MCA-PRESS | Gjykata e Strasburgut, Vetingu dhe çështja Sevdari
2006
post-template-default,single,single-post,postid-2006,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-title-hidden,qode_grid_1300,hide_top_bar_on_mobile_header,qode-content-sidebar-responsive,qode-theme-ver-16.6,qode-theme-bridge,disabled_footer_bottom,wpb-js-composer js-comp-ver-5.5.1,vc_responsive,elementor-default,elementor-kit-2266

17 Dec Gjykata e Strasburgut, Vetingu dhe çështja Sevdari

Posted at 10:53h in Vendime nga Bota by

ÇËSHTJA SEVDARI kundër SHQIPËRISË

(Aplikimi nr. 40662/19)

GJYKIM

Neni 8 • Jeta private • Shkarkimi disproporcional i prokurorit dhe ndalimi i përjetshëm për të rihyrë në sistemin e drejtësisë për shkak të një gabimi të izoluar profesional dhe mospagimit të tatimit nga bashkëshorti për një pjesë të vogël të të ardhurave të tij • Mungesa e keqbesimit ose shkeljeve të qëllimshme nga aplikanti

Neni 46 • Masat individuale • Rihapja e procedurave të vettingut, me kërkesë të aplikantit, dhe rishqyrtimi i çështjes në përputhje me kërkesat e nenit 8. • Nuk ka nevojë për masa të përgjithshme • Funksionimi i procesit aktual të verifikimit në përgjithësi, duke mos zbuluar si të tillë problemin sistematik të respektimit të Kërkesat e Konventës

STRASBURG

13 dhjetor 2022

Ky vendim do të bëhet i formës së prerë në rrethanat e përcaktuara në nenin 44 § 2 të Konventës. Mund të jetë subjekt i rishikimit editorial.

Në çështjen Sevdari kundër Shqipërisë,

Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut (Seksioni i Tretë), e ulur si Dhomë e përbërë nga:

Pere Pastor Vilanova, President,

Georgios A. Serghides,

Jolien Schukking,

Darian Pavli,

Peeter Roosma,

Ioannis Ktistakis,

Andreas Zünd, gjyqtarë,

dhe Milan Blaško, Sekretar Seksioni,

Duke pasur parasysh:

ankesa (nr. 40662/19) kundër Republikës së Shqipërisë e depozituar në Gjykatë në bazë të nenit 34 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive Themelore të Njeriut (“Konventa”) nga një shtetase shqiptare, znj. Antoneta Sevdari (“ aplikanti”), më 29 korrik 2019; vendimin për njoftimin e kërkesës për Qeverinë Shqiptare (“Qeveria”); komentet e palëve të treta të paraqitura nga Res Publica, të cilit i ishte dhënë leja për të ndërhyrë nga Presidenti i Seksionit (neni 36 § 2 i Konventës dhe rregulli 44 § 3 i Rregullores së Gjykatës);

Duke diskutuar privatisht më 22 nëntor 2022,

Jep vendimin e mëposhtëm, i cili u miratua në atë datë:

PREZANTIMI

  1. Kërkesa ka të bëjë me procedurat e rivlerësimit (vettingut) që rezulton me shkarkimin e aplikantit nga posti i prokurorit. Ajo u ankua (i) se kishte pasur një shkelje të së drejtës së saj për respektimin e jetës private sipas nenit 8 të Konventës për shkak të largimit të saj nga detyra dhe ndalimit të përjetshëm që pasoi për ushtrimin e ligjit si avokate; (ii) sipas nenit 6 § 1 të Konventës se procedurat kishin qenë të padrejta; dhe (iii) sipas nenit 13 të Konventës për mungesën e një mjeti juridik efektiv në lidhje me ankesat e saj sipas neneve 6 dhe 8.

