillë nuk ishte në disproporcion konkurrues me interesat e përfshira por e kundërta, ka përfaqësuar dëmshpërblim më të përshtatshëm në rrethanat e veçanta të rastit. Për këtë arsye ajo la në fuqi vendimin sipas ankesës, përveç në lidhje me kushtet e publikimit të vendimit të gjykatës, e cila nuk do te zinte më gjithë kopertinën por vetëm një të tretën e saj. Kështu, Gjykata e Apelit ka urdhëruar që një e treta më e ulët e ballinës së numrit të parë të Paris Match që do të publikohet në javën e ardhshme pas shpalljes së gjykimit duhet të shfaqë një kuti e bardhë që përmban tekstin e mëposhtëm, të shtypur me shkronja të kuqe, dështimi i të cilës çon në gjobitjen e shoqërisë ankuese me 15.000 euro, për periodik të publikuar pas kalimit të këtij afati:

“Me një vendim të Gjykatës së Apelit të Versajës e në përkrahje të vendimit dhënë nga Gjykata e Larte Nanterre, kompania Hachette Filipacchi Associés është përgjegjës për shkelje të privatësinë dhe të drejtës për imazhin e tij të Albert II të Monakos në publikimin nr. 2920 të revistës Paris Match, të datës 5 maj 2005, në një artikull të titulluar “Albert i Monakos: Alexandre. Fëmija sekret.”

Kjo deklaratë është publikuar në kopertinën e edicionit nr. 2955 të revistës, datë 5 janar 2006, me një fotografi të Princit. Mbulesa mbante titullin “Albert të Monakos. E vërteta është dënuar”, e cila u shoqërua me komentin e mëposhtëm: “Paris Match ka bërë të ditur ekzistencën e djalit të tij, Alexandre. Gjykatat kanë dënuar lirinë për të dhënë informacion. Ne kemi marrë mbështetje nga shtypi ndërkombëtar në reagim ndaj kësaj.”30. Përveç kësaj, ankuesit depozituan një ankesë në pikat e ligjit kundër Gjykatës së Apelit. Në bazë të tyre ligjore të apelit, kanë zhvilluar argumentet e mëposhtme: zbulimi i atësisë së princit sovran ishte një ngjarje e lajmeve në lidhje me jetën publike, duke pasur parasysh funksionet e mbajtura nga individi në fjalë dhe natyrën e fuqisë së transmetimit trashëgimor në Principatën e Monakos; shpërndarja e këtij informacioni ishte e nevojshme me qëllim informimin e publikut; botimi i vëzhgimeve dhe shtimet së bashku me shpalljen e një ngjarje të lajmeve të tilla si fakti i atësisë së një princi sovran ishte e ligjshme, me kusht që këto ishin të parrezikshëm dhe thjesht kane shërbyer për të vënë të dhënat në perspektivë; dhe publikimi e fotografive të marra brenda familjes, duke ilustruar ngjarjen e lajmeve te përshkruara në artikull, nuk ka qenë i tillë që të ndërhyjë me mbrojtjen e jetës private.
Duke u bazuar në nenin 10 të Konventës dhe duke cituar jurisprudencën e Gjykatës, kërkuesit argumentuan gjithashtu se publiku ka të drejtë të informohet, dhe se kjo e drejtë shtrihet në informacion në lidhje me jetën private të disa figurave publike. Ata konsideronin, në mënyrë të veçantë, që vendimi i Gjykatës në rastin e Von Hannover k. Gjermanisë (nr.59320/00, §§ 62 dhe 76, ECHR 2004 VI) do të ishte e kundërta nëse anëtari përkatës i familjes mbretërore do të kishte qenë , si në rastin në fjalë, vetë Princi, Kryetari i Shtetit të Monakos. Në mbështetje të këtij argumenti, ata përmendën rastin e Krone Verlag GmbH & Co. KG k. Austrisë (nr. 34315/96, 26 shkurt 2002), i cili, ata parashtruan, tregoi se fakti i të qenit një politikan e ka sjell një individ që ushtronte këtë rol në sferën e jetës publike, me

pasojat përkatëse. Ata më tej argumentuan se Gjykata e Kasacionit ka njohur të drejtën e publikut për informacion, duke përfshirë në lidhje faktet që kanë të bëjnë jetën private, edhe kur individi në fjalë nuk ka mbajtur asnjë post publik. Së fundi, ata parashtruan se përparësia e të drejtës për të informuar dhe të drejtën për t’u informuar është themeluar në rrethana të ngjashme, edhe kur e drejta e një personi për imazhin e tij ka qenë në këtë çështje.

Ankuesit argumentuan, në mënyrë të veçantë, se në një monarki e trashëguar mungesa e njohjes se Princi ishte tashmë një çështje e diskutueshme, dhe se ekzistenca e një fëmije te tillë kontribuon në këtë diskutim. Ata gjithashtu parashtruan se fëmija ishte një trashëgimtar i mundshëm i fronit Monegasque, pasi babai i tij mund të legjitimojë atë në çdo kohë. Ata e konsideronin se, edhe në qoftë se e pamundur, ky skenar ka mbetur ligjërisht i mundur, dhe për këtë arsye mund të bëhet objekt i një debati të përgjithshëm në lidhje me të ardhmen e monarkisë Monegasque, dhe se, përveç kësaj, fakti që fëmija ishte me origjinë nga Togo do të mund të kontribuojë në një debat me interes të përgjithshëm I cili kishte potencial për të ndryshuar imazhin e një principate të veçantë konservatore.
Aplikantët deklaruan gjithashtu edhe lidhjet shumë të forta të cilat, siç pretendonin, lidhin Principatën e Monakos me Francën. Ata më tej parashtruan se ndikimi në mbarë botën i materialit të kontestuar, duke përfshirë edhe në gazetat më serioze dhe më prestigjioze, e kanë dëshmuar se informacioni i shpalosur nga Paris Match ishte i tillë që të kontribuojë në një debat me interes të përgjithshëm, dhe se kjo nuk ishte thjesht një artikull shkruar për të ofruar argëtim.
Ata më tej argumentuan se fotografitë që shoqëronin artikullin, tregojnë Princin me fëmijën ose me Znj. Coste, ilustrojnë një ngjarje, dhe se ata nuk kane shkaktuar asnjë shkelje për dinjitetin njerëzor, meqë Princi u paraqitur në një dritë pozitive. Ata pohuan se këto fotografi nuk janë marrë pa dijeninë e princit, por nga Znj. Coste, dhe specifikuan se ajo I dorëzoi në dorë të Paris Match për botim, vullnetarisht dhe pa pagesë.35. Së fundi, ata theksuan se revista Bunte kishte publikuar një artikull pothuajse identik në Gjermani më 4 maj 2005, para publikimit të artikullit të kundërshtuar, dhe se gjykatat gjermane ka hedhur poshtë veprimin e Princit kundër asaj gazete.
Me një vendim të datës 27 shkurt 2007, Gjykata e Kasacionit hodhi poshtë ankesën në pikat e ligjit për, ndër të tjera, arsyet e mëposhtme: “… Çdo person, pavarësisht rangut të tij, lindjes, pasurisë apo funksionit aktual ose të ardhshëm, ka të drejtë për respektimin e jetës së tij private; … Gjykata shënon së pari që, në datën në të cilën është botuar artikulli, ekzistenca e fëmijës dhe prejardhja e tij ishin të panjohura për publikun, dhe së dyti se Kushtetuta e Principatës përjashton mundësinë e ngritjes së tij në fron, pasi ai ka lindur jashtë martese, një situatë që, për më tepër, pretendimet e kompanisë janë subjekt i një debati në shoqërinë franceze ose te Monakos, të shqyrtuara ne artikullin e kundërshtuar, dhe, së fundi, [që] artikulli përmbante shtesa të shumta në rrethanat në të cilat Znj. Coste dhe Princi Albert u takuan dhe në lidhje me marrëdhëniet e tyre, reagimet e princit për lajmin e shtatzënisë dhe reagimin e tij të mëvonshëm ndaj fëmijës; … Në dritën e këtyre gjetjeve dhe konsideratave, Gjykata e Apelit vuri në dukje mungesën e çdo artikulli për interes kronike apo ndonjë debati në atë kohe qe do të justifikonte publikimin e artikullit sipas interesit publik…. për më tepër, publikimi i fotografive të një personi për të ilustruar përmbajtjen e mëvonshme arrin në një pushtim te intimitetit të tij që domosdoshmërish shkel të drejtën e tij për të kontrolluar imazhin e vet…”
Procedurat para gjykatave Gjermane
Më 12 maj 2005, pas publikimit të artikullit të parë më 4 maj 2005 (shih paragrafin 11 më lart), revista javore Bunte botoi një artikull në lidhje me zbulimin e fëmijës së Princit, këtë herë i shoqëruar nga disa fotografi që tregojnë Princin dhe fëmijën.
Princi ngriti procedurat urgjente kundër revistës për të parandaluar ndonjë publikim të mëtejshëm, por padija e tij u hodh poshtë më 19 korrik 2005, me vendim të Gjykatës Rajonale Freiburg (Landgericht), lënë në fuqi më 18 nëntor 2005 nga Gjykata e Apelit Karlsruhe (Oberlandesgericht).
Gjykata Rajonale e Freiburg ka theksuar, në mënyrë të veçantë, që, si një figurë e përsosmërisë bashkëkohore e shoqërisë, Princi duhet te tolerojë shkeljen e kundërshtuar në jetën e tij private, duke pasur parasysh vlerën informacionit te raportimit. Ai vuri në dukje se vërtetësia e informacionit të publikuar nga revista në lidhje me deklaratat e nënës së fëmijës dhe të atësisë e paditësit nuk janë kundërshtuar në çdo pikë të caktuar. Ajo konsideroi se publikimi nuk ishte i papranueshme në aspektin e mbrojtjes së sferës intime të një personi, pasi dhënia e informacioneve shpjeguese nuk kanë të bëjnë me këtë sferë, por në sferën e jetës private, e cila ishte më pak e mbrojtur. Ai u shpreh se e drejta e publikut për informacion e rezultuar nga pozita e paditësit në shoqëri, dhe se presioni që mund të kete përjetuar si pasojë e këtyre informacioneve shpjeguese, me qëllim për të detyruar atë për të njohur fëmijën e tij, nuk e ndalon publikimin, por është thjesht pasoje e pashmangshme, të cilën ai e kishte të nevojshme ta tolerojë. Ajo vuri në dukje se fotografitë e publikuara ishin marrë me marrëveshjen e paditësit, në sferën e tij private, dhe ishin vënë në dispozicion për shtypin nga një person i cili kishte aq shumë të drejtë për të bërë kështu sa dhe paditësi. Ajo u shpreh se mbrojtja e sferës private të kërkuesit dhe të drejtës se tij për imazhin e tij duhej ti hapi rrugën lirisë së shtypit, për shkak të rëndësisë së komunikimit për informim te publikut në lidhje me djalin e paditësit të lindur jashtë martese dhe amësinë e fëmijës. Sëfundi, ajo konsideroi se ishte për nënën sesa për Princin, i cili nuk ka njohur fëmijën, për të vendosur nëse zbulimi i ekzistencës së këtij të fundit bie brenda sferës private të mbrojtur.
Pas ankesës nga ana e Princit, Gjykata e Apelit urdhëroi revistën të mos publikohet ose të lejojë që të publikohet një fotografi e cila ishte shfaqur në numrin e datës 4 maj 2005 të Bunte, duke treguar paditësin në një moment intimiteti me Znj, Coste. Megjithatë, konsiderohet se çështja e një trashëgimtari mashkull i princit të Monakos – një monarki kushtetuese e trashëguar – ishte e një rëndësie vendimtare, dhe se tregohet interes, jo vetëm nga qytetarët e Monakos, por edhe nga shumë persona që kanë jetuar jashtë Principatës dhe meritojnë mbrojtje që nuk duhet të zëvendësohet nga interesat e paditësit në sigurimin e mbrojtjes së sferës së tij private, me arsyetimin se situata aktuale ligjore lejon vetëm fëmijët legjitim për të aderuar në fron.
LIGJI PËRKATËS FRANCEZ DHE MONEGASQUE DHE TEKSTE EVROPIANE
Legjislacioni i brendshëm përkatës
Dispozitat përkatëse të Kodit Civil janë formuluar si më poshtë:

Neni 9

“Çdo njeri ka të drejtën e respektimit të jetës së tij private. Gjyqtarët mund, pa cenuar të drejtën për kompensim për dëmin e pësuar, të urdhërojnë të gjitha masat, të tilla si sekuestrimi, bashkimi dhe të tjera, të afta për të parandaluar ose që shkaktojnë që të pushojë një ndërhyrje në jetën private të një personi; në rast urgjence këto masa mund të urdhërohen në procedurë urgjente.”

Neni 1382

“Çdo veprim që shkakton dëme një personi tjetër do të shkaktojë tek personi për faj të të cilit dëmi është shkaktuar përgjegjësi për të bërë korrigjimet e duhura “.

Kushtetuta e Principatës së Monakos
Pasazhet përkatëse të nenit 10 të Kushtetutës së 17 dhjetor 1962 të Principatës së Monakos (Ndryshuar me ligjin nr 1249 të 2 prillit 2002) parashikojnë: “Vazhdimësia në fron, e hapur nga vdekja ose abdikimi, bëhet nga princi i drejtpërdrejtë dhe legjitim që mbretëron, me rend të parëlindjes, me prioritet të dhënë për meshkujt në të njëjtën shkallë të farefisnisë. Në mungesë të legjitimitetit të drejtpërdrejtë, vazhdimësia kalon me vëllezërit dhe motrat e princit që mbretëron dhe pasardhësit e tyre të drejtpërdrejtë të ligjshëm, me urdhër të parëlindjes, me prioritet të dhënë për meshkujt në të njëjtën shkallë të farefisnisë. Në qoftë se trashëgimtari që do të kishte pranuar në bazë të paragrafëve të mësipërm ka vdekur ose ka hequr dorë nga Froni para se vazhdimësia të hapet, vazhdimësia i kalon pasardhësit të Tij të drejtpërdrejtë legjitim me urdhër të parëlindjes, me prioritet të dhënë për meshkujt në të njëjtën shkallë të farefisnisë. Nëse zbatimi i paragrafëve të mësipërm nuk ka plotësuar vendin e lirë të Fronit, vazhdimësia i kalon një trashëgimtari kolateral të emëruar nga Këshilli i Kurorës në bazë të këshillave të Këshillit të Regjencës. Kompetencat e princit mbahen përkohësisht nga Këshilli i Regjencës.Froni mund të kalojë vetëm një personi që mban shtetësinë Monegasque në ditën e hapjes së vazhdimësisë….”
Tekstet Përkatëse Evropiane
Rezoluta 1165 (1998) e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës
Pasazhet përkatëse të Rezolutës 1165 (1998) për të drejtën e privatësisë, e miratuar nga Asambleja Parlamentare e Këshillit të Evropës më 26 qershor 1998, parashikojnë si më poshtë:

“1. Asambleja kujton debatin mbi çështjet aktuale që mbahet mbi të drejtën e privatësisë gjatë sesionit të tij shtator 1997, disa javë pas aksidentit i cili i kushtoi Princeshës së Uellsit jetën e saj.

