03 Jun Rezoluta 1165(1998) e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europes.

43. Pasazhet përkatëse të Rezolutës 1165 (1998) për të drejtën e privatësisë, e miratuar nga Asambleja Parlamentare e Këshillit të Evropës më 26 qershor 1998, parashikojnë si më poshtë: ”
1. Asambleja kujton debatin mbi çështjet aktuale që mbahet mbi të drejtën e privatësisë gjatë sesionit të tij shtator 1997, disa javë pas aksidentit i cili i kushtoi Princeshës së Uellsit jetën e saj.
2. Me këtë rast, disa njerëz bënë thirrje për mbrojtjen e privatësisë, dhe në veçanti atë të figurave publike, të përforcohet në nivel evropian me anë të një kongresi, ndërsa të tjerët besonin se privatësia është e mbrojtur sa duhet nga legjislacioni kombëtar dhe Evropian Konventa mbi të Drejtat e Njeriut, dhe se liria e shprehjes nuk duhet të rrezikohet.
3. Në mënyrë që të eksplorojë më tej çështjen, Komisioni për Çështjet Ligjore dhe të Drejtat e Njeriut organizoi një seancë dëgjimore në Paris më 16 dhjetor 1997 me pjesëmarrjen e figurave publike ose përfaqësuesit e tyre dhe mediat.
4. E drejta e privatësisë, e garantuar me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, tashmë është përcaktuar nga ana e Asamblesë në deklaratën për mediat e komunikimit masiv dhe të drejtat e njeriut, të përfshira në kuadër të Rezolutës 428 (1970), si “e drejta e dikujt për
jetuar jetën e vet me një ndërhyrje minimale”.
5. Në funksion të teknologjive të reja të komunikimit të cilat bëjnë të mundur për të ruajtur dhe të përdorin të dhënat personale, e drejta për të kontrolluar të dhënat e dikujt tyre duhet të shtohet në këtë përkufizim.
6. Asambleja është e vetëdijshme se privatësia personale është pushtuar shpesh, madje edhe në vendet me legjislacion të veçantë për të mbrojtur atë, pasi jeta private e njerëzve është bërë një mall shumë fitimprurës për disa sektorë të medias. Viktimat janë kryesisht figura publike, që detajet e jetës së tyre private, shërbejë si një stimul për shitje. Në të njëjtën kohë, figurat publike duhet të pranojnë se pozita që zënë në shoqëri – në shumë raste me zgjedhje – automatikisht sjell rritjen e presionit mbi privatësinë e tyre.
7. Figurat publike janë persona që mbajnë poste publike dhe / ose duke përdorur burimet publike dhe, më në përgjithësi, të gjithë ata që luajnë një rol në jetën publike, qoftë në politikë, ekonomi, artet, sferën sociale, sport apo në ndonjë tjetër fushë.
8. Kjo është shpesh në emër të një interpretim të njëanshëm të së drejtës për lirinë e shprehjes, e cila është e garantuar me nenin 10 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, që media të pushtonin privatësinë e njerëzve, duke pretenduar se lexuesit e tyre kanë të drejtë për të ditur gjithçka rreth figurave publike.
9. Disa fakte që lidhen me jetën private të figurave publike, veçanërisht politikanët, mund vërtetë të jenë me interes për qytetarët, dhe kjo mund të këtë arsye të ligjshme për lexuesit, të cilët janë edhe votues, të jenë të informuar për këto fakte.
10. Prandaj është e nevojshme për të gjetur një mënyrë për të balancuar ushtrimin e të dy të drejtave themelore, të cilat të dyja janë të garantuara në Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut: të drejtën për respektimin e jetës private të dikujt dhe të drejtën e lirisë së shprehjes.
11. Asambleja riafirmon rëndësinë e të drejtës së çdo personi për privatësi, dhe së drejtës për lirinë e shprehjes, si themelore për një shoqëri demokratike. Këto të drejta nuk janë as absolute, as në ndonjë mënyrë hierarkike, pasi ato janë me vlerë të barabarta.
12. Megjithatë, Asambleja thekson se e drejta e privatësisë dhënë me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, jo vetëm duhet të mbrojë një individ kundër ndërhyrjeve nga autoritetet publike, por edhe kundër ndërhyrjeve nga persona privatë apo institucione, përfshirë mediat masive.
13. Asambleja beson se, pasi të gjitha shtetet anëtare e kanë ratifikuar tashmë Konventën Evropiane për të Drejtat e Njeriut, dhe që shumë sisteme të legjislacionit kombëtar përmbajnë dispozita që garantojnë këtë mbrojtje, nuk ka nevojë për të propozuar që një konventë të re që garanton të drejtën e privatësisë duhet të miratohet.