FAKTET

  1. Kërkuesi ka lindur në vitin 1976 dhe jeton në Tiranë. Ajo u përfaqësua nga z. S. Powles, një avokat me profesion në Londër.
  2. Qeveria fillimisht u përfaqësua nga agjenti i saj, z. A. Metani, dhe më pas, znj. J. Mansaku, znj. E. Muçaj, znj. B. Lilo dhe z. O. Moçka, Avokati i Përgjithshëm i Shtetit.
  3. Faktet e çështjes mund të përmblidhen si më poshtë.
  4. HISTORIKU I ÇËSHTJES
  5. Sfondi dhe synimet e reformës së sistemit të drejtësisë në Shqipëri, duke përfshirë futjen e procesit të vetingut në 2016 nga Aneksi i Kushtetutës dhe Ligji për Rivlerësimin e Gjyqtarëve dhe Prokurorëve (Ligji nr. 84/2016 – “Akti i Vettingut”), si dhe mënyra se si zhvillohen procedurat e vettingut, të cilave duhet t’i nënshtrohen të gjithë gjyqtarët dhe prokurorët në detyrë, përmblidhen në vendimin e Gjykatës për çështjen Xhoxhaj kundër Shqipërisë (nr. 15227/19, §§§). 4-7, 9 shkurt 2021).
  6. Ankuesja shërbeu si prokurore pranë Gjykatës së Rrethit Durrës nga tetori 2003 deri në vitin 2012. Më pas ajo u emërua prokurore pranë Gjykatës së Rrethit Tiranë. Nga dhjetori 2018 e në vazhdim ajo ka shërbyer edhe si anëtare e Këshillit të Lartë të Prokurorisë (“KLP”).
  7. PROCEDURAT E VETTINGUT NË LIDHJE ME APLIKUESIN
  8. Procedura pranë Komisionit të Pavarur të Kualifikimit
  9. Më 18 korrik 2018, Komisioni i Pavarur i Kualifikimit (“KPK”), pas një seance dëgjimore publike, konfirmoi njëzëri aplikuesen në detyrën e prokurores pranë Gjykatës së Rrethit Tiranë. Në përputhje me dispozitat e zbatueshme të verifikimit (shih paragrafët 36-42 më poshtë), ajo e kishte vlerësuar atë në bazë të tre kritereve: (i) një vlerësim të pasurive të saj personale; (ii) një kontroll të historikut të integritetit që synon të përcaktojë çdo lidhje të mundshme me krimin e organizuar; dhe (iii) një vlerësim të kompetencës së saj profesionale.
  10. Përsa i përket vlerësimit të pasurisë së kërkueses, KPK-ja, në bazë të një deklarate të pasurisë së depozituar prej saj në procedurat e verifikimit dhe provave, konkludoi se deklarimi i saj i pasurisë ishte i saktë dhe i plotë dhe se pasuritë e saj dhe të bashkëshortit ishin të ligjshme. Kontrolli i historikut të integritetit, i kryer në bazë të një deklarate të integritetit të dorëzuar prej saj, nuk dha arsye për shqetësim. Për sa i përket vlerësimit të kompetencës profesionale të kërkueses, KPK, duke pasur parasysh një formular të vetëvlerësimit profesional të dorëzuar prej saj dhe duke shqyrtuar raportet si dhe denoncimet e marra nga publiku për performancën e saj, arriti në përfundimin se ajo ishte kompetente profesionalisht.
  11. Procedurat para Dhomës së Posaçme të Apelit
  12. Zhvillimi i procedurës nga Dhoma e Posaçme e Apelit
  13. Më 29 gusht 2018, Komisioneri Publik depozitoi një ankim në Dhomën e Posaçme të Apelimit (“KPA”) kundër vendimit të KPK-së. Ai argumentoi se hetimet e ONM-së nuk kishin treguar se kërkuesi i përmbushte kërkesat e ligjit të Vettingut si për vlerësimin e pasurisë së saj, ashtu edhe për vlerësimin e kompetencës së saj profesionale.
  14. Më pas, kërkuesit iu dha qasja në dosjen e lëndës.
  15. Më 17 shtator 2018, gjyqtarët në çështjen e ankuesit u hodhën me short dhe më pas kërkuesi u informua për përbërjen e KPA-së (një dhomë e veçantë e Gjykatës Kushtetuese). Ajo as nuk kërkoi përjashtimin dhe as pretendoi papranueshmërinë e ndonjë prej gjyqtarëve të KPA-së.
  16. KPA mbajti seancat dëgjimore publike në tri ditë të veçanta (13, 19 dhe 25 shkurt 2019) përpara se të jepte vendimin e saj më 28 shkurt 2019. Kërkuesit iu dha mundësia të bënte parashtresa, të kërkonte që KPA të pranonte prova të reja ose të emëronte dëshmitarë.
  17. Vendimi i Dhomës së Posaçme të Apelit
  18. Më 28 shkurt 2019, KPA e ndryshoi vendimin e KPK-së dhe e shkarkoi aplikuesen nga posti i saj si prokurore. Ai konstatoi se ajo kishte bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurisë sipas kuptimit të nenit 61(3) të lexuar në lidhje me nenin 33(5)(b) të Ligjit të Vettingut dhe nenin D §§ 1 dhe 3 të Aneksit të Kushtetutës. (shih paragrafët 42, 40 dhe 38 më poshtë) në atë që ajo nuk kishte provuar ligjshmërinë e burimeve financiare të përdorura për të blerë një pjesë të pasurisë së saj të paluajtshme dhe ligjshmërinë e disa prej të ardhurave të burrit të saj. Për më tepër, duke bërë një vlerësim të përgjithshëm të tre kritereve (seksioni 4(2) i Aktit të Vettingut, shih paragrafin 36 më poshtë), KPA arriti në përfundimin se aplikanti kishte minuar besimin e publikut në sistemin e drejtësisë (neni 61(5) i Vettingut Akti, shih paragrafin 42 më poshtë).

(a) Vlerësimi i pasurisë së aplikantit

(i) Tokë dhe shtëpi në Yzberisht, Tiranë

  1. Një truall dhe shtëpi në Yzberisht, Tiranë, u blenë nga bashkëshorti i atëhershëm i kërkueses dhe të afërmit e tij midis viteve 2000 dhe 2003, kur kërkuesja nuk ishte ende prokurore. Prandaj, ONM nuk e vlerësoi këtë aset. Megjithatë, KPA, në përputhje me Komisionerin Publik, vlerësoi se vlerësimi i pasurisë në kuadër të procesit të verifikimit duhet të shtrihet në pasuritë e fituara përpara emërimit të kërkuesit si prokuror dhe në ligjshmërinë e burimeve të të ardhurave të përdorura për krijimin e tyre. . Kërkuesja kishte argumentuar se pasuritë e krijuara përpara emërimit të saj si prokurore nuk mund të konsideroheshin se ishin krijuar nga veprime korruptive ose aktivitete të paligjshme që mund të cenonin integritetin e saj si prokurore.
  2. Kërkuesja kishte deklaruar në deklaratën e vetingut se trualli dhe shtëpia ishin përfituar me të ardhurat e bashkëshortit të saj prej 3 000 000 lekë (rreth 22 000 euro (EUR) në atë kohë), të cilat ai i kishte fituar si emigrant në Greqi nga viti 1997 deri në vitin 2000 (para se të martohej me të) dhe me 12,000 euro të cilat i kishte fituar me punën e tij si inxhinier në Arabinë Saudite në vitin 2003. 16. KSA arriti në përfundimin në lidhje me këtë se kërkuesja kishte bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurive për shkak se ajo kishte burime të pamjaftueshme të ligjshme për të justifikuar parcelën e tokës dhe shtëpisë për qëllimet e nenit 61(3) të Aktit të Vettingut të lexuar në lidhje me nenin D § 3 i Aneksit të Kushtetutës. Për qëllime të verifikimit, vetëm të ardhurat që ishin deklaruar më parë dhe mbi të cilat ishte paguar taksa mund të konsideroheshin të ligjshme. Si rezultat, aplikanti mund të mbështetej vetëm në të ardhurat që plotësonin të dyja këto kushte për të justifikuar blerjen e ndonjë pasurie të paluajtshme.
  3. Për sa i përket të ardhurave që bashkëshorti i kërkuesit kishte fituar si emigrant në Greqi, ONM konstatoi se aplikanti nuk kishte paraqitur dokumente të mjaftueshme mbështetëse ose prova të tjera për të treguar se të ardhurat e transferuara nga Greqia në Shqipëri në formën e remitancave ishin e ligjshme. Ajo nuk kishte arritur të provonte se bashkëshorti i saj kishte qenë i punësuar në Greqi gjatë periudhës në fjalë dhe nuk kishte specifikuar shumën e saktë të të ardhurave të fituara dhe shumën e saktë të transferuar në Shqipëri.
  4. Për sa i përket të ardhurave të fituara nga bashkëshorti i kërkueses në Arabinë Saudite në vitin 2003, ONM-ja vërejti se aplikanti dhe bashkëshorti i saj e kishin zbuluar këtë për herë të parë në vitin 2016 në kuadër të procesit të verifikimit dhe se ata nuk kishin qenë në gjendje bindëse të shpjegojë në kohë arsyet e moszbulimit të tij. ONM më tej arriti në përfundimin se kërkuesja nuk kishte paraqitur prova të plota dhe të mjaftueshme për të treguar se burimi i të ardhurave të bashkëshortit të saj në këtë drejtim kishte qenë i ligjshëm. Dokumentet e dorëzuara prej saj dhe deklaratat e kompanisë punëdhënëse përmbanin “indikacione” për angazhimin profesional të personit të lidhur (të bashkëshortit të saj) dhe marrjen e të ardhurave në këmbim. Megjithatë, ajo nuk kishte ofruar dokumentet e nevojshme që të qartësonin plotësisht mënyrën se si ishin paguar këto të ardhura dhe që vërtetonin se tatimi ishte paguar nga kompania. Më tej, çifti kishte dështuar të tregonte se ishte objektivisht e pamundur që ata të siguronin këto dokumente.