Me këtë rast, disa njerëz bënë thirrje për mbrojtjen e privatësisë, dhe në veçanti atë të figurave publike, të përforcohet në nivel evropian me anë të një kongresi, ndërsa të tjerët besonin se privatësia është e mbrojtur sa duhet nga legjislacioni kombëtar dhe Evropian Konventa mbi të Drejtat e Njeriut, dhe se liria e shprehjes nuk duhet të rrezikohet.
Në mënyrë që të eksplorojë më tej çështjen, Komisioni për Çështjet Ligjore dhe të Drejtat e Njeriut organizoi një seancë dëgjimore në Paris më 16 dhjetor 1997 me pjesëmarrjen e figurave publike ose përfaqësuesit e tyre dhe mediat.
E drejta e privatësisë, e garantuar me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, tashmë është përcaktuar nga ana e Asamblesë në deklaratën për mediat e komunikimit masiv dhe të drejtat e njeriut, të përfshira në kuadër të Rezolutës 428 (1970), si “e drejta e dikujt për jetuar jetën e vet me një ndërhyrje minimale’.
Në funksion të teknologjive të reja të komunikimit të cilat bëjnë të mundur për të ruajtur dhe të përdorin të dhënat personale, e drejta për të kontrolluar të dhënat e dikujt tyre duhet të shtohet në këtë përkufizim.
Asambleja është e vetëdijshme se privatësia personale është pushtuar shpesh, madje edhe në vendet me legjislacion të veçantë për të mbrojtur atë, pasi jeta private e njerëzve është bërë një mall shumë fitimprurës për disa sektorë të medias. Viktimat janë kryesisht figura publike, që detajet e jetës së tyre private, shërbejë si një stimul për shitje. Në të njëjtën kohë, figurat publike duhet të pranojnë se pozita që zënë në shoqëri – në shumë raste me zgjedhje – automatikisht sjell rritjen e presionit mbi privatësinë e tyre.
Figurat publike janë persona që mbajnë poste publike dhe / ose duke përdorur burimet publike dhe, më në përgjithësi, të gjithë ata që luajnë një rol në jetën publike, qoftë në politikë, ekonomi, artet, sferën sociale, sport apo në ndonjë tjetër fushë.
Kjo është shpesh në emër të një interpretim të njëanshëm të së drejtës për lirinë e shprehjes, e cila është e garantuar me nenin 10 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, që media të pushtonin privatësinë e njerëzve, duke pretenduar se lexuesit e tyre kanë të drejtë për të ditur gjithçka rreth figurave publike.
Disa fakte që lidhen me jetën private të figurave publike, veçanërisht politikanët, mund vërtetë të jenë me interes për qytetarët, dhe kjo mund të këtë arsye të ligjshme për lexuesit, të cilët janë edhe votues, të jenë të informuar për këto fakte.
Prandaj është e nevojshme për të gjetur një mënyrë për të balancuar ushtrimin e të dy të drejtave themelore, të cilat të dyja janë të garantuara në Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut: të drejtën për respektimin e jetës private të dikujt dhe të drejtën e lirisë së shprehjes.
Asambleja riafirmon rëndësinë e të drejtës së çdo personi për privatësi, dhe së drejtës për lirinë e shprehjes, si themelore për një shoqëri demokratike. Këto të drejta nuk janë as absolute, as në ndonjë mënyrë hierarkike, pasi ato janë me vlerë të barabarta.
Megjithatë, Asambleja thekson se e drejta e privatësisë dhënë me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, jo vetëm duhet të mbrojë një individ kundër ndërhyrjeve nga autoritetet publike, por edhe kundër ndërhyrjeve nga persona privatë apo institucione, përfshirë mediat masive.
Asambleja beson se, pasi të gjitha shtetet anëtare e kanë ratifikuar tashmë Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut, dhe që shumë sisteme të legjislacionit kombëtar përmbajnë dispozita që garantojnë këtë mbrojtje, nuk ka nevojë për të propozuar që një konventë të re që garanton të drejtën e privatësisë duhet të miratohet.
… “2. Deklarata e të Drejtat dhe Detyrave të Gazetarëve
Deklarata e të Drejtave dhe Detyrave të Gazetarëve, miratuar në Mynih më 24 dhe 25 nëntor 1971 nga sindikatat e gazetarëve të Shteteve Anëtare të Komunitetit Evropian, u miratua nga Federata Ndërkombëtare e Gazetarëve në Kongresin e Stambollit në vitin 1972.

Ajo lexon, ndër të tjera, si më poshtë: “Preambula E drejta e informimit, lirisë së shprehjes dhe kritikës është një nga të drejtat themelore të njeriut. Të gjitha të drejtat dhe detyrat e një gazetari kanë si origjinë të drejtën e publikut për t’u informuar mbi ngjarjet dhe opinionet. Përgjegjësia e gazetarit ndaj publikut kalon çdo përgjegjësi tjetër, veçanërisht në drejtim të punëdhënësve dhe autoriteteve publike. Misioni i informacionit domosdoshmërish përfshin kufizime të cilat gazetarët spontanisht imponojnë mbi veten e tyre. . Ky është objekti i deklaratës së detyrimeve në vijim. Një gazetar megjithatë, mund të respektojnë këto detyra në ushtrimin e profesionit të tij, vetëm nëse kushtet e pavarësisë dhe dinjitetit profesional ekzistojnë në mënyrë efektive. Ky është objekti i deklaratës së të drejtave në vijim.

Deklarata e detyrave

Detyrimet themelore të një gazetari të angazhuar në mbledhjen, redaktimin dhe komentimin e lajmeve janë:

Të respektohet e vërteta çfarëdo që të jenë pasojat për veten e tij, për shkak të drejtës së publikut për të ditur të vërtetën;
Të mbrojë lirinë e informacionit, komentet dhe kritikat;
Të raportojë vetëm mbi faktet për të cilat ai e di origjinën; mos të fshehë informacion thelbësor dhe as mos të ndryshojë tekstet dhe dokumentet;
Të mos përdorë metoda të padrejta për të marrë lajme, fotografi ose dokumente;
Të kufizojë veten për respektimin e jetës private;
Të korrigjojë çdo informacion të publikuar i cili është gjetur të jetë i pasaktë;
Të respektojë sekretin profesional dhe të mos zbulojë burimin e informacionit të marrë në konfidencë;
Të shohë si shkelje të rënda profesionale veprat më poshtë: plagjiaturën, defamacionin, shpifjen dhe akuzat e pabaza, pranimin e ryshfetit në çdo formë, në konsideratë të të dyjave, publikimit ose ndalimit të publikimit të lajmeve;
Asnjëherë të mos të ngatërrojë profesionin e gazetarit me atë të reklamë-shitësit apo protagonistit dhe të refuzojë ndonjë urdhër të drejtpërdrejtë ose indirekt nga reklamuesit.
Të rezistojnë çdo presion dhe të pranojë urdhra editoriale vetëm nga personat përgjegjës të personelit të redaksisë. Çdo gazetar i denjë për këtë emër e konsideron detyrë të tij besnike të respektojë parimet e cekura më lartë. Në kuadër të ligjit të përgjithshëm të çdo vendi, gazetari njeh, në çështjet profesionale, juridiksionin vetëm për kolegët e tij; ai përjashton çdo lloj ndërhyrje nga ana e qeverive apo të tjerëve.Deklarata e të drejtave
Gazetarët kërkojnë qasje të lirë në të gjitha burimet e informacionit, dhe të drejtën për të investiguar lirisht të gjitha ngjarjet që kanë efekt mbi jetën publike. Prandaj, sekreti i punëve publike ose private mund ti kundërshtohet gazetarëve vetëm në raste të jashtëzakonshme dhe për motive të shprehura në mënyrë të qartë;
Gazetari ka të drejtë të refuzojë nënshtrimin për ndonjë gjë në kundërshtim me politikën e përgjithshme të organit të informacionit për të cilën ai bashkëpunon, të tillë siç është përcaktuar me shkrim dhe është përfshihet në kontratën e tij të punës, si dhe çdo varësi jo të përcaktuar në mënyrë të qartë nga kjo politikë e përgjithshme;
Gazetari nuk mund të detyrohet të kryejë një akt profesional ose për të shprehur një kundërshtim të opinionit për bindjet e tij apo ndërgjegjen e tij;… “

LIGJI

PRETENDIMI PËR SHKELJEN E NENIT 10 TË KONVENTËS

Ankuesit pretenduan se gjykimi kundër tyre arriti në ndërhyrje të pajustifikuar në ushtrimin e të drejtës së tyre për lirinë e informimit. Ata u mbështetën në nenin 10 të Konventës, i cili thotë si në vijim:

“1. Gjithkush ka të drejtën e lirisë së shprehjes. Kjo e drejtë përfshin lirinë e mendimit dhe për të marrë dhe dhënë informacion dhe ide pa ndërhyrjen e autoriteteve publike dhe pa marrë parasysh kufijtë. Ky nen nuk i ndalon Shtetet që të kërkojnë licencimin e transmetimit televiziv apo të sipërmarrjeve të kinemave.

Ushtrimi i këtyre lirive, që përmban detyrime dhe përgjegjësi, mund t’u nënshtrohet formaliteteve, kushteve, kufizimeve ose sanksioneve të parashikuara me ligj dhe që janë të nevojshme në një shoqëri demokratike, në interes të sigurisë kombëtare, territorial integritetit ose sigurisë publike, për parandalimin e trazirave apo krimit, për mbrojtjen e shëndetit ose të moralit, për mbrojtjen e dinjitetit ose të drejtave të të tjerëve, për të ndaluar përhapjen e të dhënave konfidenciale ose për të garantuar autoritetin dhe paanshmërinë e gjyqësorit.”
Vendimi i Dhomës
Dhoma vuri ne dukje se gjykimi kundër aplikantëve nuk bëri asnjë dallim midis informacionit qe ishte pjesë e një debati mbi një çështje të interesit publik dhe atyre detajeve qe ishin vënë thjesht për të shqetësuar jetën private të princit. Prandaj, pavarësisht hapësirës së vlerësimit që i është lënë Shteteve në këtë çështje, ajo u shpreh se nuk kishte marrëdhënie të arsyeshme proporcionaliteti midis, nga njëra anë, kufizimeve të vendosura nga gjykatat në të drejtën e ankuesve për lirinë e shprehjes dhe, nga ana tjetër, qëllimit legjitim të ndjekur. Dhoma prandaj arriti në përfundimin se ka pasur shkelje të nenit 10 të