2. Deklarata e të Drejtat dhe Detyrave të Gazetarëve

44. Deklarata e të Drejtave dhe Detyrave të Gazetarëve, miratuar në Mynih më 24 dhe 25 nëntor 1971 nga sindikatat e gazetarëve të Shteteve Anëtare të Komunitetit Evropian, u miratua nga Federata Ndërkombëtare e Gazetarëve në Kongresin e Stambollit në vitin 1972. Ajo lexon, ndër të tjera, si më poshtë:

“Preambula”
E drejta e informimit, lirisë së shprehjes dhe kritikës është një nga të drejtat themelore të njeriut.
Të gjitha të drejtat dhe detyrat e një gazetari kanë si origjinë të drejtën e publikut për t’u informuar mbi ngjarjet dhe opinionet.
Përgjegjësia e gazetarit ndaj publikut kalon çdo përgjegjësi tjetër, veçanërisht në drejtim të punëdhënësve dhe autoriteteve publike.
Misioni i informacionit domosdoshmërish përfshin kufizime të cilat gazetarët spontanisht imponojnë mbi veten e tyre. . Ky është objekti i deklaratës së detyrimeve në vijim. Një gazetar megjithatë, mund të respektojnë këto detyra në ushtrimin e profesionit të tij, vetëm nëse kushtet e pavarësisë dhe dinjitetit profesional ekzistojnë në mënyrë efektive. Ky është objekti i deklaratës së të drejtave në vijim.

Deklarata e detyrave, Detyrimet themelore të një gazetari të angazhuar në mbledhjen, redaktimin dhe komentimin e lajmeve janë:

1. Të respektohet e vërteta çfarëdo që të jenë pasojat për veten e tij, për shkak të drejtës së publikut për të ditur të vërtetën;
2. Të mbrojë lirinë e informacionit, komentet dhe kritikat;
3. Të raportojë vetëm mbi faktet për të cilat ai e di origjinën; mos të fshehë informacion thelbësor dhe as mos të ndryshojë tekstet dhe dokumentet;
4. Të mos përdorë metoda të padrejta për të marrë lajme, fotografi ose dokumente;
5. Të kufizojë veten për respektimin e jetës private;
6. Të korrigjojë çdo informacion të publikuar i cili është gjetur të jetë i pasaktë;
7. Të respektojë sekretin profesional dhe të mos zbulojë burimin e informacionit të marrë në konfidencë;
8. Të shohë si shkelje të rënda profesionale veprat si më poshtë:
– plagjiaturën
– defamacionin
– shpifjen dhe akuzat e pabaza
– pranimin e ryshfetit në çdo formë, në konsideratë të të dyjave, publikimit ose ndalimit të publikimit të lajmeve;
9. Asnjëherë të mos të ngatërrojë profesionin e gazetarit me atë të reklamë-shitësit apo protagonistit dhe të refuzojë ndonjë urdhër të drejtpërdrejtë ose indirekt nga reklamuesit.
10. Të rezistojnë çdo presion dhe të pranojë urdhra editoriale vetëm nga personat përgjegjës të personelit të redaksisë. Çdo gazetar i denjë për këtë emër e konsideron detyrë të tij besnike të respektojë parimet e cituara më lartë. Në kuadër të ligjit të përgjithshëm të çdo vendi, gazetari njeh, në çështjet profesionale,
juridiksionin vetëm për kolegët e tij; ai përjashton çdo lloj ndërhyrje nga ana e qeverive apo të tjerëve.

Deklarata e të drejtave
1. Gazetarët kërkojnë qasje të lirë në të gjitha burimet e informacionit, dhe të drejtën për të investiguar lirisht të gjitha ngjarjet që kanë efekt mbi jetën publike. Prandaj, sekreti i punëve publike ose private mund ti kundërshtohet gazetarëve vetëm në raste të jashtëzakonshme dhe për motive të shprehura në mënyrë
të qartë;
2. Gazetari ka të drejtë të refuzojë nënshtrimin për ndonjë gjë në kundërshtim me politikën e përgjithshme të organit të informacionit për të cilën ai bashkëpunon, të tillë siç është përcaktuar me shkrim dhe është përfshihet në kontratën e tij të punës, si dhe çdo varësi jo të përcaktuar në mënyrë të qartë nga kjo
politikë e përgjithshme;
3. Gazetari nuk mund të detyrohet të kryejë një akt profesional ose për të shprehur një kundërshtim të opinionit për bindjet e tij apo ndërgjegjen e tij;

Neni 10 i Konventes se mbrojtjes se te Drejtave te Njeriut :
…ndërhyrje të pajustifikuar në ushtrimin e të drejtës për lirinë e informimit…

1.Gjithkush ka të drejtën e lirisë së shprehjes. Kjo e drejtë përfshin lirinë e mendimit dhe për të marrë dhe dhënë informacion dhe ide pa ndërhyrjen e autoriteteve publike dhe pa marrë parasysh kufijtë. Ky nen nuk i ndalon Shtetet që të kërkojnë licencimin e transmetimit televiziv apo të sipërmarrjeve të
kinemave.
2. Ushtrimi i këtyre lirive, që përmban detyrime dhe përgjegjësi, mund t’u nënshtrohet formaliteteve, kushteve, kufizimeve ose sanksioneve të parashikuara me ligj dhe që janë të nevojshme në një shoqëri demokratike, në interes të sigurisë kombëtare, territorial, integritetit ose sigurisë publike, për
parandalimin e trazirave apo krimit, për mbrojtjen e shëndetit ose të moralit, për mbrojtjen e dinjitetit ose të drejtave të të tjerëve, për të ndaluar përhapjen e të dhënave konfidenciale ose për të garantuar autoritetin dhe paanshmërinë e gjyqësorit.”