(ii) Të ardhurat e bashkëshortit nga puna në Arabinë Saudite në vitin 2006

  1. Në deklaratën e saj të verifikimit, kërkuesja kishte deklaruar më tej pasuri financiare në shumën prej rreth 20,000 dollarë amerikanë (USD), të cilat ishin fituar nga bashkëshorti i saj në Arabinë Saudite në vitin 2006. ONM gjithashtu gjeti në lidhje me këtë se ajo kishte bërë deklarim i pamjaftueshëm i pasurisë, sipas kuptimit të seksionit 61(3) të Ligjit të Vettingut në lidhje me nenin D § 3 të Aneksit të Kushtetutës, pasi ajo nuk kishte arritur të provonte që bashkëshorti i saj kishte respektuar tatimin mbi të ardhurat përkatëse. detyrimet.
  2. KPA konsideroi se dokumentet e ofruara nga ankuesja që vërtetonin se bashkëshorti i saj kishte jetuar dhe ofruar shërbime në Arabia Saudite gjatë periudhës përkatëse ishin të besueshme, por që ato nuk përbënin “provë të plotë” në mungesë të një kontrate pune dhe dëshmie se transfertat bankare përkatëse ishin bërë nga Arabia Saudite dhe në emër të kompanisë së cilës ai i kishte ofruar. shërbimet.
  3. KPA më tej konstatoi se kërkuesja nuk kishte ofruar asnjë dokument mbështetës për të vërtetuar se bashkëshorti i saj kishte paguar tatimin në Shqipëri për këto të ardhura ose dëshmi se ai kishte paguar tatimin në Arabinë Saudite, ose se ishte objektivisht e pamundur që ajo të siguronte dokumentet e nevojshme.

(iii) Asete të tjera

  1. Pasuri të tjera të paluajtshme dhe të ardhura të kërkueses dhe bashkëshortit të saj nga burime të brendshme të vlerësuara nga KPA u konsideruan të ligjshme.

(b) Vlerësimi i kompetencës profesionale të aplikantit

  1. KPA konstatoi se asnjë nga denoncimet e marra nga publiku në lidhje me kompetencën profesionale të kërkueses nuk kishte nxjerrë në pah mungesën e kompetencës profesionale nga ana e saj.
  2. Për sa i përket vlerësimit të disa çështjeve të trajtuara nga kërkuesi dhe të përzgjedhura për shqyrtim verifikimi, KPA konstatoi se në një nga këto çështje, që kishte të bënte me akuzat ndaj një zyrtari publik për mosdeklarim të rregullt të pasurisë së tij, kërkuesi kishte humbur afati për paraqitjen e ankesës kundër vendimit të gjykatës së shkallës së parë për pushimin e akuzës. Kërkesa e saj e mëvonshme për leje apelimi jashtë afatit për shkak të vështirësive familjare ishte refuzuar. KPA arriti në përfundimin në lidhje me këtë se edhe nëse rezultatet e hetimit konfirmonin se kërkuesja kishte treguar mungesë njohurish të praktikës gjyqësore në lidhje me një koncept ligjor specifik dhe joefikasitet në menaxhimin e situatave komplekse në ushtrimin e detyrave të saj, çështja në fjalë ishte e izoluar dhe për rrjedhojë e pamjaftueshme në vetvete për të konstatuar se ajo ishte e papërshtatshme profesionalisht. KPA vlerësoi, megjithatë, se fakti që çështja lidhej me deklarimin e pasurisë së një zyrtari publik, qoftë edhe i izoluar, ndikoi në besimin e publikut në sistemin e drejtësisë. Si prokurore e specializuar në veprat penale të lidhura me taksat, ajo minoi besimin e publikut në sistemin e drejtësisë nëse anëtarët e familjes së saj nuk respektonin ligjet tatimore.

(c) Vlerësimi i përgjithshëm

  1. Prandaj, KPA arriti në përfundimin se, në bazë të një vlerësimi të përgjithshëm të tre kritereve të rivlerësimit, aplikanti kishte minuar gjithashtu besimin e publikut në sistemin e drejtësisë, për qëllimet e nenit 61(5) të Aktit të Vettingut.

(d) Opinion kundërshtues

  1. Një nga anëtarët e trupit gjykues, I.R., parashtroi mendim të kundërt, duke mbështetur qëndrimin se kërkuesja nuk duhet të shkarkohet nga posti i saj si prokurore. I.R. mori mendimin se aplikanti nuk kishte bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurive sipas neneve 61(3) dhe 33 të Aktit të Vettingut. Ajo kishte vërtetuar burimet e ligjshme të pasurisë së saj për aq sa kishte vërtetuar mjaftueshëm ekzistencën e të ardhurave të bashkëshortit të saj dhe faktin se ato kishin origjinën nga veprimtaria e ligjshme fitimprurëse (dhe jo kriminale). Sipas mendimit të gjyqtarit kundërshtues, dështimi për të vërtetuar pagesën e tatimit mbi këto të ardhura nuk duhet të çojë gjithmonë në përfundimin se nuk kishte burime të mjaftueshme të ligjshme për të justifikuar pasuritë e personit dhe si rrjedhim një zbulim të pamjaftueshëm të pasurisë që rezulton në shkarkimin nga detyra sipas nenit 61 ( 3) të Aktit të Vettingut. Në rrethana të tilla, neni 61(1) i Ligjit të Vettingut duhet të zbatohet, domethënë, vetëm kur pasuria e deklaruar e personit të verifikuar ishte më e madhe se dyfishi i vlerës së pasurive të përfituara me të ardhurat e tatuara, ishte shkak për shkarkim. Megjithatë, ky nuk ishte rasti për aplikantin; Të ardhurat e kontestuara arritën në 9.5% të totalit të të ardhurave. I.R. më tej mori mendimin se ishte joproporcionale shkarkimi i aplikantit për minimin e besimit të publikut në sistemin e drejtësisë, duke qenë se ajo kishte ndjekur me sukses shumë çështje të rëndësishme të financave publike.