Konventës.B. Parashtrimet e Palëve para Dhomës së Madhe

Parashtrimet e ankuesve
Ankuesit parashtruan se gjykimi kundër një revistë të lajmeve për të pasur informacionet e publikuara që tashmë ishte shpalosur në mediat e tjera dhe për ilustrimi me fotografi të lidhura arriti në një ndërhyrje në lirinë e tij për të dhënë informacion me interes publik. Ata konsideruan se ky gjykim ishte jashtëzakonisht serioz dhe i madh, dhe se duhej të konsiderohet si një ndërhyrje e tepruar me lirinë e tyre të shprehjes dhe informacionit, me një efekt të qartë parandalues.
Ankuesit nuk e kanë kundërshtuar se ndërhyrja në fjalë kishte pasur një bazë ligjore, përkatësisht nenin 9 të Kodit Civil, e as që ka ndjekur një qëllim legjitim, përkatësisht “mbrojtjen e të drejtave të të tjerëve” në lidhje me të drejtën e princit të jetën private dhe imazhin e tij. Megjithatë, ata shprehën një rezervë në këtë drejtim, dhe pohuan se gjykatat e brendshme kishin interpretuar në një mënyrë shumë të gjerë konceptin e jetës private në kuptim të nenit 9 të Kodit Civil dhe të nenit 8 të Konventës.
Aplikantët konsideruan se e drejta për respektimin e jetës private duhej në fakt të mbrohej, por se nuk ishte absolute, sidomos kur ajo bie ndesh me të drejtën e lirisë së shprehjes dhe informacionit, si dhe të drejtat e njerëzve të tjerë të interesuar me publikimin. Ata kritikuan gjykatat vendase për dështimin për të balancuar të drejtat e princit ndaj të drejtave të tjera të cilat, siç deklaruan, ishin me vlerë të barabartë: të drejtat e nënës, të cilat konsiderohen të jenë jo më pak legjitime në një shoqëri demokratike; të drejtën e fëmijës për t’u njohur zyrtarisht; dhe e drejta e revistës për të dhënë informacion me interes publik, të cilat nuk janë më të fshehta në datën e publikimit.
Aplikantët konsideruan gjithashtu se vendimet e kundërshtuara nuk kishin bërë ndonjë dallim midis qytetarëve të thjeshtë dhe figurave publike (a politikanët dhe kryetarët e shteteve, të cilët ishin të ekspozuar në mënyrë të pashmangshme ndaj interesit të medias), duke shkuar kundër jurisprudencës së Gjykatës dhe jurisprudencës aktuale Franceze. Në mbështetje të këtij argumenti, ata parashtruan se jurisprudenca e zhvilluar nga gjykatat e brendshme pranoi të drejtën e publikut për informacion në lidhje me faktet që kanë të bëjnë me jetën private, dhe cituan, me anë të shembullit, disa raste në të cilat gjykatat e brendshme kishin nxjerre vendimet mbi këtë bazë.
Ankuesit parashtruan më tej, në lidhje me nevojën e ndërhyrjes se kundërshtuar, se çdo përjashtim për një liri themelore duhet të interpretohet në mënyrë restriktive, dhe përjashtime për lirinë e shprehjes nuk mund, pra, të dënohet në mënyrë disproporcionale. Ata pretenduan se e drejta për respektimin e jetës private nuk ishte absolute, dhe argumentuan se vendimet e gjykatave vendase në rastin në fjalë nuk korrespondojnë me një nevojë të ngutshme sociale, se gjykatat nuk kanë kryer një veprim të plotë balancues në lidhje të drejtat kontradiktore në fjalë apo llogarive të marra e kritereve të përcaktuara në jurisprudencën e Gjykatës.
Në lidhje me këtë, ata argumentuan, ndër të tjera, në një monarki të trashëguar, informacioni në lidhje me ekzistencën e një trashëgimtari, lindur jashtë martese, i cili ende nuk është njohur zyrtarisht nga babai i tij, ishte një çështje e interesit publik për të ardhmen e monarkisë dhe për qëndrimin e princit, një figurë publike. Çështja e atësisë së tij në fjalë jo vetëm për statusin e tij civil – nuk ishte pa rëndësi nëse ai kishte apo jo një djalë të paligjshëm dhe nëse po, nëse ai e kishte njohur atë – por edhe radha e trashëgimtarëve apo edhe pasuesve të mundshëm në fron , në funksion të natyrës trashëgimore të monarkisë nëMonako dhe në mungesë, të ndonjë trashëgimtari të njohur. Aplikantët theksuan në këtë drejtim se dispozitat e Kushtetutës se Monakos kane ndryshuar pak para vdekjes së princit Rainier dhe se ndryshimet e mëtejshme nuk mund të përjashtohen. Informacioni në fjalë ka gjithashtu gjasa për të ndriçuar subjektet e princit lidhur me sjelljen e tij etike dhe respektimin e tij personal për të drejtat themelore të cilat ai pohon për veten e tij dhe që ai e mbron publikisht dhe politikisht.
Ankuesit gjithashtu argumentuan se Princi ka përdorur burime publike, disa prej të cilave janë përdorur për të siguruar të ardhmen dhe edukimin e djalit të tij, e cila ishte një çështje që prek drejtpërdrejt Monakon dhe taksapaguesit francezë. Ata gjithashtu pohuan se gjykatat gjermane, që kanë shqyrtuar një mosmarrëveshje në thelb të ngjashme, kane vendosur që informacioni në fjalë justifikohet nga një debat mbi një çështje të interest publik. Ata më tej pohuan se komunikimi i lajmeve për publikun ka qenë legjitim për sa kohë Princi ka njohur në fund djalin e tij, në kuadrin e një operacioni të medias në shkallë të gjerë. Ata shtuan se duke bërë një deklaratë në lidhje te vazhdimësisë në fron ai kishte pranuar se lajmet në çështje ishin një çështje e interesit publik.
Ankuesit më tej deklaruan se profili publik i Princit, kreu i shtetit të Monakos, ishte jashtë çdo dyshimi. Sa i përket përmbajtjes së raportit, kanë konsideruar se ajo shkoi përtej sferës së jetës private të princit, dhe është shtrirë në jetën private të nënës së fëmijës, e cila ishte e lirë për të shprehur veten, dhe atë të fëmijës, i cili kishte të drejtën e njohjes zyrtare. Në lidhje me këtë, ata parashtruan se në një shoqëri demokratike dëshirat e një personi, madje edhe një sovrani, nuk mund të japë privilegje në atë masë që te cenojë të drejtat e të tjerëve dhe, në mënyrë të veçantë kane vepruar si një “ndalese në pretendimet e djalit te tij që kërkon të pohojnë ekzistencën e tij dhe të njohin identitetin e tij “.
Ankuesit më tej kanë theksuar se nuk është kontestuar informacioni në artikull i përbërë dhe nga fotografi të furnizuara nga nëna e fëmijës, e cila kishte kontaktuar vetë me Paris Match me synim njohjen zyrtare për djalin e saj. Ata pretenduan se fotografitë e kundërshtuara ishin marrë të gjitha në një banesë, me pëlqimin e plotë të Princit, dhe konsiderohet se ato nuk përmbanin detaje intime apo portretizime negative te ndonjë prej protagonistëve. Fotografitë që tregojnë princin në kompaninë zonjës Coste, janë marrë në kontekstin e ngjarjeve zyrtare, kështu që revista nuk mund të kritikohet për botimin e tyre. Vetëm fotografitë dorëzuar nga nëna e fëmijës janë botuar, me qëllim të kreditimit besim për deklaratat e saj. Për më tepër, as vërtetësia e informacionit të publikuar dhe as kushtet në të cilat të dhënat dhe fotografitë shoqëruese ishin dhënë revistës nuk janë kundërshtuar. Gjykata Nanterrës kishte qenë pra e gabuar për të përshkruar informacionin si “thjesht thashetheme”.
Ankuesit gjithashtu pohojnë se parimi i zgjedhjes së lirë të mjeteve të dhënies se informacionit – liria për të dhënë informacion – nuk mund të kontestohet pa zbrazjen e substancës së saj. Në lidhje me këtë, ata pretenduan se kishin qenë të lirë për të ilustruar artikullin e kundërshtuar me fotografi përkatëse. Kjo ka qenë me të vërtetë rasti për fotografitë e publikuara. Në lidhje me pasojat e shkrimit, aplikantët mohuan se shkrimi mund të ketë zbuluar diçka që nuk ishte tashmë e shpallur për publikun britanik, amerikan, shtypi gjerman dhe francez dhe mediat audio-vizive dhe në internet. Prandaj ata kërkuan që ndikimi i artikullit të vendoset në perspektivë. Ata gjithashtu argumentuan se pas publikimit të kontestuar, Princi ka pranuar zyrtarisht atësinë e tij në një operacion mediatik në shkallë të gjerë, në të njëjtën kohë duke pranuar ekzistencën e një fëmije tjetër.
Ankuesit argumentuan se ata kishin përjetuar një ndërhyrje në të drejtën e tyre për lirinë e shprehjes të cilat, në radhë të parë, nuk kane qenë “e nevojshme”, sepse nuk ipërgjigjej një “nevoje sociale të ngutshme”, dhe, së dyti, kishte qenë jo proporcionale në pasojat e saj me qëllimin legjitim të ndjekur. Ata e konsideronin se vetëm e drejta e jetës private të princit është marrë parasysh në vlerësimin e shkeljes se supozuar dhe dëmin që rezulton. Përveç kësaj, ata e konsiderojnë se dënimet kanë qenë shumë të rënda: sipas mendimit të tyre, një botim i urdhëruar nga gjykata ishte i barabartë me shpronësimin e një gazete dhe eliminimin e një hapësirë të përdorur për të ushtruar lirinë e shprehjes, dhe kishte peshën dhe efektin e qortimit publik projektuar për të diskredituar revistën.
Së fundi, ankuesit argumentuan se kur Gjykata e Apelit dhe Gjykata e Kasacionit vendosën mbi çështjen, Princi kishte konfirmuar tashmë ekzistencën e një djali të lindur jashtë martese, me anë të një deklarate zyrtare dhe intervistave të shumta të shtypit. Ata kritikuan gjykatat vendase për dështimin për të marrë parasysh këtë fakt në vlerësimin e shkallës së dëmit të pretenduar. Ata arritën në përfundimin se publikimi kishte qenë haptazi i ligjshëm dhe se, si pasojë, nuk ka pasur marrëdhënie të arsyeshme të proporcionalitetit midis vendimeve të gjykatave të rënda kundër tyre, së bashku me futjen e një deklarate të urdhëruar nga gjykata në ballinën e revistës, dhe qëllimit të ndjekur.
Parashtrimet e Qeverisë
Pas vështrimit te jurisprudencës së Gjykatës së Kasacionit në lidhje me mbrojtjen e jetës private, Qeveria ka deklaruar, së pari, se marrëdhëniet personale apo familjare të një individi apo jeta dashurore, shtatzënia, sëmundjet, operacionet kirurgjikale, bindjet fetare, në shtëpi dhe edhe të drejtën për të kontrolluar imazhin e tij ose të saj ka qenë konsideruar si brenda objektit të jetës private. Ajo gjithashtu specifikoi se vetëm informatat relevante për të drejtën e publikut për t’u informuar mund të zbulohen. Kur ndërhyrja e pretenduar ka të bëjë me jetën apo statusin e figurës publike e të njohur, jurisprudenca bën një dallim në bazë të llojit të informacionit në fjalë.
Qeveria theksoi në këtë drejtim se edhe pse Gjykata e Kasacionit u shpreh se “çdo person, çfarëdo rangu i tij, lindjes, pasurisë apo funksioneve të tashme dhe të ardhshme, ka të drejtë ti mbrohet jeta e tij private”, kishte megjithatë vërtetuar gjithashtu zbulimin e informacionit kur kjo ishte e nevojshme, si një çështje e debatit publik.
Duke vendosur këtë brenda kontekstit të brendshëm ligjor, Qeveria nuk ka kontestuar se vendimi i gjykatës kundër aplikantëve arriti në ndërhyrje në ushtrimin e të drejtës së tyre për lirinë e shprehjes. Ata thanë, megjithatë, se kjo ndërhyrje ka qenë e përcaktuar me ligj – një fakt që ankuesit, si profesionistë në fushën e shtypit nuk mund qe, sipas mendimit të Qeverisë, te kenë dështuar të jenë të vetëdijshëm – dhe se ajo ndoqi një qëllim legjitim, përkatësisht mbrojtja e të drejtës së privatësisë se princit dhe mbrojtjen e imazhit të tij.
Qeveria gjithashtu parashtroi se gjykatat e brendshme kishin respektuar jurisprudencën e Gjykatës. Në lidhje me këtë, ata argumentuan se komentet e kundërshtuara ishin shqyrtuar në dritën e çështjes në tërësi dhe llogarite e marra nga përmbajtja e termave të përdorura dhe kontekstin në të cilën janë bërë. Duke iu referuar lirisë së vlerësimit dhënë Shteteve në këtë fushë, ata argumentuan se në fushën e lirisë së shprehjes, e cila nënkupton një qasje subjektive, gjykatat kombëtare ishin të vendosura mirë për të klasifikuar faktet e rastit, dhe se mbikëqyrja e Gjykatës nuk duhet të kërkojë të zëvendësojë një vlerësim të ri të fakteve me atë të gjykatave kombëtare. Në rastin konkret, gjykatat vendase kishin kryer një analizë të kujdesshme dhe të kërkuar për të arritur një ekuilibër mes mbrojtjes së jetësprivate dhe asaj të lirisë së shprehjes. Prandaj, nuk kishte justifikim për një largim nga vlerësimi i Gjykatës së Kasacionit.
Para Dhomës së Madhe, Qeveria parashtroi se në vlerësimin e rrethanave të rastit ishte e panevojshme për të marrë parasysh dëshirën e zonjës Coste për të publikuar identitetin e babait të fëmijës së saj në mënyrë që fëmija të njihet. Sipas mendimit të tyre, në qoftë se Paris Match dëshironte të përdorte interesat e zonjës Coste në mbrojtje të vet, ai duhet të kishte thirrur atë për të dalë në rastin para gjykatave të brendshme. Rasti i pranishëm në këtë mënyrë ka shqetësuar vetëm një konflikt klasik mes të drejtave dhe interesave të një organi të shtypit duke u mbështetur në të drejtën e saj të shprehjes dhe ato të një personi I cili kishte qenë subjekt i një artikulli të lajmeve dhe i cili u ankua për shkelje të se drejtës së tij për respekt te jetës se tij private.
Qeveria konsideron se, në këtë rast, ka pasur një nevojë e ngutshme për të mbrojtur princin. Ata parashtruan se publikimi i kundërshtuar nuk kishte të bënte me një subjekt të interesit publik. Ata pranuan që ky informacion në lidhje me princin mund të bëhet publik për shkak të funksioneve të tij, por konsideron se dhënia e informacioneve shpjeguese te kundërshtuara, mjaft larg nga fakti se ato ishin veçanërisht intime, në asnjë mënyrë nuk ka ndikuar në organizimin e shtetit Monako.
Qeveria konsideroi gjithashtu se Dhoma kishte interpretuar gabimisht konceptin e një kontributi në një debat të interesit publik, dhe ka hapur rrugën për pasiguri të konsiderueshme ligjore. Në këtë drejtim, ata argumentuan se hapësira shumë e gjerë e këtij interpretimi do të zvogëlonte ne pothuajse në asgjë fushën e parimit të Konventës për mbrojtjen e jetës private dhe familjare të figurave publike, dhe do të hapë rrugën për shkeljet e përsëritura të privatësisë dhe shkeljeve të të drejtave të figurave publike për të kontrolluar imazhin e tyre, për qëllime ekskluzivisht komerciale.
Para të Dhomës së Madhe, ata parashtruan se Gjykata, në çështjen Von Hannover k. Gjermanisë (nr. 2) ([DHM], nr. 40660/08 dhe 60641/08, ECHR 2012), kishte pranuar veçanërisht përkufizimin e konceptit të një debati të interesit publik. Ashtu Si komentuesit ligjore kanë theksuar, përkufizimi është larguar nga gjykimi i parë Von Hannover (cituar më lart), dhe hapi rrugën për publikimin e fotografive dhe artikujve të cilat shkelin privatësinë e figurave publike, me një referencë kalimtare për një debat me interes publik pastaj u paraqiten të mjaftueshme për të justifikuar botime të tilla. Sipas mendimit të Qeverisë, në qoftë se ky interpretim do te mbizotërojë, koncepti i një debati të interesit publik, i cili, argumentojnë ata, kishte për qëllim garantimin e respektimin e jetës private të figurave publike, do të reduktohet në një guaskë te zbrazët.
Qeveria vlerësoi se fakti që Dhoma kishte gjetur se artikulli përmban elemente të cilat lidhen me jetën private, apo edhe intime të princit, duhet të çojë Dhomën e Madhe për te marrë parasysh se vendimi i gjykatës kundër aplikantëve është i justifikuar. Ata pretenduan se elementet e jetës private të përcaktuar në artikull duhet të marrin përparësi dhe qëllimi kryesor i publikimit kishte qenë për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të veçantë në lidhje me detajet e jetës private të princit.
Para Dhomës së Madhe, ata gjithashtu argumentuan se Dhoma kishte vendosur gabimisht se mundësia për tu ngjitur në fronin e Principatës së një djali të lindur jashtë martese është “mesazhi kryesor i artikullit”: në fakt, ajo kishte përmbante vetëm dy referenca për këtë çështje, apo tetë rreshta nga pesë njëqind rreshta të tekstit, që mbulojnë katër faqe dhe të shoqëruar nga gjashtë faqet e fotografive, përveç fotografisë në kopertinë. Qeveria riafirmoi se fakti që Princi kishte një djalë të lindur jashtë martese, i cili nuk kishte asnjë status zyrtar, nuk kontribuon në asnjë debat me interes publik.69. Për më tepër, duke pranuar se gjykatat gjermane kane hedhur poshtë pretendimin e Princit, kur ai solli procedura kundër revistës javore Bunte për një artikull të krahasueshëm me atë të botuar në Paris Match, Qeveria argumentoi se Shtetet Palë kishin tradita të ndryshme në fushën e respektimit nga mediat te jetës private, në veçanti në lidhje me jetën private të figurave publike. Kështu, në Francë, legjislacioni dhe praktika gjyqësore ishin, ata sugjeruan, më mbrojtëse te jetës private se sa në Gjermani apo Britaninë e Madhe. Gjithashtu, qëllimi i Konventës nuk ishte për të harmonizuar ligjet kombëtare. Gjykatat franceze ishin arsye të drejtë për të vendosur, në kontrast me gjykatat gjermane, se lindja e djalit të princit nuk ka kontribuar në një debat me interes publik: ky ishte një pozicion i arsyeshëm në pajtimin e interesave konkurruese në rrezik.
Qeveria shtoi se, edhe duke menduar se Dhoma e Madhe do të vendosi se lindja në fjalë ë shtë përfshirë ne një debat mbi një çështje të interesit publik, fakti se artikulli i kundërshtuar përmban të detajet intime te shumta të jetës së Princit megjithatë justifikon se, rasti i menjëhershëm, mbrojtja e privatësisë merr përparësi mbi lirinë e shprehjes.
Ata konsideruan se publikimi i shkrimit dhe i disa fotografive që tregojnë princin me djalin e tij kane qenë veçanërisht i shkelëse në lidhje me jetën private të princit. Për më tepër, artikulli kishte informacione shpjeguese në lidhje me detajet më intime të jetës së princit. Për më tepër, Princi kishte kundërshtuar marrjen e fotografive me të birin përtej përdorimit privat, për botim. Në këtë drejtim, Qeveria kritikoi aplikantët për dështimin për të filtruar informacionin e dhënë nga Znj. Coste në mënyrë që të përjashtojë detajet intime lidhur me Princin, duke zgjedhur të publikojë ato detaje intime dhe duke dështuar kështu në detyrat dhe përgjegjësitë e tyre.
Qeveria deklaroi më tej se, në përdorimin e fotografive dhe shkrimeve, revista i kishte dhënë këtij “scoopi” një karakter sensacional. Ata shtuan se ankuesit nuk mund të mbështete në ngjarjet që kanë ndodhur pas publikimit, përkatësisht deklaratën e princit për këtë çështje, në mënyrë që të shmangin përgjegjësinë e tyre.
Së fundi, ata shpjeguan se Paris Match ishte një gazetë fitimprurëse që shpesh shfrytëzon jetën private të individëve për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të saj, dhe se ky shfrytëzim komercial ishte i lidhur me natyrën më shumë ose më pak skandaloze të shpalosjeve të saj. Në rastin konkret, ishin shtypur më shumë se një milion kopje të revistës Paris Match në fjalë. Si pasojë, Qeveria konsideron se ndërhyrja në fjalë, në rastin konkret ka qenë e nevojshme dhe në përputhje me detyrimin e proporcionalitetit që rrjedh nga jurisprudenca e Gjykatës, dhe se sasia e dëmshpërblimit të dhënë duhej, sipas mendimit të tyre, të vendosej kundrejt të ardhurave të revistës.
Vëzhgimet e palëve të treta
Vëzhgimet e Qeverisë së Monakos
Qeveria e Monakos konsideron se vendimi i Dhomës ka ngritur një çështje serioze në lidhje me interpretimin dhe zbatimin e neneve 8 dhe 10 të Konventës. Në lidhje me këtë, ata parashtruan se, në praktikë, kriteri “kontribut në një debat me interes publik”, e garanton balancën e nevojshme midis lirisë së shprehjes dhe mbrojtjes së jetës private vetëm kur ajo është aplikuar në mënyrë korrekte . Në rastin konkret, konsideratat në lidhje me atësisë së një fëmije i cili ishte përjashtuar në mënyrë të qartë nga ngjitja në fron nuk mund të bjerë në kuadër të një debati të interesit publik. Sipas Qeverisë së Monakos, më i rëndësishmi -nëse jo i vetmi – qëllimi i shkrimit ishte për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të caktuar në lidhje me jetën private të figurave publike. Për më tepër, duhet pasur frike se qasja marrë në gjykim Dhomës do të rezultojë në të ardhmen në një interpretim shumë të gjerë të justifikimit të një kontributi në një debat me interes publik, i cili do të rrezikoje seriozisht mbrojtjen e jetës private nga figurat publike, veçanërisht ato te ushtrimit të funksioneve politike.
Qeveria e Monakos gjithashtu parashtroi se kategoria e “figurave publike”, përfshin një nëngrup shumë të veçantë të “figurave politike”, të cilët janë të ekspozuar edhe më me forcë ndaj interesimit të mediave. Ata argumentuan se ishte e rëndësishme për të siguruar që artikujt për shtyp në lidhje me “figura politike” nuk duhet te shijojnë prezumimin praktikisht të parrëzueshëm se kontribuojnë në vetvete në një debat me interes publik. Megjithatë, vendimi i Dhomës ka krijuar një rrezik të madh në këtë drejtim, d.m.th. se mbrojtja e ofruar për jetën private të figurave politike tani e tutje do të jetë e kufizuar rëndë, apo me të vërtetë e reduktuar në asgjë. Ishte edhe më e rëndësishme për të adresuar këtë problem në funksion të faktit se interpretimi i propozuar nga Gjykata do të pritet që të shërbejë si referencë për çdo Palë të Lart6ë Kontraktuese.
Vëzhgimet e Iniciativës së Mbrojtjes Ligjore të Medias ( “MLDI”)
OJQ-ja MLDI konsideroi se çështja e vazhdimësisë në fron në një monarki te trashëguar ishte një çështje e interesit publik. Është regjistruar në interpretimin e këtij koncepti vendimi i Dhomës. Duke vënë në dukje se një qasje e gjerë për konceptin e një debati të interesit publik tashmë ekzistonte në Gjermani dhe Belgjikë, është argumentuar se një shkallë e gjerë hapësirë duhet të jepet për gazetarët dhe redaktorët në ushtrimin e gjykimit të tyre profesional në lidhje me të dhënat që do të përfshihen në vënien përpara te thelbit te një mesazhi, sidomos kur ishte e qartë se ai merrej me një çështje të interesit publik. Në të vërtetë, gjerësi e tillë ishte e njohur në Britaninë e Madhe dhe në Shtetet anëtare të tjera të Këshillit të Evropës.
MLDI paraqiti se në një monarki kushtetuese Kreu i Shtetit ka kryer një rol themelor përfaqësues dhe kompetencat e ushtruara që mund të përfshijnë bërjen e komenteve publike apo shprehjen e pikëpamjeve private të politikanëve mbi një gamë të gjerë të çështjeve. Për më tepër, në një monarki kushtetuese çështjet e trashëgimisë ishin çështje të shqyrtimit të ligjshëm publik, dhe kjo ka pasur pasoja për hapësirën e cilat duhet të vihet në dispozicion për shtypin për të raportuar mbi çështje të tilla dhe e drejta e publikut për t’u informuar, kur është e përshtatshme, në lidhje me to.
MLDI gjithashtu ka parasysh se sanksioni i vënë në rastin konkret ka qenë veçanërisht i rënde. Sipas mendimit të OJQ-së, detyrimi për të publikuar një deklaratë ka potencial jo vetëm për të dëmtuar reputacionin e revistës, por edhe për të ndikuar ndjeshëm në shitjet e saj të ardhshme. Për më tepër, dhe në dritën e jurisprudencës së Gjykatës, konsiderohet se sasia e dëmshpërblimit të dhënë duhej të konsiderohet si një formë e censurës.
Vlerësimi i Gjykatës
Gjykata vëren se është pranuar gjerësisht mes palëve se vendimi i kundërshtuar I gjykatës përbën një ndërhyrje në të drejtën e aplikanteve për lirinë e shprehjes, të mbrojtur nga Neni 10 i Konventës. As nuk është kundërshtuar se ndërhyrja është parashikuar me ligj, bazuar në nenet 9 dhe 1382 te Kodit Civil, dhe ndoqi një qellim legjitim, domethënë, mbrojtjen e te drejtave të të tjerëve brenda kuptimit te nenit 10 § 2 të Konventës – në rastinkonkret të jetës private të princit dhe për mbrojtjen e imazhit të tij. Gjykata pajtohet me këtë vlerësim.
Megjithatë, aplikantët shprehën rezerva në lidhje me ligjshmërinë dhe legjitimitetin e ndërhyrjes në fjalë, duke pasur parasysh se interpretimi i konceptit të jetës private të gjykatave kombëtare ishte shumë i gjerë, dhe u ankuan se nuk ka pasur peshim të plotë të interesave konkurruese të përfshira. Kështu, Gjykata vlerëson se këto argumente kanë të bëjnë me vlerësimin nëse ndërhyrja ishte e nevojshme, dhe nuk janë te tilla që të vënë në pikëpyetje ligjshmërinë e saj ose qëllimin legjitim.
Mosmarrëveshja në rastin konkret, pra ka të bëjë me pyetjen nëse ndërhyrja ishte “e nevojshme në një shoqëri demokratike”.
Parimet e përgjithshme të përcaktuara në jurisprudencën e Gjykatës
Duke qenë e nevojshme për t’u marrë parasysh në raste të shumta mosmarrëveshjesh që kërkojnë një shqyrtim të baraspeshës së drejtë mes të drejtës për respektimin e jetës private dhe të drejtën e lirisë së shprehjes, Gjykata ka zhvilluar një jurisprudencë të pasur në këtë fushë. Duke pasur parasysh rrethanat e çështjes në fjalë, e konsideron të dobishme për të përsëritur parimet e përgjithshme që lidhen me secilën prej të drejtave në fjalë, dhe pastaj për të përcaktuar kriteret për balancimin e këtyre të drejtave. (a) Parimet e përgjithshme në lidhje me të drejtën për respektimin e jetës private
Gjykata rithekson se nocioni i jetës private është një koncept i gjerë, jo i ndjeshëm ndaj përkufizimeve shteruese. Ai shtrihet në aspekte që kanë të bëjnë me identitetin personal, të tilla si emrin e një personi, fotografinë, ose integritetin fizik dhe moral. Ky koncept përfshin edhe të drejtën për të jetuar veçmas, larg vëmendjes së padëshiruar (shih Smirnova k. Rusisë, nr. 46133/99 dhe 48183/99, § 95, ECHR 2003 IX (ekstrakte)). Garancia e dhënë ne nenin 8 të Konventës në këtë aspekt është menduar kryesisht për të siguruar zhvillimin, pa ndërhyrje nga jashtë, të personalitetit të secilit individ në marrëdhëniet e tij ose të saj me qeniet e tjera njerëzore. Pra ka një zonë ndërveprimi të një personi me të tjerët, madje edhe në një kontekst publik, e cila mund të bjerë brenda objektit të jetës private.
Për më tepër, ndërsa një i individ privat i panjohur për publikun mund të kërkojë mbrojtje të veçantë për të drejtën e tij për jetën private, e njëjta gjë nuk është e vërtetë për figurat publike (shih Minelli k. Zvicrës (dec.), Nr. 14991/02, 14 qershor 2005). Megjithatë, në rrethana të caktuara, madje edhe kur një person është i njohur për publikun e gjerë, ai ose ajo mund të mbështetet në një “pritje legjitime” të mbrojtjes së dhe respektimit të jetës së tij ose të saj private (shih, ndër të tjera, Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, § 97).
Publikimi i një fotografie kështu mund të ndërhyjë në jetën private të një personi edhe nëse ai person është një figurë publike (ibid. § 95). Gjykata është shprehur në shumë raste se një fotografi mund të përmbajnë “informacion” shumë personal apo edhe intim për një individ apo për familjen e tij (po aty. § 103). për këtë arsye ajo e ka njohur të drejtën e çdo personi për mbrojtjen e imazhit të tij ose të saj, duke theksuar se imazhi i një personi përbën një nga atributet kryesore të personalitetit të tij ose të saj, pasi ai tregon karakteristikat unike të personit dhe dallon personin nga kolegët e tij ose të saj. E drejta për mbrojtjen e imazhit të dikujt është pra një nga komponentët themelore të zhvillimit personal. Kjo kryesisht nënkupton të drejtën e individit për të kontrolluar përdorimin e këtij imazhi, duke përfshirë të drejtën për të refuzuar botimin e tyre (ibid., § 96).86. Në përcaktimin nëse publikimi i një fotografie ndërhyn ne te drejtën e ankuesit përrespektimin e jetës së tij private, Gjykata merr parasysh mënyrën në të cilën është marrëinformacioni apo fotografia. Në veçanti, ajo thekson rëndësinë e marrjes së pëlqimit të personave në fjalë, dhe kuptimin pak a shumë të fortë te ndërhyrjes shkaktuar nga një fotografi (shih Von Hannover, cituar më lart, § 59;. Gurgenidze k. Gjeorgjisë, nr. 71678/01,§§ 55-60, 17 tetor 2006;.. dhe Hachette Filipacchi Associés k. Francës, nr. 71111/01, § 48, 14qershor 2007). Në lidhje me këtë, Gjykata ka pasur rastin të konstatojë se fotografitë të botuara në shtypin “sensacional”, ose në revista “romance”, të cilat në përgjithësi kanë për qëllim për të kënaqur kuriozitetin e publikut në lidhje me detajet e jetës rreptësishtë private të një personi (shih Société Prisma Presse k. Francës (dec.), nr. 66910/01 dhe 71612/01, 1 korrik 2003 dhe Hachette Filipacchi Associés k. Francës (ICI PARIS), nr. 12268/03, § 40, 23 korrik 2009), janë marrë shpesh në një klimë të ngacmimeve të vazhdueshme të cilat mund të shkaktojnë tek personi në fjalë një ndjenjë shumë të fortë të ndërhyrjes në jetën e tyre private apo edhe e persekutimit (shih Von Hannover, cituar më lart, § 59). Një tjetër factor në vlerësimin e Gjykatës është qëllimi për të cilin u përdor një fotografi dhe se si ajo mund të përdoret më vonë (shih Reklos dhe Davourlis k. Greqisë, nr. 1234-1205, § 42, 15 janar 2009, dhe Hachette Filipacchi Associés (ICI PARIS), cituar më lart, § 52).
Megjithatë, këto rrethana nuk janë shteruese. Kritere të tjera mund të merren parasysh në varësi të rrethanave të veçanta të një çështje të caktuar. Këtu, Gjykata thekson rëndësinë e vlerësimit te seriozitetit e ndërhyrjes në jetën private dhe pasojat e publikimit të fotografisë së personit në fjalë (shih Gurgenidze, cituar më lart, § 41). (b) Parimet e përgjithshme në lidhje me të drejtën e lirisë së shprehjes
Liria e shprehjes përbën një nga themelet bazë të një shoqërie demokratike dhe një nga kushtet bazë për progresin e saj dhe për vetë-përmbushjen e çdo individi. Në pajtim me paragrafin 2 të nenit 10, ajo është e aplikueshme jo vetëm për informacionin ose idetë të cilat janë marrë në mënyrë të favorshme ose që konsiderohen si të padëmshme apo si çështje indiference, por edhe për ata që fyejnë, tronditin ose shqetësojnë. Të tilla janë kërkesat për pluralizëm, tolerancë dhe largpamësi, pa të cilat nuk ka “shoqëri demokratike”. Siç parashikohet në nenin 10, liria e shprehjes është subjekt i përjashtimeve, të cilat duhet, megjithatë, të interpretohen në mënyrë rigoroze, dhe nevoja për çdo kufizim duhet të vendoset në mënyrë bindëse (shih Handyside k. Mbretërisë së Bashkuar, 7 dhjetor 1976, § 49, Seria A nr. 24, dhe, midis autoriteteve të tjera, Lindon, Otchakovsky-Laurens dhe June k. Francës [DHM], nr. 21279/02 dhe 36448/02, § 45, ECHR 2007 IV, dhe Von Hannover (nr. 2) , cituar më lart, § 101).
Edhe pse shtypi nuk duhet të kalojë disa kufij, në lidhje me mbrojtjen e veçantë të reputacionit dhe të drejtave të të tjerëve, detyra e tij është gjithsesi të kujtojë – në përputhje me detyrimet e tij dhe përgjegjësitë – informacionin dhe idetë për të gjitha çështjet me interes publik. Kështu, detyra e dhënien e informacionit domosdoshmërish përfshin “detyrat dhe përgjegjësitë”, si dhe kufizime të cilat shtypi duhet të imponojë në vetvete në mënyrë spontane (shih Mater k. Turqisë, nr. 54997/08, § 55, 16 korrik 2013). Shtypi jo vetëm ka detyrën të japë informacione dhe ide të tilla; edhe publiku ka të drejtë t’I marrë ato. Ndryshe, shtypi do të jetë në gjendje të luajë rolin e tij të rëndësishëm të “mbikëqyrjes publike” (shih Bladet Tromsø dhe Stensaas k. Norvegjisë [DHM], nr. 21980/93, §§ 59 dhe 62, ECHR 1999 III;.. Pedersen dhe Baadsgaard k. Danimarkës, nr. 49017/99, § 71, ECHR 2004 XI dhe Von Hannover (nr. 2), cituar më sipër, § 102). Për më tepër, nuk është përGjykatën, më shumë se është për gjykatat kombëtare, për të paraqitur mendimet e veta në punët e shtypit se çfarë teknikash raportimi duhet të miratohen në një rast të veçantë (shih Jersid k. Danimarkës, 23 Shtator 1994, § 31, Seria A nr. 298, dhe Stoll k. Zvicrës [DHM], nr. 69698/01, § 146, ECHR 2007-V). Liria e shprehjes përfshin publikimin e fotografive. Kjo është ende një fushë në të cilën mbrojtja e të drejtave dhe reputacionit të të tjerëve merr një rëndësi të veçantë, pasi fotografitë mund të përmbajnë informacion shumë personal apo edhe intim për një individ ose familjen e tij (shih Von Hannover (nr. 2), cituar më sipër, § 103). Së fundi, edhe pse Publikimi i lajmit në lidhje me jetën private të figurave publike në përgjithësi është për qëllim argëtimi dhe jo edukimi, ai kontribuon në shumëllojshmërinë e informacionit në dispozicion të publikut dhe padyshim përfiton nga mbrojtja e nenit 10 të Konventës. Megjithatë, mbrojtja e tillë mund të heqë dorë me kërkesat e nenit 8 ku informacioni në fjalë është e një natyre private dhe intime dhe nuk ka interes publik për shpërndarjen e saj (shih Mosley k. Mbretërisë së Bashkuar, nr. 48009/08, § 131 , 10 maj 2011). (c) Parimet e përgjithshme në lidhje me hapësirën e vlerësimit dhe balancimin e të drejtave

Zgjedhja e mjeteve të llogaritura për të siguruar përputhjen me nenin 8 të Konventës në sferën e marrëdhënieve të individëve ndërmjet tyre është në parim një çështje që bie Brenda lirisë së vlerësimit te Shteteve, pavarësisht nëse detyrimet e shtetit janë pozitive ose negative (shih Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, § 104, me referenca të mëtejshme). Po kështu, në bazë të nenit 10 të Konventës, shtetet kontraktuese kanë një diferencë të caktuar vlerësimi për të përcaktuar nëse dhe në çfarë mase, një ndërhyrje në lirinë e shprehjes qe mbrohet me këtë dispozitë është e nevojshme (ibid.). Megjithatë, kjo diferencë shkon dorë për dore me mbikëqyrjen evropiane, që përfshin edhe legjislacionin dhe vendimet e aplikuara, madje edhe ato të dhëna nga një gjykatë e pavarur. Në ushtrimin e funksionit të saj mbikëqyrës, detyra e Gjykatës nuk është për të marrë vendin e gjykatave kombëtare, por më tepër për të shqyrtuar, në dritën e çështjes në tërësi, nëse vendimet që kanë marrë në përputhje me fuqinë e tyre të vlerësimit janë në përputhje me dispozitat e Konventës mbi të cilat ato janë mbështetur (ibid., § 105, me referenca të mëtejshme).
Në raste të cilat kërkojnë që e drejta për respektimin e jetës private të jetë e balancuar kundër të drejtës e lirisë së shprehjes, Gjykata konsideron se rezultati i aplikimit nuk duhet, në teori, te ndryshojë nëse ajo është paraqitur në Gjykatë sipas nenit 8 të Konventës nga ana e personit i cili ishte subjekt i raportit të lajmeve, apo në bazë të nenit 10 nga ana e botuesit. Në të vërtetë, si një çështje e parimit këto të drejta meritojnë respekt të barabartë (ibid. § 106). Prandaj, liria e vlerësimit duhet teorikisht të jetë e njëjtë në të dyja rastet.
Sipas jurisprudencës së Gjykatës, prova e “domosdoshmërisë në një shoqërie demokratike” kërkon nga Gjykata për të përcaktuar nëse ndërhyrja e kundërshtuar përkonte me një “nevoje shoqërore te ngutshme”, nëse ishte proporcionale me qëllimin legjitim të ndjekur dhe nëse arsyet e dhëna nga autoritetet kombëtare për të justifikuar atë janë të rëndësishme dhe të mjaftueshme (shih Sunday Times k. Mbretërisë së Bashkuar (nr. 1), 26 prill 1979, § 62, seria A nr. 30). Liria e vlerësimit i lihet autoriteteve kombëtare, në vlerësimin nëse një “nevojë” e tillë ekziston dhe çfarë masash duhet të miratohen për t’u marrë me të nuk është, megjithatë, e pakufizuar, por shkon dorë për dore me mbikëqyrjen evropiane nga Gjykata, detyra e të cilit është për të dhënë një vendim përfundimtar nëse një kufizim është i pajtueshëm me lirinë e shprehjes, siç mbrohet nga neni 10. Kur testi I balancimit është ndërmarrë nga autoritetet kombëtare në përputhje me kriteret e përcaktuara në jurisprudencën e Gjykatës, Gjykata do të kërkonte arsye të forta për të zëvendësuar pikëpamjen e saj për atë të gjykatave të brendshme (shih Von Hannover (nr. 2), cituar mësipër, § 107).
Gjykata e ka pasur tashmë rastin për të hedhur poshtë parimet relevante të cilat duhet të udhëheqin vlerësimin e saj në këtë fushë. Kështu ajo ka identifikuar një numër të kritereve në kuadër të balancimit të drejtave konkurruese (shih Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, §§ 109-13, dhe Axel Springer AG k. Gjermanisë, [DHM], nr. 39954 / 08, §§ 90-95, 7 shkurt 2012). Kriteret përkatëse të përcaktuara në këtë mënyrë janë: kontributi në një debat me interes publik, shkalla e famës së personit në fjalë, objekti i raportit të lajmeve, sjellja paraprake e personit në fjalë, përmbajtja, forma dhe pasojat e publikimit, dhe , kur është e përshtatshme, rrethanat në të cilat janë marrë fotografitë. Kur shqyrtohet një kërkesë e parashtruar sipas nenit 10, Gjykata do të shqyrtojë mënyrën në të cilën është marrë informacioni dhe vërtetësia e tij, dhe pesha e dënimit të shqiptuar ndaj gazetarëve apo botuesve (Ibid.). Gjykata konsideron se kriteret e përcaktuara në këtë mënyrë mund të aplikohen në rastin në fjalë.
Zbatimi i parimeve në çështjen konkrete
Gjykata vëren se artikulli i kundërshtuar përmbante në intervistë me Znj. Coste ku zbulohej se Princi ishte babai i djalit te saj. Artikulli gjithashtu ka dhënë detaje në lidhje me rrethanat në te cilat ajo e kishte takuar princin, marrëdhënien e tyre intime, ndjenjat e tyre reciproke, reagimin e tij ndaj lajmit të shtatzënisë së saj dhe mënyrën në të cilën ai u soll me fëmijën. Intervista ishte ilustruar me fotografi të Princit duke mbajtur fëmijën ose I shoqëruar me Znj. Coste, në kontekstet private dhe publike (Shih paragrafët 14-16 më lart).
Ne këtë drejtim dhe në funksion të argumenteve të palëve, lidhur me konkluzionet e arritura nga gjykatat gjermane në lidhje me artikujt në thelb të ngjashëm qe ishin botuar në Bunte, Gjykata e gjen të përshtatshme për të bërë vëzhgim paraprak se roli i saj në këtë çështje konsiston kryesisht në verifikimin nëse gjykatat vendase, vendimet e të cilave janë kundërshtuar nga aplikantët, arrijnë ekuilibrin e drejtë midis të drejtave në fjale dhe vendosin në përputhje me kriteret e përcaktuara nga ato (Kritere të cilat janë përsëritur në paragrafin 93 më sipër). Kështu, vlerësimi i rrethanave të çështjes në fjale nuk mund të bazohet në një shqyrtim krahasues të vendimeve te marra nga gjykatat franceze dhe gjermane, përkatësisht në lidhje me informacionin e zbuluar nga ato. (a) Çështja e kontributit në një debat për interesin publik