(e) Opinioni i Vëzhguesit Ndërkombëtar

  1. Vëzhguesi Ndërkombëtar i Operacionit Ndërkombëtar të Monitorimit (“ONM”) – një organ ndërkombëtar i udhëhequr nga Komisioni Evropian i krijuar nga neni B i aneksit të Kushtetutës për të mbështetur, monitoruar dhe mbikëqyrur procesin e rivlerësimit – nxori gjithashtu një mendim kundërshtues, i datës 25 prill 2019. Ai konsideroi se ishte joproporcionale sanksionimi i kërkuesit me shkarkim. Ai mori parasysh konstatimin e ONM se ajo kishte përmbushur detyrimin e saj për të deklaruar pasuritë e saj dhe burimet përkatëse të të ardhurave. Megjithatë, KPA-ja kishte konsideruar (në kontrast me gjetjet e ONM-së) se ajo kishte dështuar të jepte justifikim të mjaftueshëm për pasuritë e saj, domethënë, ajo nuk kishte paraqitur dokumente të mjaftueshme që vërtetonin ligjshmërinë e burimeve të pretenduara të të ardhurave, në veçanti prova të pagesën e tatimit mbi ato të ardhura.
  2. International Observer konsideroi se interpretimi i zgjeruar i KPA-së për “zbulimin e pamjaftueshëm të pasurive” në seksionin 61(3) të Aktit të Vettingut si bazë për shkarkimin binte ndesh me nenin D §§ 4 dhe 5 të Aneksit të Kushtetutës dhe ishte joproporcional rezultatet. Ai argumentoi, në veçanti, se konstatimi i “zbulimit të pamjaftueshëm” sipas nenit 61(3) të Aktit të Vettingut mund të arrihej vetëm nëse personi i verifikuar kishte kryer një falsitet, veçanërisht kur kishte prova që ai ose ajo nuk kishte posedonte burimin e pretenduar të të ardhurave (të cilin KSA nuk e kishte gjetur në rastin e kërkuesit). Dështimi për të justifikuar pasuritë e shpalosura mund të sanksionohet sipas nenit 61(1) të Aktit të Vettingut nëse plotësohen kërkesat e tij (d.m.th., nëse aktivet e pajustifikuara ishin më shumë se gjysma e shumës totale të aktiveve), gjë që nuk ishte rasti me aplikanti ose. Nëse dështimi për të justifikuar pasuritë e deklaruara sanksionohej si zbulim i pamjaftueshëm, neni 61(1) i Aktit të Vettingut do të bëhej i parëndësishëm dhe mbrojtja e pragut “dyfish më shumë” nuk do të zbatohej më.
  3. Sa i përket vlerësimit të aftësisë, Vëzhguesi Ndërkombëtar mendoi se dështimit për të paraqitur një apel në një rast brenda afatit nuk mund t’i jepej ndonjë peshë e rëndësishme. Ai vuri në dukje se një apel do të bëhej për shkak të udhëzimeve të përgjithshme që prokuroria ta bënte këtë sa herë që gjykata kishte vendosur kundër kërkesave të prokurorisë; ankesa në fjalë nuk kishte pasur ndonjë perspektivë të arsyeshme suksesi, kështu që mangësia kishte qenë thjesht formale. Mangësitë e zbuluara tërësisht nuk ishin mjaft domethënëse për të justifikuar përfundimin se aplikanti kishte minuar besimin e publikut në sistemin e drejtësisë për qëllimet e nenit 61(5) të Aktit të Vettingut.

III. ZHVILLIMET E MASËVE

  1. Jeta profesionale e aplikantit pas vendimit të KPA
  2. Më 19 mars 2019, KLP, duke pasur parasysh shkarkimin e kërkueses si prokurore, e shkarkoi atë si anëtare të KLP-së.
  3. Kërkuesi, i cili mori licencën për të ushtruar profesionin e avokatit nga Dhoma Kombëtare e Avokatisë në datën 6 maj 2016, u regjistrua në regjistrin e avokatëve që ushtrojnë aktivisht profesionin në datën 7 mars 2019 dhe më pas filloi ushtrimin e profesionit të avokatit.

KUADRI DHE PRAKTIKA LIGJORE PËRKATËSE

  1. MATERIALI PËRKATËS SHTETËSOR
  2. Sfondi i përgjithshëm dhe funksionimi i procedurave të vettingut në Shqipëri
  3. Rivlerësimi kalimtar i gjyqtarëve dhe prokurorëve në Shqipëri rregullohet nga neni 179/b i Kushtetutës, Aneksi i Kushtetutës dhe Ligji për Rivlerësimin e Gjyqtarëve dhe Prokurorëve (Ligji nr. 84/2016 – “Vetting-u. Akt”), i cili ka hyrë në fuqi më 8 tetor 2016. Neni 179/b i Kushtetutës parashikon një rivlerësim një herë të të gjithë gjyqtarëve dhe prokurorëve në detyrë, me qëllim garantimin e funksionimit të shtetit të së drejtës, pavarësisë. të sistemit të drejtësisë dhe rikthimit të besimit të publikut tek institucionet e atij sistemi. Rivlerësimi kryhet nga Komisioni i Pavarur i Kualifikimit (“KPK”) në shkallë të parë dhe Dhoma e Posaçme e Apelimit (“KPA”), e bashkëngjitur si dhomë e veçantë pranë Gjykatës Kushtetuese, në apel. Rivlerësimi konsiston në një vlerësim të pasurisë, një kontroll të historikut të integritetit dhe një vlerësim të kompetencës profesionale (shih nenin Ç § 1 të Aneksit të Kushtetutës dhe seksionin 4(1) të Aktit të Vettingut). Vendimi i vlerësimit bazohet vetëm në një ose disa nga këta komponentë, ose në një vlerësim të përgjithshëm të të tre komponentëve dhe në një vlerësim të përgjithshëm të procedurave (neni 4(2) i Aktit të Vettingut).
  4. Kuadri ligjor dhe praktika përkatëse në lidhje me procedurat e vettingut të prezantuara në Shqipëri në vitin 2016 përmblidhen në vendimin për Xhoxhaj (cituar më sipër, §§ 93-226). Dispozitat dhe praktika e përmendur në rastin konkret janë si më poshtë.
  5. Dispozitat që rregullojnë vlerësimin e pasurive
  6. Neni D i Aneksit të Kushtetutës, i cili rregullon vlerësimin e pasurisë, thotë si më poshtë:

Neni D – Vlerësimi i pasurisë

“1. Personat që do të verifikohen duhet të zbulojnë pasuritë e tyre dhe t’i bëjnë ato të vlerësohen, në mënyrë që të identifikohen personat që zotërojnë ose përdorin më shumë pasuri sesa mund të justifikohen ligjërisht, ose ata që kanë dështuar të bëjnë një zbulim të saktë dhe të plotë të pasurive të tyre dhe atyre të lidhura. persona.

  1. Personi që do të verifikohet duhet të bëjë një deklaratë të re dhe të detajuar të pasurisë në përputhje me ligjin. Inspektorati i Lartë i Deklarimit dhe Kontrollit të Pasurive dhe Konfliktit të Interesit [ILDKPKI] verifikon deklaratën e pasurisë dhe i jep [KPK] një raport në lidhje me ligjshmërinë e pasurisë, si dhe saktësinë dhe plotësinë e deklarimit të pasurisë. .
  2. Personi i verifikuar jep shpjegime bindëse në lidhje me burimin e ligjshëm të pasurisë dhe të ardhurave të tij/saj. Në kuptim të këtij ligji, pasuria do të konsiderohet e ligjshme nëse të ardhurat janë deklaruar dhe i nënshtrohen pagesës së tatimit. Elementet shtesë të pasurisë së ligjshme përcaktohen me ligj.
  3. Nëse personi i verifikuar ka pasuri [gjithsej] më të madhe se dyfishi i vlerës së pasurisë së ligjshme, personi do të prezumohet fajtor për një shkelje disiplinore, përveç nëse [ai ose ajo] paraqet prova për të kundërtën.
  4. Nëse personi që do të verifikohet nuk bën deklaratën e pasurisë brenda afatit të përcaktuar me ligj, [ai ose ajo] shkarkohet nga detyra. Nëse personi i verifikuar përpiqet të fshehë ose të bëjë një zbulim të pasaktë të pasurive në pronësi, posedim ose përdorim të tij/saj, do të zbatohet një supozim në favor të sanksionit disiplinor të shkarkimit nga detyra dhe nga personi do t’i kërkohet të provojë të kundërtën. ”
  5. Seksioni 3 i Aktit të Vettingut përmban përkufizimin e mëposhtëm të “personave të lidhur”:

“(13) “Persona të lidhur” do të thotë rrethi i individëve të lidhur me personin që do të verifikohet, komisionerin publik ose gjyqtarin, i përbërë nga bashkëshorti, partneri i banuar, fëmijët e rritur, si dhe çdo individ tjetër emri i të cilit figuron në certifikatën familjare të dhënë nga zyra e gjendjes civile për personin që do të verifikohet, komisionerët, komisionerët publikë ose gjyqtarët për periudhën e rivlerësimit…”

  1. Pjesa përkatëse e nenit 33 të ligjit të Vettingut, për procedurën e rivlerësimit, parashikon:

“5. Pas përfundimit të kontrollit, Inspektori i Përgjithshëm i ILDKPKI-së [Inspektorati i Lartë për Deklarimin dhe Kontrollin e Pasurive dhe Konfliktit të Interesit] hartoni një raport të arsyetuar dhe të detajuar [për deklaratën e secilit person që po verifikohet] duke deklaruar nëse:

(a) deklarata është e saktë [dhe] në përputhje me ligjin, [e mbështetur] nga burime të ligjshme financiare dhe nuk ka konflikt interesi;

(b) ka mungesë të burimeve të ligjshme financiare për të justifikuar aktivet;

(c) ka pasur një fshehje të pasurisë/pasurisë;

ç) është bërë deklarim i rremë;

(d) [personi i verifikuar] është përfshirë në një konflikt interesi.”

  1. Sanksionet disiplinore
  2. Neni Ë § 1 i Aneksit të Kushtetutës dhe nenet 58 dhe 66 të Ligjit të Vettingut parashikojnë që në përfundim të procedurës, organet e verifikimit mund të konfirmojnë personin e verifikuar në postin e tij ose të vendosin një nga pas sanksioneve disiplinore: pezullim nga detyra për një vit i shoqëruar me detyrim për të ndjekur një program trajnimi të drejtuar nga Shkolla e Magjistraturës, ose shkarkim nga detyra.
  3. Sipas nenit 61 të Ligjit të Vettingut, shkarkimi nga detyra mund të urdhërohet nëse rezulton se:

“1. personi i verifikuar ka deklaruar [gjithsej] pasuri më të madhe se dyfishi i vlerës së pasurive të ligjshme që i përkasin atij/asaj dhe personave të lidhur;

  1. Ka shqetësime serioze në lidhje me kontrollin e historikut të integritetit, sepse personi i verifikuar ka pasur kontakte të papërshtatshme me individë të përfshirë në krimin e organizuar, gjë që e bën të pamundur që ai ose ajo të vazhdojë në pozicionin e tij;
  2. Personi i verifikuar ka bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurisë dhe të historisë së integritetit [deklaratë] sipas neneve 39 dhe 33 të këtij ligji;
  3. Përsa i përket vlerësimit të kompetencës profesionale, personi i verifikuar është i papërshtatshëm profesionalisht;
  4. Në bazë të sjelljes së përgjithshme [të procedimit], sipas kuptimit të seksionit 4(2) … personi i verifikuar ka dëmtuar besimin e publikut në sistemin e drejtësisë dhe është e pamundur të korrigjohen mangësitë me anë të një program trajnimi.”
  5. Dispozitat dhe praktikat në lidhje me sfidat e përbërjes së KSA-së
  6. Pjesët përkatëse të nenit 27 të Ligjit të Vettingut, për garancitë e paanësisë, parashikojnë:

“1. Anëtarët e organeve të vettingut deklarojnë dhe shmangin çdo situatë konflikti interesi, bazuar në [Ligji për parandalimin e konfliktit të interesit në ushtrimin e funksioneve publike]. Çdo vendim i marrë në një situatë konflikti interesi, përveç pasojave ligjore në procesin e vendimmarrjes, përbën shkelje të rëndë disiplinore.