Gjykata rithekson se ka pak hapësirë në bazë të nenit 10 § 2 të Konventës për kufizimet mbi lirinë e shprehjes, kur një çështje me interes publik është në rrezik (shih, ndër të tjera, Wingrove k. Mbretërisë së Bashkuar, 25 nëntor 1996 § 58, Raportet e Gjykimeve dhe vendimeve 1996 V). Liria e vlerësimit të Shteteve reduktohet kur bëhet fjalë për një debat mbi një çështje të interesit publik (shih Éditions Plon k. Francës, nr. 58148/00, § 44, ECHR 2004 IV). Në rrethanat e çështjes në fjalë, për këtë arsye është e domosdoshme për të përcaktuar që në fillim nëse përmbajtja e intervistës e cila ka dhënë informacione mbi atësinë e Princit do të mund të kuptohet se përbën një informacion të tillë që “të kontribuojë për një debat mbi një çështje të interesit publik”. (i) Koncepti i kontributit në një debat për interesin publik

Qeveria argumentoi se një interpretim tepër i gjere i këtij koncepti do te detyrojë anulimin e çdo mbrojtje të jetës private të figurave publike (Shih paragrafët 65-66 më lart). Në këtë drejtim, Gjykata thekson se përkufizimi i saj që mund të përbëje një subjekt me interes public do të varet nga rrethanat e secilit rast (Shih Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, § 109, dhe Axel Springer, cituar më lart, § 90).
Ajo gjithashtu thekson se ka pasur rastin të vendosë mbi situata të ngjashme dhe ka arritur në përfundimin se, edhe pse në lidhje me jetën private, ato informacione mund të sillen në vëmendjen e publikut. Në ato raste, Gjykata mori në konsideratë një numër faktorësh në përcaktimin nëse një botim që zbulon elementet e jetës private përben një çështje të interesit publik. Faktorët relevant përfshijnë rëndësinë e çështjes për publikun dhe natyrën e informacionit të paraqitur (Shih Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, § 109, dhe, në kontekstin e të drejtës së reputacionit, Axel Springer, cituar më lart, § 90, me referenca të mëtejshme).
Në mënyrë të veçantë, ajo ka pranuar në të kaluarën se aspektet e jetës private mund të zbulohen për shkak të interesit që publiku mund të ketë për tu informuar në lidhje me tipare të caktuara të personalitetit të figurës publike në fjalë (shih rastet e Ojala dhe Etukeno Oy k. Finlandës, nr. 69939/10, §§ 54 55, 14 janar 2014 dhe Ruusunen k. Finlandës, nr. 73579/10, §§ 49 50, në të cilin Gjykata u shpreh se data dhe mënyra në të cilën ish-kryeministri finlandez kishte hyrë në një marrëdhënie romantike dhe shpejtësia me të cilën ai e kishte zhvilluar mund të jetë me interes publik, në atë që ngriti pyetjen nëse ai kishte qenë I pandershëm dhe i mungonte gjykimin në këtë drejtim). Mbetet rasti, megjithatë, që marrëdhëniet romantike të një personi janë, në parim, një çështje rreptësishtë private. Ai vijon se, në përgjithësi, të dhënat në lidhje me jetën seksuale apo intime dhe marrëdhëniet e një çifti duhet të lejohen vetëm për të sjellë në njohuritë e publikut, pa pëlqimin paraprak në rrethana të jashtëzakonshme.
Gjykata ka theksuar në raste të shumta të cilat, edhe pse publiku ka të drejtë të jenë I informuar, dhe kjo është një e drejtë thelbësore në një shoqëri demokratike e cila, në rrethana të caktuara të veçanta, madje edhe mund të shtrihet në aspekte të jetës private të figurave e publike, artikuj që kanë për qëllim vetëm për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të veçantë në lidhje me detajet e jetës private të një personi, sado i njohur ky person mund të jetë, nuk mund të konsiderohet se kontribuon në ndonjë debat me interes të përgjithshëm për shoqërinë (shih Von Hannover, cituar më lart, § 65; MGN Limited k. Mbretërisë së Bashkuar, nr. 39401/04, § 143, 18 janar 2011;…. dhe Alkaya k. Turqisë nr. 42811/06, § 35, 9 tetor 2012).
Kështu, një artikull në lidhje me gjoja marrëdhënie jashtëmartesore të figurave publike të profilit të lartë që ishin zyrtarë të lartë shtetërorë kontribuoi vetëm për përhapjen e thashethemeve, që shërbejnë vetëm për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të caktuar (shih Standard Verlags GmbH k. Austrisë (nr. 2), nr. 21277/05, § 52, 4 qershor 2009). Po ashtu, publikimi i fotografive që tregojnë skena nga jeta e përditshme e një princeshe që nuk ka ushtruar funksione zyrtare kishte për qëllim thjesht kënaqjen e kureshtjes së lexuesve të caktuar (shih Von Hannover, cituar më lart, § 65, me referenca të mëtejshme). Gjykata thekson në lidhje me këtë se interesi publik nuk mund të reduktohet në etjen e publikut për informacion në lidhje me jetën private të të tjerëve, ose dëshirës së lexuesit për sensacion apo edhe vojerizëm.
Me qëllim që të përcaktohet nëse një botim në lidhje me jetën private të një individi nuk ka për qëllim thjesht për të kënaqur kureshtjen e lexuesve të caktuar, por gjithashtu ka të bëjë me një subjekt të një rëndësie të përgjithshme, është e nevojshme për të vlerësuar botimin si një të tërë dhe për të shqyrtuar nëse, duke pasur parasysh kontekstin në të cilin ajo shfaqet (shih Tønsbergs blad AS dhe Haukom k. Norvegjisë, jo 510/04, § 87, 1 mars2007;…. Björk Eiðsdóttir k. Islandës, nr. 46443/09, § 67, 10 korrik 2012;.. dhe Erla Hlynsdόttir k. Islandës, nr. 43380/10, § 64 10 korrik 2012), se lidhet me një pyetje me interes publik.
Në lidhje me këtë, Gjykata përcakton se interesi publik ka të bëjë me çështjet që prekin publikun në një masë të tillë që në mënyrë legjitime mund të marrë një interes në to, që të tërheqë vëmendjen e saj, ose që kanë të bëjnë atë në një shkallë të konsiderueshme (shih Sunday Times, cituar më lart, § 66), veçanërisht nëse ato ndikojnë në mirëqenien e qytetarëve apo jetën e komunitetit (shih Barthold k. Gjermanisë, 25 mars 1985, § 58, seria A nr. 90). Ky është edhe rasti në lidhje me çështjet që janë të afta për të shkaktuar polemika të konsiderueshme, të cilat lidhen me një çështje të rëndësishme sociale (shih, për shembull, Erla Hlynsdόttir, cituar më lart, § 64), ose të cilat përfshijnë një problem për të cilin publiku do të ketë një interes në për tu informuar (shih Tønsbergs blad AS dhe Haukom, cituar më lart, § 87).(ii) Kontributi i artikullit të kundërshtuan në interesin publik.