  1. Në rast se një anëtar i organeve të vettingut nuk është në gjendje të vendosë një çështje të caktuar për arsyet e përmendura në nenin 30 të Kodit të Procedurës Administrative ose [Akti për Parandalimin e Konfliktit të Interesit në Ushtrimin e Detyrës Publike], ai. ose ajo menjëherë do ta njoftojë panelin me shkrim. Vendimi për përjashtimin e komisionerit [të KPK-së], gjyqtarit ose Komisionerit Publik merret nga një kolegj tjetër i hedhur me short….”
  2. Për sa i përket praktikës së Gjykatës Kushtetuese në lidhje me ankesat për mospërputhje nga anëtarët e organeve të vettingut me kriteret statutore të pranueshmërisë, më 29 prill 2020 ajo hodhi poshtë si të papranueshme një ankesë të bërë nga z. B. Cani (shih paragrafin 34 më lart) që kërkonte të kanë vendimin e Parlamentit për të emëruar L.D. në KSA të shpallur antikushtetuese.
  3. Për aq sa z. Cani ishte ankuar sipas nenit 131 § 1 (f) të Kushtetutës se emërimi i L.D. në KPA në shkelje të ligjit të brendshëm kishte shkelur të drejtën e tij individuale për një “gjykatë të krijuar me ligj” gjatë rrjedhës. të procesit të vettingut, Gjykata Kushtetuese rrëzoi ankimin, duke u arsyetuar si më poshtë:

“20. Duke iu rikthyer çështjes në fjalë, Trupi Gjykues [Gjykatës Kushtetuese] vëren se kërkuesi pretendon shkelje të së drejtës së tij për një gjykim të drejtë në bazë të një akti të ndërmarrë nga një autoritet publik përpara përfundimit të procesit përpara KPA-së, dhe, rrjedhimisht, nuk ngre asnjë pretendim kundër rezultatit përfundimtar të procesit të [vettingut]. Ai kundërshtoi … emërimin [e L.D. në KPA] dhe [kërkuan] pavlefshmërinë e pjesshme të vendimit të Kuvendit për emërimin e L.D. si anëtar i KPA-së.

  1. Gjykata Kushtetuese ka theksuar se e drejta për një gjykim të drejtë, duke përfshirë ankesat lidhur me një gjykatë të themeluar me ligj, garantohet gjatë një procesi ligjor ose gjyqësor, në lidhje me rezultatin përfundimtar [ne funksion të rezultatit përfundimtar] që gjeneron konkrete dhe pasoja të drejtpërdrejta për kërkuesit si mbajtës të të drejtave kushtetuese procedurale dhe materiale. Trupi gjykues vlerëson se edhe në procesin e rivlerësimit kalimtar, të drejtat procedurale të individëve të rivlerësuar duhet të garantohen brenda procesit gjyqësor të zhvilluar nga [KPA], në përputhje me kompetencat që u jep Kushtetuta dhe ligji….
  2. Për më tepër, Trupi Gjykues vëren se juridiksioni i Gjykatës Kushtetuese në shqyrtimin e ankimit individual kushtetues të kërkuesit në lidhje me procesin e rivlerësimit të tij si prokuror, kufizohet nga kompetencat që ka vetë Kushtetuta, në aneksin e saj u janë dhënë organeve të rivlerësimit. Kështu, paragrafi 2 i nenit 179/b të Kushtetutës parashikon se procesi i rivlerësimit, i cili kryhet nga KPK dhe KPA, do të bazohet në parimin e dëgjimit të drejtë dhe respektimit të të drejtave themelore të individëve. duke u rivlerësuar….
  3. Trupi gjykues rithekson se të drejtat procedurale kushtetuese … duke përfshirë të drejtën për një “gjykatë të krijuar me ligj”, u janë garantuar nga Kushtetuta individëve që rivlerësohen, në sajë të procesit gjyqësor të kryer nga KPA. dhe, më pas, në bazë të mundësisë së ushtrimit të së drejtës për t’u ankuar në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut. Duke pasur parasysh kompetencat e KPA për të dëgjuar ankesat kundër vendimeve të KPK-së, gjykata është shprehur se ky proces [apelimi] përfshin një rishikim të pajtueshmërisë së procedurave me Kushtetutën…”
  4. Dispozitat për rishikimin e aktgjykimeve të formës së prerë
  5. ​​Sipas nenit 4 pika 6 të Ligjit të Vettingut, në lidhje me nenin 1 pika 2 të Ligjit për Gjykatat Administrative (Ligji nr. 49/2012 për organizimin dhe funksionimin e gjykatave administrative), organet e vettingut mund të rrethana të caktuara zbatohen edhe dispozitat e Kodit të Procedurës Civile. Neni 494 i Kodit të Procedurës Civile parashikon se pala mund të kërkojë rishikimin e një vendimi që ka marrë formë të prerë në rrethana të caktuara, përkatësisht kur:
  6. a) zbulohen rrethana të reja ose prova të reja shkresore që kanë lidhje me çështjen, të cilat pala nuk mund t’i njihte gjatë shqyrtimit të saj;
  7. b) vërtetohet se deklaratat e dëshmitarëve ose ekspertiza që kanë kontribuar në vendimin kanë qenë të rreme;
  8. c) palët, përfaqësuesit e tyre ose çdo anëtar i trupit gjykues që ka marrë pjesë në gjykimin e çështjes, kanë kryer vepra penale të dënueshme që kanë ndikuar në vendim;

ç) vërtetohet se vendimi është bazuar në dokumente të falsifikuara;

  1. d) vendimi bazohet në një vendim të gjykatës ose të një institucioni tjetër, i cili është revokuar më pas;
  2. dh) vendimi është marrë në kundërshtim të qartë me një vendim tjetër të parevokueshëm të marrë për të njëjtat palë, të njëjtin subjekt dhe për të njëjtin shkak;
  3. e) kur Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut konstaton shkelje të Konventës Evropiane për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive Themelore të Njeriut dhe Protokolleve të saj, të ratifikuara nga Republika e Shqipërisë.”
  4. Dispozitat në lidhje me statusin e prokurorëve
  5. Sipas nenit 32 të ligjit të ish-Prokurorit të 12 shkurtit 2001 (Ligji nr. 8737/2001 për organizimin dhe funksionimin e prokurorisë), i ndryshuar, shkeljet disiplinore përfshinin, ndër të tjera, veprime që diskreditonin rëndë funksionin e prokurorit. ose që, në bazë të ligjit, ishin të papajtueshme me të. Sipas nenit 33 të atij ligji, shkelje të tilla dënoheshin me vërejtje, një njoftim me paralajmërim për shkarkim nga detyra, transferim në një pozicion më të ulët ose shkarkim nga detyra.
  6. Gjykata Kushtetuese deklaroi se veprimet e rënda që diskreditojnë funksionin zyrtar përfshinin sjellje të papërshtatshme dhe të padenjë, qoftë në kryerjen e detyrave zyrtare, qoftë jashtë kryerjes së atyre detyrave (vendimi nr. 75/2002).
  7. Ligji për statusin e gjyqtarëve dhe prokurorëve i datës 6 tetor 2016 (ligji nr. 96/2016 për statusin e gjyqtarëve dhe prokurorëve) përcakton statusin e “magjistrateve”, përkatësisht gjyqtarëve dhe prokurorëve (neni 2(gj)). Pjesa përkatëse e seksionit 3 të atij ligji, mbi vlerat themelore, parashikon:

“5. Sjellja e një magjistrati, gjatë marrjes së funksionit të tij ose të saj dhe përtej fushëveprimit të tij, garanton ruajtjen dhe forcimin e besimit të publikut,në sistemin e drejtësisë, profesionin e avokatit dhe palët që janë objekt i procedimit. Magjistrati ushtron funksionet e tij/saj në mënyrë të drejtë, të saktë, në kohë, të arsyeshme, të ndërgjegjshme, të kujdesshme, të përkushtuar dhe sistematike, me objektivitet, vetëpërmbajtje dhe pjekuri.”

  1. Dispozitat për ushtrimin e profesionit të avokatit
  2. Sipas nenit 13(1) të Ligjit për Avokatë (Ligji nr. 55/2018 i datës 23 korrik 2018 për profesionin e avokatit), një person kualifikohet për të vepruar si avokat nëse ai ose ajo ka marrë titullin “avokat ” dhe është pranuar si avokat me fuqinë e një certifikate (licence) të lëshuar nga Dhoma Kombëtare e Avokatisë (përkatësisht Dhoma e Avokatisë). Seksioni 13(2) rendit një sërë kërkesash të përgjithshme që duhet të plotësohen në mënyrë që një person të pranohet si avokat, më e rëndësishmja, për qëllimet e kësaj çështjeje, duke qenë se “një person nuk duhet të jetë larguar nga detyrë ose funksion publik, për shkak të [shkeljes së] integritetit etik, me vendim përfundimtar të organit kompetent, me përjashtim të rasteve kur sanksioni disiplinor është shuar në bazë të një ligji të caktuar”.
  3. MATERIALI NDËRKOMBËTAR PËR KOMBËTAR
  4. Pjesët përkatëse të Udhëzimeve Evropiane për Etikën dhe Sjelljen për Prokurorët Publikë (“Udhëzimet e Budapestit”), të miratuara nga Konferenca e Prokurorëve të Përgjithshëm të Evropës të Këshillit të Evropës më 31 maj 2005, parashikojnë:
  5. Sjellje private

“a. Prokurorët publikë nuk duhet të rrezikojnë integritetin, drejtësinë dhe paanshmërinë aktuale ose të perceptuar në mënyrë të arsyeshme të shërbimit të prokurorisë publike nga aktivitetet në jetën e tyre private.

  1. Prokurorët publikë duhet të respektojnë dhe t’i binden ligjit në çdo kohë.
  2. Prokurorët publikë duhet të sillen në atë mënyrë që të rrisin dhe të ruajnë besimin e publikut në profesionin e tyre….”
  3. Pjesët përkatëse të Opinionit Nr. 13 (2018) mbi pavarësinë, përgjegjshmërinë dhe etikën e prokurorëve, të nxjerra nga Këshilli Konsultativ i Prokurorëve Evropianë të Këshillit të Evropës (CCPE), parashikojnë:

“22. Sjellja e prokurorëve, si ajo e gjyqtarëve, nuk mund të lihet në diskrecionin e tyre, qoftë brenda dhe jashtë punës së tyre. Kjo është veçanërisht e rëndësishme kur vlerësohen aktivitetet e prokurorëve dhe në procedurat disiplinore kundër tyre….

  1. Respektimi i shtetit të së drejtës kërkon standardet më të larta etike dhe profesionale në sjelljen e prokurorëve, si për gjyqtarët, në detyrë dhe jashtë, gjë që lejon besimin në drejtësi nga shoqëria. Prokurorët veprojnë në emër të popullit dhe publikut interesi. Prandaj, ata duhet të ruajnë gjithmonë integritetin personal dhe të veprojnë në përputhje me ligjin, në mënyrë të drejtë, të paanshme dhe objektive, duke respektuar dhe mbështetur të drejtat dhe liritë themelore, duke përfshirë prezumimin e pafajësisë, të drejtën për një gjykim të drejtë dhe parimet e barazisë së armëve, ndarja e pushteteve dhe fuqia detyruese e vendimeve gjyqësore. Ata kanë për detyrë të jenë të lirë nga ndikimet politike apo të tjera.”