Në rastin konkret, gjykatat vendase argumentuan se kishte “mungesë të ndonjë lajmi me temë të veçantë” dhe “ndonjë debat mbi çështje të interesit publik” në publikimin e kundërshtuar, duke pasur parasysh se fëmija ishte i ndaluar të merrte fronin, një situate ku “ato që parashtroi kompania nuk pretendohen të jenë subjekt debati në shoqërinë francize apo Monegasque, apo shqyrtim në artikull”. Kështu gjykatat u shprehen se artikulli I kundërshtuar arriti në një shkelje të drejtës për jetë private të princit, e cila nuk mund të justifikohet kurrsesi nga “kërkesat për të raportuar aktualitetin”, të cilat u vendosen se janë “inekzistente” (Shih paragrafët 27 dhe 36 më lart).
Nga ana e saj, Gjykata vlerëson se, për të përcaktuar nëse përmbajtja e intervistës e cila ka dhënë informacione shpjeguese mbi atësinë e Princit mund të kuptohet që përbën informacion mbi një çështje të interesit publik, është e nevojshme për të vlerësuar artikullin në tërësi, si dhe përmbajtjen e informacionit që është zbuluar në të. Në këtë kontekst dhe duke pasur parasysh vërejtjet e gjykatave të brendshme (shih paragrafët 20, 27 dhe 36 më lart) dhe e Qeverisë (shih paragrafin 70 më lart), Gjykata pranon se intervista me Znj. Coste përmbante detaje të shumta lidhur me jetën private të Princit dhe ndjenjat e tij të vërteta apo të supozuara të cilat, në rrethanat e rastit, nuk janë të lidhura drejtpërdrejt me një debat me interes publik.
Megjithatë, Gjykata vlerëson se objekt i këtij artikulli nuk mund të konsiderohet vetëm zbulimi i marrëdhënies mes Znj. Coste dhe Princit, përveç nëse fusha e veprimit të konceptit të interesit publik është e kufizuar në masë të madhe. Nuk ka asnjë dyshim se botimi, i marë si një i tërë dhe në kontekst, dhe analizohet në dritën e jurisprudencës përmendur më lart (shih paragrafët 98-103 lart), gjithashtu kishte lidhje me një çështje të interesit publik.
Në këtë drejtim, Gjykata e konsideron të dobishme që në fillim për të vënë në dukje se edhe pse një lindje është një ngjarje e një natyre intime, ajo nuk ka ardhur vetëm Brenda sferës private të personave në fjalë, por edhe bie brenda sferës publike, pasi ajo është në parim e shoqëruar nga një deklaratë publike (dokumenti i statusit civil) dhe krijimin e një marrëdhënie ligjore prind-fëmijë. Kështu, interesi thjesht familjar dhe privat i përfaqësuar nga prejardhja e një personi është plotësuar nga një aspekt publik, në lidhje me strukturën sociale dhe ligjore të farefisnisë. Një raport i lajmeve në lidhje me një lindje, nuk mund të konsiderohet, në vetvete, si një shpalosje lidhur ekskluzivisht me detajet e jetës private të të tjerëve, të destinuara vetëm për të kënaqur kuriozitetin e publikut.108. Për më tepër, duke pasur parasysh veçoritë specifike të Principatës së Monakos, në të cilën “lidhjet midis sovranit dhe familjes Monegasque janë shumë të afërta” dhe “monarkia … është e bazuar në bashkimin mes Princit dhe komunitetit kombëtar”1 , Gjykata konsideron se ka një vlerë të pamohueshme me interes publik – të paktën për subjektet e Principatës – në ekzistencën e një fëmije (veçanërisht një bir) të Princit, i cili ishte i njohur në kohën përkatëse si beqar dhe pa fëmijë. Fakti që i biri i princit ka lindur jashtë martese është I parëndësishëm në këtë drejtim. Në atë kohë, lindja e këtij fëmije nuk ishte pa pasoja të mundshme dinastike dhe financiare: Princi ishte ende i pamartuar dhe çështja e legjitimimit nga ana e martesës mund të ngrihet, edhe nëse një gjë e tillë ishte e pamundur.
Në të vërtetë, pasojat e lindjes në suksesion janë përmendur në artikull, i cili fliste për paralajmërimin atribuuar këshilltarit të Princi, i cili dyshohet se ka thënë: “A e kupton, në qoftë se ai është një djalë, ata do të përdorin atë për të parandaluar Albert të hypë në fron, dhe fëmija do të jetë në gjendje për të kërkuar fronin”. Ata ishin gjithashtu të dukshme në fjalën e zonjës Coste kur ajo tha: “Unë nuk dua që ai të rritet si një Mazarine… kam menduar vetëm për këtë, dhe as një sekondë në lidhje me faktin se ai përfaqëson një trashëgimtar të mundshëm”. Kështu, referenca është bërë edhe për arsye të cilat mund të ketë nxitur princin të refuzojnë të njohë atësinë e tij zyrtare dhe të preferojnë të mbajë atë të fshehtë. Përveç kësaj, përmes komenteve të Znj. Coste, duke deklaruar se ajo kishte “frikë për shëndetin psikologjik e djalit të [saj]” dhe uroi atë “të rritet normalisht, me një baba”, artikulli preku edhe në interesin më të mirë të fëmijës në të pasurit të marrëdhënies babafëmijë, një aspekt i rëndësishëm i identitetit të tij personal, i themeluar zyrtarisht.
Në këtë fazë, Gjykata thekson, duke pasur parasysh argumentin e Qeverisë se artikulli përmbante vetëm disa rreshta mbi çështjen e statusit të fëmijës si një trashëgimtar të mundshëm (shih paragrafin 68 më lart), se e vetmja pyetja vendimtare është nëse një raport lajmesh është i aftë për të kontribuar në një debat me interes publik, dhe jo nëse ai arrin këtë objektiv në mënyrë të plotë (shih Haldimann dhe të tjerë k. Zvicrës, nr. 21830/09, § 57, KEDNJ 2015). Ajo vë në dukje se, për një artikull për të kontribuar në një debat me interes publik, nuk është e nevojshme që ai të jetë përkushtuar plotësisht për këtë qëllim; mund të jetë e mjaftueshme për artikullin të ketë lidhje me atë debat dhe të përmbajë një ose disa elemente për këtë qëllim (shih Lillo-Stenberg dhe Sæther k. Norvegjisë, nr. 13258/09, § 37, 16 janar 2014;.. Ojala dhe Etukeno Oy, cituar më lart, § 54, dhe Ruusunen, cituar më lart, § 49).
Në rastin konkret, informacioni i kundërshtuar nuk ishte pa rëndësi politike, dhe mund të ngjallë interesin e publikut në lidhje me rregullat e trashëgimisë në fuqi në Principatë (e cila nuk lejoi fëmijët e lindur jashtë martese për të pasuar në fron). Po kështu, qëndrimi I Princit, i cili dëshironte të mbante atësinë e tij një sekret dhe refuzoi të pranonte atë publikisht (shih paragrafët 25 dhe 27 më lart), mund, në një monarki të trashëguar e ardhmja e të cilës është e lidhur thelbësisht me ekzistencën e pasardhësve, të jetë shqetësuese për publikun. Kjo ishte aq e vërtetë në lidhje me sjelljen e tij në lidhje me nënën e fëmijës – e cila nuk ishte në gjendje të merrte aktin noterial të njohjes së djalit të saj, ose transkriptimin e saj në regjistrin e lindjeve, martesave dhe vdekjeve (shih paragrafin 17 më lart) – dhe fëmija vetë: ky informacion mund të ofrojë njohuri mbi personalitetin e princit, veçanërisht në lidhje me mënyrën në të cilën ai iu afrua dhe mori përgjegjësitë e tij. 1 Opinion për balancimin e pushteteve në Kushtetutën dhe legjislacionin e Principatës së Monakos, miratuar më 14-15 qershor 2013 nga Komisioni Evropian për Demokraci nëpërmjet Ligjit (Komisioni i Venecias).

112.Në këtë kontekst, është e rëndësishme që të përsëritet roli simbolik i një monarkie të trashëguar. Në një monarki të tillë, Princi mishëron unitetin e kombit. Ai vijon se ngjarje të caktuara që ndikojnë në anëtarët e familjes në pushtet, ndërsa ata janë pjesë e jetës private të këtij të fundit, janë gjithashtu pjesë e historisë bashkëkohore. Ky ishte përfundimi I Gjykatës, në veçanti në lidhje me sëmundjen e princit Rainier III (shih Von Hannover (nr.2), cituar më lart, §§ 38 dhe 117). Sipas mendimit të Gjykatës, ky është edhe rasti në lidhje me lindjen e një fëmije, madje njëri lindur jashtë martese, sidomos që, në datën e ngjarjeve të kundërshtuara, fëmija në fjalë duket të jetë pasardhësi i vetëm i Princit. Në një monarki kushtetuese të trashëguar, personi i Princit dhe pasardhësit të tij të drejtpërdrejtë janë gjithashtu përfaqësues të vazhdimësisë së Shtetit.

Rrjedhimisht, Gjykata vlerëson se, edhe pse artikulli i kundërshtuar dyshim përmbante detaje të shumta të cilat bëjnë fjalë vetëm për informacione private apo edhe intime të jetës së Princit, gjithashtu ajo kishte për qëllim edhe për të kontribuar në një debat mbi një çështje të interesit publik (shih paragrafët 105-112 më lart), të paraqitura nga aplikantët si para gjykatave të brendshme dhe para Gjykatës (shih paragrafët 30-33 dhe 52-53 më lart).
Duke pasur parasysh konkluzionet e gjykatave të brendshme në këtë drejtim (shih paragrafin 104 më lart), Gjykata e konsideron të dobishme për të theksuar se kontributi I shtypit në një debat me interes publik nuk mund të kufizohet vetëm me ngjarjet aktuale apo debateve para-ekzistuese. Duhet pranuar, shtypi është një vektor për shpërndarjen debate për çështje me interes publik, por ajo gjithashtu ka rolin për të zbuluar dhe për të sjellë në vëmendjen e publikut informacion të aftë për nxjerrjen e interesit të tillë dhe duke i dhënë mundësi ngritjes së një debati të tillë në shoqëri. Për më tepër, në funksion të artikujve të botuar në Daily Mail dhe në Bunte (shih paragrafët 9 dhe 11 më lart), Gjykata vëren se statusi i fëmijës si një trashëgimtar i mundshëm ishte tashmë një çështje e diskutimit publik.
Prandaj, konsideron se gjykatat kombëtare duhet të kishin vlerësuar botimin në tërësi, në mënyrë për të përcaktuar objektin e saj të saktë, në vend që të shqyrtonin vërejtjet në lidhje me jetën private të Princit jashtë kontekstit të tyre. Në këtë rast, megjithatë, ato nuk kanë pranuar të marrin në konsideratë interesin që mesazhi qendror i artikullit – domethënë ekzistenca e një fëmije që lindi nga Princi – mund të kishte për publikun, dhe në vend u përqendruan në detajet e ofruara nga Znj. Coste në lidhje me marrëdhëniet intime të çiftit. Duke vepruar kështu, ata kanë privuar efektivitetin e justifikimit të interesit publik të përdorur nga aplikantët.
Në këtë rast, megjithatë, duke pasur parasysh natyrën e informacionit në fjalë, Gjykata nuk gjen asnjë arsye për të dyshuar se, në botimin e thënieve të Znj. Coste, ankuesit mund të kuptoheshin kanë kontribuar në mbulimin e një subjekti të interesit publik. (b) Sa i njohur është personi dhe kush ishte subjekti i raportit te lajmeve? (i) Pasojat e klasifikimit si “figurë publike”
Gjykata rithekson se roli apo funksioni i personit në fjalë dhe natyra e aktiviteteve të cilat janë objekt i raportit të lajmeve dhe / ose fotografitë përbëjnë një tjetër kriter të rëndësishëm që duhet të merret në konsideratë (shih Von Hannover (nr. 2), cituar më lart, § 110, dhe Axel Springer, cituar më lart, § 91). Shkalla në të cilën një individ ka një profil public ose është i njohur ndikon në mbrojtjen që mund t’i jepet në jetën e tij ose të saj private. Kështu, Gjykata ka pranuar në raste të shumta që publiku kishte të drejtë të jetë i informuar në lidhje me aspekte të caktuara të jetës private të figurave publike (shih, ndër të tjera, Karhuvaara dhe Iltalehti k. Finlandës, nr. 53678/00, § 45, ECHR 2004 X).118. Prandaj është e nevojshme të bëhet dallimi midis individëve privatë dhe personat që veprojnë në një kontekst publik, si figura politike apo figura publike. Një dallim thelbësor duhet të bëhet mes të detajeve të raportimit të jetës private të një individi dhe të raportimit të fakteve të aftë për të kontribuar në një debat në një shoqëri demokratike, në lidhje me politikanët në ushtrimin e funksioneve të tyre zyrtare, për shembull (shih Von Hannover, cituar më lart , § 63, dhe standard Verlags GmbH dhe Kraëagna-Pfeifer k. Austrisë, nr. 19710/02, § 47 2 nëntor 2006).
Kështu, në varësi nëse ai ose ajo është e veshur me funksione zyrtare, një individ do të gëzojë të drejtën pak a shumë të kufizuar në intimitetin e tij apo saj: në këtë drejtim, e drejta e figurave publike për të mbajtur të fshehtë jetën e tyre private është, në parim, më të gjerë, ku ata nuk mbajnë funksione zyrtare (edhe në qoftë se, si anëtarë të një familje nëpushtet, ato përfaqësojnë familjen në evenimente të caktuara, shih Von Hannover, cituar më lart, §§ 76-77) dhe është shumë më i kufizuar, ku ata mbajnë një funksion të tillë (shih, për shembull, Lingens k. Austrisë, 8 korrik 1986, § 42, Seria A nr. 103, dhe Ojala dhe Etukeno Oy, cituar më lart, § 52).
Fakti që ushtrimi i një funksioni publik ose aspirimi për poste politike domosdoshmërish ekspozon një individ në vëmendjen e qytetarëve të tij ose të saj të tjerë, duke përfshirë edhe çështje që vijnë të jetës private të dikujt. Prandaj, veprimet e caktuara private nga figurat publike nuk mund të konsiderohet si të tilla, duke pasur parasysh ndikimin e tyre të mundshëm në funksion të rolit të këtyre personave në skenën politike ose shoqërore dhe interesit rezultante të publikut në duke u informuar prej tyre. Gjykata pajtohet me analizën e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës, e cila ka gjetur se “figurat publike duhet të pranojnë se pozita që zënë në shoqëri – në shumë raste me zgjedhje – automatikisht nënkupton presion në rritje për jetën e tyre private” (pika 6 të Rezolutës 1165 (1998), shih paragrafin 43 më lart).
Kështu, Gjykata ka konstatuar në mënyrë të veçantë se politikanët në mënyrë të pashmangshme dhe me vetëdije lënë veten të hapur për shqyrtimin e hollësishëm të çdo fjalë dhe me vepër të tyre nga të dy gazetarët dhe publiku i gjerë (shih, ndër të tjera, Lingens, cituar më lart, § 42). Për më tepër, ky parim vlen jo vetëm për politikanët, por për çdo person i cili është pjesë e sferës publike, qoftë me anë të veprimeve të tyre (shih, për këtë qëllim, Krone Verlag GmbH & Co. KG, cituar më lart, § 37, dhe Neës Verlags GmbH & Co.KG k. Austrisë, nr. 31457/96, § 54, GJEDNJ 2000 I) ose pozicioni i tyre (shih Verlagsgruppe Neës GmbH k. Austrisë (nr. 2), nr. 10520/02, § 36, 14 dhjetor 2006).
Megjithatë, në rrethana të caktuara, madje edhe kur një person është i njohur për publikun e gjerë, ai ose ajo mund të mbështetet në një “pritje legjitime” të mbrojtjes së dhe respektimit të jetës së tij ose të saj private (shih, ndër të tjera, Von Hannover ( nr. 2), cituar më lart, § 97). Kështu, fakti që një individ i takon kategorisë së figurave publike nuk mund në asnjë mënyrë, edhe në rastin e personave që ushtrojnë funksione zyrtare, të autorizojë mediat të shkelin parimet profesionale dhe etike e cila duhet të qeverisin veprimet e tyre, ose të legjitimojnë ndërhyrje në jetën private.
Kështu që vijon se fama ose funksionet e një individi nuk mund në asnjë rrethanë të justifikojnë gjuajtjen nga media ose publikimin e fotografive të marra nëpërmjet operacioneve mashtruese ose klandestine (shih, për sa i përket fotografive të marra duke përdorur një lente telefoto dhe pa dijeninë e personave në fjalë, Von Hannover, cituar më lart, § 68), ose ato që kanë portretizuar detajet e jetës private të një individi dhe që përfaqësojnë një ndërhyrje në intimitetin e tyre (shih, në lidhje me publikimin e fotografive që kanë të bëjnë me një marrëdhënie të dyshuar që ka shkelur kurorën, Campmany dhe Lopez Galiacho Perona k. Spanjës (dec.), nr. 54224/00, ECHR 2000 XII).
Në rastin konkret, Gjykata vëren se Princi është një person i cili, nëpërmjet lindjes së tij si anëtar i një familje në pushtet dhe funksioneve të tij publike, si politike dhe përfaqësuese, si Kryetar i Shtetit, është padyshim një figurë e shquar publike. Gjykatat vendase duhej, pra, të kishin shqyrtuar shkallën deri në të cilën rëndësia dhe funksione publike kanë qenë të afta për të ndikuar në mbrojtjen e të cilat mund t’u jepen për jetën e tij private. Megjithatë, ato u përmbajtën nga përfshirja e kësaj rrethane në vlerësimin e tyre të fakteve të paraqitura për shqyrtim. Kështu, edhe pse përsëriti se një përjashtim mund të bëhet me parimin e mbrojtjes së jetës private kur faktet e zbuluar mund të çojë në një debat për shkak të ndikimit të tyre për shkak të statusit ose funksionit të personit në fjalë (shih paragrafin 26 më lart), Gjykata e Apelit të Versajës nuk nxori asnjë konkluzion nga kjo konsideratë në rastin në fjalë. Po ashtu, Gjykata e Kasacionit thjesht tha, në mënyrë të përgjithshme, se “çdo person, çfarëdo rangu i tij, lindjes, pasuri apo funksionit të tashëm dhe të ardhshëm, [kishte] të drejtën për respektimin e jetës së tij private” (shih paragrafin 36 më lart).
Me të vërtetë, duke pasur parasysh se pritja e mbrojtjes së jetës private mund të zvogëlohet për shkak të funksioneve publike të ushtruara, Gjykata vlerëson se, për të siguruar një balancim të drejtë të interesave në fjalë, gjykatat e brendshme, në vlerësimin e fakteve paraqitur për shqyrtim, duhet të kishin marrë parasysh ndikimin e mundshëm të statusit të Princit si Kryetar i Shtetit, dhe të kishin tentuar, në këtë kontekst, të përcaktonin pjesët e artikullit të kundërshtuar që i përkisnin fushës rreptësishtë private dhe çfarë binte në sferën publike. (ii) Subjekti i publikimit
Gjykata vëren që në fillim se publikimi i kundërshtuar në fjalë pa dyshim bie në sferën e jetës private të princit, në atë që përshkruan jetën e tij të dashurisë dhe marrëdhënien e tij me djalin e tij. Megjithatë, duke iu referuar gjetjeve të saj të mëparshme (shih paragrafët 106-114 më sipër), konsideron se elementi thelbësor i informatave të përmbajtura në artikull – ekzistenca e fëmijës – shkoi përtej sferës private, duke pasur parasysh natyrën e trashëguar të funksioneve të Princit Monegasque si Kryetar i Shtetit. Për më tepër, duke pasur parasysh se Princi ishte shfaqur disa herë në publik së bashku me Znj. Coste (shih paragrafët 14 dhe 16 më lart), Gjykata vlerëson se ekzistenca e marrëdhënieve të tij me të nuk ishte më thjesht një çështje në lidhje me jetën e tij private.
Gjykata më pas do të theksojë se jeta private Princit nuk ishte objekt i vetëm i artikullit, por ai shqyrtonte edhe jetën private të Znj. Coste dhe djalit të saj, mbi të cilin vetëm Znj. Coste kishte përgjegjësinë prindërore. Kështu, ai gjithashtu përmban detaje në lidhje me shtatzëninë e të intervistuarës, ndjenjat e saj, lindjen e djalit të saj, një problem shëndetësor vuajtur nga fëmija dhe jetën e tyre së bashku (shih paragrafin 14 më lart). Këto ishin elemente që lidhen me jetën private të Znj. Coste, në lidhje me të cilat ajo sigurisht nuk ishte e detyruar për të heshtur dhe ishte e lirë për të komunikuar. Në këtë drejtim, Gjykata nuk mund të injorojë faktin se artikulli i kontestuar ishte një mjet i shprehjes për të intervistuarën dhe djalin e saj.
Përveç kësaj, në sigurimin e botimit të kundërshtuar, Znj. Coste u motivua nga një interes personal, përkatësisht njohjen zyrtare për djalin e saj, siç pasqyrohet qartë në artikull (shih paragrafët 14 dhe 15 më lart). Intervista kështu ka ngritur një pyetje të interest publik, por shqyrtonte gjithashtu interesa private konkurruese: ato të Znj. Coste nësigurimin e njohjes për djalin e saj, e cila ishte arsyeja pse ajo kishte kontaktuar median (shih paragrafin 17 më lart), atë të fëmijës në të pasurit të vlerësuar atësinë e tij dhe atë të Princit në mbajtjen sekret të atësisë.
Gjykata megjithatë pajtohet që, siç kanë paraqitur Qeveria (shih paragrafin 63 më lart), e drejta e Znj. Coste për lirinë e shprehjes për veten e saj dhe djali i saj nuk është drejtpërdrejt çështja në rastin në fjalë, duke pasur parasysh se Znj. Coste nuk ishte një pale në procedurën para gjykatave të brendshme dhe nuk është palë në procedurën para Gjykatës. Ajo thekson, megjithatë, se kombinimi i elementeve që kanë të bëjnë me jetën private të Znj. Coste dhe me atë të Princit duhej të merret parasysh në vlerësimin e mbrojtjes e cila i duhet ofruar këtij të fundit. (c) Sjellja e mëparshme e peronit në fjalë
Gjykata vëren se as gjykatat e brendshme e as palët nuk kanë komentuar sjelljen paraprake të Princit. Në rrethanat e rastit, konsideron, duke mos dëshiruar të spekulojë, se materiale në shkresat çështjes nuk janë në vetvete të mjaftueshme për të mundësuar atë për të marrë dijeni ose të shqyrtojë sjelljen e mëparshme të Princit në lidhje me median. Për më tepër, fakti se ka bashkëpunuar me shtypin në rastet e mëparshme nuk mund të shërbejë si argument për të privuar një person i cili diskutohet në një artikull nga të të gjitha mbrojtjet (shih Egeland dhe Hanseid k. Norvegjinë, nr. 34438/04, § 62, 16 prill 2009). Toleranca apo akomodimi i mëparshëm i një personi, të pretenduara ose të vërteta, për sa I përket botimeve që prekin jetën e tij ose të saj private, nuk do të privojnë personin në fjalë nga e drejta e privatësisë. (d) Metoda e mbledhjes se informacionit dhe vërtetësia e tij
Gjykata thekson që në fillim rëndësinë që i kushton marrjes së detyrave dhe përgjegjësive nga ana e gazetarëve, dhe parimeve etike që rregullojnë profesionin e tyre. Në lidhje me këtë, ajo rithekson se neni 10 mbron të drejtën e gazetarëve për të mos zbuluar informacion mbi çështjet e subjektit me interes të përgjithshëm me kusht që ata janë duke vepruar në mirëbesim dhe në mënyrë të saktë faktike dhe se ato japin informacion “të besueshëm dhe të saktë” në përputhje me etikën e gazetarisë (shih Fressoz dhe Roire k. Francës [DHM], nr. 29183/95, § 54, ECHR 1999 i).
Drejtësia e mjeteve të përdorura për të marrë informacion dhe për ta riprodhuar atë për publikun dhe respektin e treguar për personin i cili i nënshtrohet raportit të lajmeve (shih Egeland dhe Hanseid, cituar më lart, § 61) janë gjithashtu kritere themelore për tu marrë parasysh. Natyra reduktive dhe e cunguar e një artikull, ku ekziston mundësia e largimit të lexuesit nga e drejta, ka të ngjarë të heqë në mënyrë të konsiderueshme nga rëndësia e kontributit të artikullit në një debat me interes publik (shih Stoll, cituar më lart, § 152).
Më tej, Gjykata do të nënvizojnë rrethanat e veçanta të rastit aktual në krahasimin me rastet e tjera të shqyrtuara nga ajo në të cilën shtypi e kishte ekspozuar jetën private të figurave publike, duke përfshirë anëtarët e familjes në pushtet Monegasque: në një vendim që duket të ketë qenë personal, i qëllimshëm dhe i informuar, Znj. Coste vetë ka kontaktuar Paris Match (shih paragrafin 17 më lart).
Vërtetësia e deklaratave të zonjës Coste në lidhje me atësisë e Princit nuk është kontestuar prej tij, dhe ai vetë pranoi publikisht atë menjëherë pasi artikulli i kundërshtuar ubotua. Në lidhje me këtë, Gjykata rithekson natyrën thelbësore të vërtetësisë së informacionit të shpërndarë: respektimi i këtij parimi është themelor për mbrojtjen e reputacionit të të tjerëve.
Sa i përket fotografive të cilat ilustrojnë intervistën, ato janë dorëzuar vullnetarisht – siç vuri në dukje dhe Gjykata e Apelit të Versajës (shih paragrafin 27 më lart) – dhe pa pagesë për Paris Match nga Znj. Coste (shih paragrafin 17 më lart). Përveç kësaj, fotografitë që tregojnë Princin me fëmijën e tij nuk janë marrë pa dijeninë e tij (kontrast me Von Hannover, cituar më lart, § 68), ose në rrethana që tregojnë atë në një dritë të pafavorshme (krahasoni me Von Hannover (nr. 2), cituar më lart , §§ 121 123). Duhet pranuar, njësoj si dhe gjykatat e brendshme, se Gjykata vëren se fotografitë treguan princin në një kontekst privat dhe janë botuar pa pëlqimin e tij. Megjithatë, ato me siguri nuk e kanë paraqitur atë në një dritë që mund të dëmtojnë pozitën e tij publike nga perspektiva e lexuesit. As nuk paraqesin një imazh të shtrembëruar të tij, dhe mbi të gjitha ato dhanë mbështetje për përmbajtjen e intervistës, duke ilustruar vërtetësinë e informatave të përmbajtura në të.
Në lidhje me fotografitë që tregojnë princin me Znj. Coste, nuk është kontestuar se këto janë marrë në vende publike në ngjarje të cilat ishin vetë publike, kështu që publikimi i tyre nuk ngre asnjë çështje të veçantë në rrethanat e çështjes në fjalë. (e) Përmbajtja, forma dhe pasojat e artikullit të kundërshtuar
Qeveria kritikoi aplikantët për dhënies së informacionin të publikuar një aspect sensacional dhe për dështimin për të filtruar informacionet shpjeguese të Znj. Coste me qëllim për të përjashtuar ato që kishin të bënin me detajet intime të jetës së Princit (shih paragrafët 71-72 më lart). Nga ana e tyre, gjykatat e brendshme theksuan se publikimi I kundërshtuar përmban devijime të shumta në lidhje me rrethanat e takimit të Znj. Coste me Princin, reagimin e princit pas njoftimit të shtatzënisë së Znj. Coste dhe sjelljen e tij të mëvonshme ndaj fëmijës (shih paragrafët 27 dhe 36 më lart ).
Në këtë drejtim, Gjykata vëren së pari se, në ushtrimin e profesionit të tyre, gazetarët marrin vendime në baza ditore përmes të cilave ata përcaktojnë vijën ndarëse midis të drejtës së publikut për informacion dhe të drejtat e të tjerëve për të respektuar jetën e tyre private. Ata kështu kanë përgjegjësinë kryesore për mbrojtjen e individëve, përfshirë figurat publike, nga çdo ndërhyrje në jetën e tyre private. Zgjedhjet që ata bëjnë në këtë drejtim duhet të bazohet në rregullat dhe kodet e sjelljes etike të profesionit të tyre.
Së dyti, Gjykata thekson se qasja e përdorur për të mbuluar një subjekt është çështje e lirisë së gazetarëve. Nuk është për atë, as për gjykatat kombëtare, të zëvendësojnë pikëpamjet e tyre për ato të shtypit në këtë fushë (shih Jersild, cituar më lart, § 31). Neni 10 i Konventës e lë për gazetarët që të vendosin se çfarë të dhënash duhet të publikohet për tësiguruar kredibilitet një artikulli (shih Fressoz dhe Roire, cituar më lart, § 54). Përveç kësaj, gazetarët të gëzojnë lirinë për të zgjedhur, nga artikujt e lajmeve që vijnë me to, me cilat ata do të merren dhe se si ata do ta bëjnë këtë. Kjo liri, megjithatë, nuk është pa përgjegjësitë e veta (shih paragrafët 131-132 më lart).
Sa herë informacioni i cili merret me jetën private të një personi tjetër është qendër të çështjes, gazetarët janë e kanë të nevojshme të marrin parasysh, për aq sa është e mundur, ndikimin e informacionit dhe fotot që do të publikohen para shpërndarjes së tyre. Në veçanti, ngjarje të caktuara në lidhje me jetën private dhe familjare gëzojnë mbrojtje mevëmendje të veçantë në bazë të nenit 8 të Konventës dhe për këtë arsye duhet të bëjë gazetarët të tregojnë maturi dhe kujdes kur mbulojnë këto tema (shih Editions Plon, cituar më lart, §§ 47 dhe 53, dhe Hachette Filipacchi Associés, cituar më lart, §§ 46 49).
Në rastin konkret, publikimi i kundërshtuar është paraqitur si një intervistë e përbërë nga pyetje dhe përgjigje, duke riprodhuar deklaratat e zonjës Coste pa ndonjë komenti gazetaresk. Për më tepër, toni i intervistës duket të jetë i matur dhe jo-sensacional. Vërejtjet e zonjës Coste janë të njohur si citate dhe motivet e saj janë të përcaktuar qartë për lexuesit. Në mënyrë të barabartë, lexuesit lehtë mund të bëjnë dallimin mes asaj që është material faktik dhe ato që kanë të bëjë me perceptimin e të intervistuarit mbi ngjarjet, mendimet e saj apo ndjenjat e saj personale (shih paragrafin 14 më lart).
Gjykata e ka pasur rastin që të deklarojë se ndëshkimi i një gazetari për ndihmën e ofruar në përhapjen e deklaratave të bëra nga një person tjetër në një intervistë do të pengojë seriozisht kontributin e shtypit për diskutimin e çështjeve me interes publik dhe nuk duhet të parashikohet nëse nuk arsye veçanërisht të forta për të bërë kështu (shih Jersild, cituar më lart, § 35, dhe Polanco Torres dhe Movilla Polanco k. Spanjës, nr. 34147/06, §§ 47- 48, 21 shtator 2010). Ajo konsideron se e njëjta metodë duhet të mbizotërojë në rrethanat e çështjes në fjalë, duke marrë parasysh se, mbi të gjitha jeta private të princit, publikimi I kundërshtuar kishte të bënte me një çështje të interesit publik, veçanërisht meqenëse të dhënat e ofruara nga Znj. Coste në lidhje me marrëdhënien e saj me të Princin nuk ishin të tilla që dëmtonin reputacionin e tij ose ngjallnin përbuzje ndaj tij (kontrast nga Ojala dhe Etukeno Oy, cituar më lart, § 56, dhe Ruusunen, cituar më lart, § 51). Në të vërtetë, nuk është kontestuar se thëniet e Znj. Coste për jetën e saj dhe marrëdhëniet e saj personale me Princin ishin të sinqerta dhe se është raportuar me besnikëri nga aplikantët. Përveç kësaj, nuk ka asnjë arsye për të dyshuar se në botimin e kësaj historie, qëllimi i ankuesve nuk ishte për ti komunikuar publikut lajme që ishin me interes të përgjithshëm (shih paragrafin 116 më lart).
Për më tepër, ishte detyrë e gjykatave të brendshme për të vlerësuar intervistën e kundërshtuar në mënyrë të tillë që të dallojnë dhe të peshojë atë që, në fjalën personale të Znj. Coste, ka të ngjarë të bjerë në zonën kryesore të jetës private të Princit (krahasoni me Ojala dhe Etukeno Oy, cituar më lart, § 56, dhe Ruusunen, cituar më lart, § 51) dhe çfarë mund të jetë me interes të ligjshëm për publikun. Megjithatë ato nuk arritën ta bëjnë këtë, duke mohuar se ka pasur ndonjë vlerë “të vërtetë” në lajmin në lidhje me ekzistencën e djalit të princit dhe kanë gjetur se ajo nuk bënte pjesë “në ndonjë debat mbi një çështje të interesit publik i cili do të justifikonte raportimin e tij… mbi bazën e transmetimit të ligjshëm të informacionit për publikun” (shih paragrafin 36 më lart).
Pa dyshim, intervista ishte vendosur në një mjedis narrative shoqëruar me efekte grafike dhe titujt të cilat janë të destinuara për të tërhequr vëmendjen e lexuesit dhe të provokojë një reagim (shih paragrafët 15 16 më lart). Duke pasur parasysh kritikat e Qeverisë në këtë pikë (shih paragrafin 72 më lart), Gjykata thekson se paraqitja e një artikulli të shtypit dhe stili i përdorur në të janë një çështje e vendimit editorial, në të cilën nuk është në parim për të, ose për gjykatat e brendshme, për të gjykuar. Megjithatë, ajo gjithashtu thekson se liria gazetareske nuk është e pakufizuar dhe se shtypi nuk duhet të kalojë disa kufij në lidhje me këtë, në mënyrë të veçantë “mbrojtjen … e të drejtave të të tjerëve” (shih, ndër të tjera, Mosley, cituar më lart, § 113, dhe MGN, cituar më lart, § 141). Në rastin në fjalë, ajo konsideron se, kur shihet si një e tërë, ky prezantim narrativ, i krijuar me shtimin e titujve, fotografive dhe nënshkrimeve, nuk e shtrembërojnë përmbajtjen e informacionit, por duhet të konsiderohet si transpozim ose ilustrim i tij.145. Për më tepër, përdorimi i shprehjeve të caktuara (shih paragrafët 15 16 më lart), të cilat, për të gjitha qëllimet dhe synimet, ishin projektuar për të tërhequr vëmendjen e publikut në vetvete nuk mund të ngrejë një çështje sipas jurisprudencës së Gjykatës (shih Tănăsoaica k. Rumanisë, nr. 3490/03, § 41, 19 qershor 2012): revista nuk mund të kritikohet për përmirësimin e artikullit dhe përpjekjen që ta paraqesë atë në mënyrë atraktive, me kusht që kjo të mos shtrembërojnë informacionin e publikuar dhe nuk është i tillë që të mashtrojë lexuesit.
Në lidhje me fotografitë që ilustrojnë artikullin të cilat tregojnë Princin që mban fëmijën, Gjykata rithekson para së gjithash që, në thelb, Neni 10 e lë për gazetarët për të vendosur nëse është apo jo e nevojshme për të riprodhuar këto dokumente për të siguruar kredibilitet (shih, në veçanti, Fressoz dhe Roire, cituar më lart, § 54, dhe Pinto Coelho k. Portugalisë, nr. 28439/08, § 38, 28 qershor 2011).
Ajo vëren më tej se Gjykata e Kasacionit u shpreh se “publikimi i fotografive të një personi për të ilustruar përmbajtje të mëvonshme e cilat çoi në një pushtim të intimitetit të tij, domosdoshmërish shkel të drejtën e tij për të kontrolluar e shëmbëlltyrën e vet” ( shih paragrafin 36 më lart).
Gjykata vlerëson se, ndërkohë që nuk ka dyshim në rastin në fjalë se këto fotografi bien brenda sferës së jetës private të Princit dhe se ai nuk kishte miratuar publikimit të tyre, lidhja e tyre me artikullin e kundërshtuar nuk ishte e parëndësishme, artificiale ose arbitrare (shih Von Hannover k. Gjermanisë (nr. 3), nr. 8772/10, §§ 50 dhe 52, 19 shtator 2013). Publikimi i tyre do të mund të arsyetohet me faktin se ato kanë shtuar kredibilitet për llogari të ngjarjeve. Në kohën e botimit të tyre, duke pasur parasysh se Znj. Coste nuk kishte qenë në gjendje për të marrë aktin noterial për të njohur djalin e saj (shih paragrafët 14 dhe 17 më lart), ajo nuk kishte në dispozicion të saj dëshmi të tjera të cilat do të kishin mundësinë për të vërtetuar historinë e saj dhe të mundësonin aplikantët të heqin dorë nga publikimi i fotografive. Si pasojë, edhe pse publikimi i këtyre fotografive ka pasur efektin e ekspozimit të jetës private të Princit për publikun, Gjykata çmon se ato mbështetën narrativen e dhënë në artikull, e cila tashmë është gjetur të ketë kontribuar në një debat me interes publik (shih paragrafin 113 më lart).
Për më tepër, të marra vetëm ose në bashkëpunim me tekstin shoqërues (çfarëdo qofshin titujt, nëntitujt dhe nënshkrimet, apo intervista në vetvete), këto fotografi nuk ishin shpifëse, zhvlerësues ose pezhorative për imazhin e Princit (kontrast nga Egeland dhe Hanseid, cituar më lart , § 61); në të vërtetë, ky i fundit nuk pretendon se ka pasur dëmtim të reputacionit të tij.
Së fundi, në lidhje me pasojat e artikullit të kontestuar, Gjykata vëren se menjëherë pasi artikulli u publikua, Princi pranoi publikisht atësinë e tij. Gjykata e Apelit e Versajës ka vënë re në lidhje me këtë se ai ishte “i detyruar” për të siguruar një shpjegim publik për një çështje që lidhet me jetën e tij private (shih paragrafin 27 më lart). Nga ana e saj, Gjykata vlerëson se pasojat e botimit duhet të vihen në perspektivë, në dritën e artikujve që ishin publikuar më parë në Daily Mail dhe Bunte. Megjithatë, në rastin konkret gjykatat e brendshme nuk duket se kanë vlerësuar pasojat në kontekst më të gjerë të mbulimit mediatik ndërkombëtar tashmë të dhënë për ngjarjet e përshkruara në artikull. Kështu, ato nuk i kanë dhënë asnjë peshë faktit se fshehtësia që rrethon atësinë e Princit tashmë ishte dëmtuar nga artikujt e mëparshëm në media të tjera (shih paragrafët 9 dhe 11 më lart). (f) Rreptësia e dënimit151. Gjykata thekson se në kuadër të vlerësimit të proporcionalitetit, pavarësisht nëse sanksioni i dhënë ishte i vogël, ajo që ka rëndësi është fakti i gjykimit duke të dhënë ndaj personit në fjalë, duke përfshirë kur një vendim i tillë është vetëm civil nga natyra (shih, mutatis mutandis, Roseiro Bento k. Portugalisë, nr. 29288/02, § 45, 18 prill 2006). Çdo kufizim i panevojshme për lirinë e shprehjes në mënyrë efektive përfshin rrezikun e pengimit ose paralizimit të mbulimit të ardhshëm mediatik të çështjeve të ngjashme.
Në rastin konkret, shoqëria ankuese ishte urdhëruar të paguajë 50.000 euro në dëme dhe për të publikuar një deklaratë të detajuar mbi gjykimin. Gjykata nuk mund të gjykojë që këto dënime janë të parëndësishme. (g) Përfundim
Në dritën e të gjitha konsideratave të mësipërme, Gjykata vlerëson se argumentet e parashtruara nga Qeveria në lidhje me mbrojtjen e jetës private të Princit dhe të drejtën e tij për imazhin e tij, edhe pse e rëndësishme, nuk mund të konsiderohen si të mjaftueshme për të justifikuar ndërhyrjen në këtë çështje. Në vlerësimin e rrethanave të paraqitura për vlerësimi, gjykatat e brendshme nuk i kanë kushtuar vëmendjen e duhur parimeve dhe kritereve të përcaktuara nga jurisprudenca e Gjykatës për balancimin e të drejtës për respektimin e jetës private dhe të drejtës së lirisë së shprehjes (shih paragrafët 142 dhe 143 më lart). Kështu ato tejkaluar hapësirën e vlerësimit ofruar për to dhe nuk arritën një ekuilibër të arsyeshëm të proporcionalitetit midis masave që kufizojnë të drejtën e ankuesve për lirinë e shprehjes, të vendosura nga ana e tyre, dhe qëllimin legjitim të ndjekur. Për këtë arsye, Gjykata konkludon se ka pasur shkelje të nenit 10 të Konventës.
ZBATIMI I NENIT 41 TË KONVENTËS
Neni 41 i Konventës parashikon:

“Kur Gjykata konstaton se ka pasur një shkelje të Konventës ose të protokolleve të saj dhe, nëse e drejta e brendshme e Palës së Lartë Kontraktuese lejon të bëhet vetëm një ndreqje e pjesshme, Gjykata, kur është e nevojshme, i akordon shpërblim të drejtë palës së dëmtuar. ” A. Dëmi

Ankuesit deklaruan se ata shpresonin për të marrë shpërblim të drejtë i cili do të kompensojë për koston e dënimeve të dhëna dhe të publikimit të detyrueshëm të vendosur nga gjykatat e brendshme. Megjithatë, ata nuk kanë përcaktuar sasinë mbi pretendimet e tyre sipas këtij kreu.
Qeveria nuk ka komentuar mbi këto pretendime përpara Dhomës së Madhe.
Gjykata rithekson se sipas Rregullës 60 § 2 të Rregullores së Gjykatës duhet detajuar çdo pretendim i bërë në bazë të nenit 41 të Konventës dhe duhet të dorëzohet së bashku me dokumentet përkatëse apo kuponët, dështim i cili mund të çojë në refuzimin në tërësi ose pjesërisht të kërkesës. Në rastin konkret, ankuesit nuk kanë paraqitur veçoritë e pretendimeve të tyre në lidhje me dëmin e pësuar, as nuk kanë paraqitur dokumentet e nevojshme mbështetëse. Si pasojë, Gjykata nuk mund të lejojë kërkesën e tyre për kompensim. B. Kostot dhe shpenzimet
Ankuesit pretenduan shumën prej 38,463.61 euro si kompensim të shpenzimeve të bëra nga ana e tyre në procedurë para gjykatave kombëtare. Ata kanë paraqitur shënime mbi tarifat dhe faturat në mbështetje të pretendimit të tyre.
Qeveria nuk ka komentuar mbi këto pretendime përpara Dhomës së Madhe.
Gjykata thekson se kostot dhe shpenzimet nuk do të rimbursohen në bazë të nenit 41,përveç nëse është përcaktuar se ato janë shkaktuar me të vërtetë, janë shkaktuara domosdoshmërish dhe janë të arsyeshme në sasi. Ajo gjithashtu thekson se mund ti jape ankuesit jo vetëm kostot dhe shpenzimet e kryera para saj, por edhe ato para gjykatave kombëtare për parandalimin dhe korrigjimin e shkeljes (shih Elsholz k. Gjermanisë [DHM], nr. 25735/94, § 73, ECHR 2000 VIII).
Në rastin konkret, duke marrë parasysh dokumentet në posedim të saj dhe kriteret e lartpërmendura, Dhoma e Madhe e gjen të arsyeshme ti japë aplikantëve bashkërisht 15.000 euro në bazë të këtij kreu. C. Interesi i munguar
Gjykata çmon të nevojshme se interesi i mospagimit duhet të bazohet në normën marzhinale të huadhënies së Bankës Qendrore Evropiane, së cilës duhet t’i shtohen tre pike për qind.

PËR KETO ARSYE, GJYKATA, UNANIMISHT,

Vendos se ka pasur shkelje të nenit 10 të Konventës;
Gjykon

(A) se shteti i paditur duhet t’i paguajë ankuesve, bashkërisht, brenda tre muajve, EUR 15,000 (pesëmbëdhjetë mijë euro) për kostot dhe shpenzimet, plus çdo taksë qe mund të jetë në ngarkim të tyre;

(B) qe nga skadimi afatit të lartpërmendur prej tre muajsh deri në zgjidhje, do të paguhet interes i thjeshtë mbi shumat e mësipërme në një normë të barabartë me normën marzhinale të huadhënies së Bankës Qendrore Evropiane gjatë periudhës së mospagimit, plus tre pikë për qind;

Rrezon pjesën tjetër të pretendimit të ankuesve për shpërblim të drejtë. Bërë në anglisht dhe frëngjisht, dhe shpallur në një seancë publike në Ndërtesën e të Drejtave të Njeriut, Strasburg, më 10 nëntor 2015.

Søren Prebensen – Zëvendës Kancelar Dean Spielmann – Kryetar

Tags:

GjEDNJ, vendime

Print page

0 Likes

New York

Paris

London

Tokyo

Singapore

Berlin

Rome

15 Jun GJEDNJ, ÇËSHTJA COUDERC DHE HACHETTE FILIPACCHI ASSOCIÉS K. FRANCES

Tags:

No Comments

Post A Comment