LIGJI

  1. KUNDËRSHTIMI PARAPRAK I QEVERISË
  2. Qeveria parashtroi se aplikantja kishte abuzuar me të drejtën e saj të aplikimit pasi ankesa e saj se ajo nuk kishte mundur të ushtronte profesionin e saj pas përfundimit të procedurave të verifikimit bazohej në fakte të pavërteta. Në veçanti, ata argumentuan se në kundërshtim me parashtrimet e saj në kërkesën e saj në Gjykatë, ajo aktualisht ushtronte profesionin e avokatit.
  3. Kërkuesja e kundërshtoi këtë pikëpamje. Ajo pretendoi se kishte paraqitur në kërkesën e saj dhe pohoi se si rezultat i shkarkimit të saj në procedurat e verifikimit kishte një ndalim të përjetshëm për ushtrimin e ligjit si avokate sipas nenit 13(2) të Ligjit për Avokatët (shih paragrafin 50 lart). Prandaj, ajo rrezikoi të përjashtohej në çdo moment pa asnjë mundësi për t’u regjistruar përsëri.
  4. Gjykata rithekson se sipas nenit 35 § 3 (a) të Konventës, një kërkesë mund të refuzohet si abuzim me të drejtën e aplikimit individual nëse, ndër arsyet e tjera, është bazuar me vetëdije në fakte të pavërteta (shih Akdivar dhe të tjerët kundër Turqi, 16 shtator 1996, §§ 53-54, Raportet e gjykimeve dhe vendimeve 1996-IV, dhe Varbanov kundër Bullgarisë, nr.31365/96, § 36, GJEDNJ 2000-X). Dorëzimi i informacionit jo të plotë dhe si rrjedhim çorientues mund të çojë gjithashtu në abuzim të së drejtës së aplikimit, veçanërisht nëse informacioni ka të bëjë me thelbin e çështjes dhe nuk është dhënë shpjegim i mjaftueshëm për dështimin e zbulimit të atij informacioni (shih Gross k. Zvicër [GC], nr.67810/10, § 28, GJEDNJ 2014). E njëjta gjë vlen edhe nëse zhvillime të reja të rëndësishme kanë ndodhur gjatë procedurave para Gjykatës dhe kur, pavarësisht se i kërkohet shprehimisht një gjë e tillë nga rregulli 47 § 7 (ish rregulli 47 § 6) i Rregullores së Gjykatës, kërkuesi ka dështuar të zbulojë se informacion për Gjykatën, duke e penguar kështu atë që të vendosë mbi çështjen me njohuri të plotë të fakteve (shih Miroļubovs dhe të tjerët kundër Letonisë, nr. 798/05, § 63, 15 shtator 2009, dhe Centro Europa 7 S.r.l. dhe Di Stefano kundër Itali [GC], nr.38433/09, § 97, GJEDNJ 2012). Megjithatë, edhe në raste të tilla, qëllimi i ankuesit për të mashtruar Gjykatën duhet të vërtetohet gjithmonë me siguri të mjaftueshme (shih Centro Europa 7 S.r.l. dhe Di Stefano, § 97, dhe Gross, § 28, të dyja të cituara më lart).
  5. Pasi shqyrtoi dosjen e çështjes dhe parashtresat e palëve në dritën e parimeve të mësipërme, Gjykata vlerëson se parashtresat e kërkueses mund të kishin qenë më të qarta në lidhje me faktin se ajo kishte filluar në praktikë punën si avokate pas shkarkimit të saj si prokurore. Megjithatë, nisur nga shpjegimet e dhëna prej saj, Gjykata nuk konstaton se ajo e ka fshehur atë informacion, i cili nuk ka të bëjë me thelbin e çështjes së saj për shkarkimin e saj në procedurat e vettingut, në një përpjekje të qëllimshme për të mashtruar Gjykatën. Prandaj, kundërshtimi i Qeverisë në këtë drejtim duhet të hidhet poshtë.
  6. PRETENDIM SHKELJE E NENIT 8 TË KONVENTËS
  7. Kërkuesja u ankua se largimi i saj nga detyra si prokurore dhe ndalimi i përjetshëm që pasoi për ushtrimin e ligjit si avokat kishte shkelur të drejtën e saj për respektimin e jetës së saj private, siç parashikohet në nenin 8 të Konventës, i cili thotë si më poshtë:

“1. Secili ka të drejtën e respektimit të jetës së tij private…

  1. Nuk do të ketë asnjë ndërhyrje nga një autoritet publik në ushtrimin e kësaj të drejte, përveç asaj që është në përputhje me ligjin dhe është e nevojshme në një shoqëri demokratike në interes të sigurisë kombëtare, sigurisë publike ose mirëqenies ekonomike të vend, për parandalimin e çrregullimeve apo krimeve, për mbrojtjen e shëndetit apo moralit, apo për mbrojtjen e të drejtave dhe lirive të të tjerëve.”
  2. Pranueshmëria
  3. Ankesa në lidhje me shkarkimin e aplikantit nga detyra
  4. Duke iu referuar kritereve të vendosura në vendimin e Gjykatës në çështjen Denisov kundër Ukrainës ([GC], nr. 76639/11, §§ 123 dhe 125, 25 shtator 2018), Qeveria parashtroi se neni 8 nuk ishte i zbatueshëm në lidhje me ankesën e kërkueses për shkarkimin e saj. Ajo nuk kishte vërtetuar se largimi i saj nga detyra publike si prokurore kishte ndikuar në jetën e saj private në një masë mjaft serioze, pasi në vend të kësaj ajo ushtronte profesionin e avokatit.
  5. Kërkuesja argumentoi se shkarkimi i saj si prokurore kishte ndikuar ndjeshëm në jetën e saj private dhe se, duke pasur parasysh kriteret e vendosura në rastin e Denisov (cituar më lart, §§ 107 dhe 114), neni 8 ishte kështu i zbatueshëm. Humbja e punës dhe e pagës kishte rezultuar në një përkeqësim të mirëqenies materiale të saj dhe të familjes. Ajo kishte humbur më tej mundësitë profesionale; reputacioni i saj ishte dëmtuar dhe ajo ishte stigmatizuar në sytë e shoqërisë për shkak të largimit të saj nga gjyqësori.
  6. Gjykata i referohet kritereve të përcaktuara në praktikën e saj gjyqësore që mosmarrëveshjet në lidhje me punësimin të përfshihen në sferën e jetës private sipas kuptimit të nenit 8, duke përfshirë nevojën që një kërkues të tregojë se pragu i ashpërsisë është arritur kur një çështje sipas nenit 8 u ngrit për shkak të pasojave të masës së kundërshtuar lidhur me punësimin për jetën e tij/saj private (“qasja e bazuar në pasoja”, shih Denisov, cituar më lart, §§ 115-17). Më tej ajo i referohet konkluzioneve të saj në çështjen e Xhoxhajt (cituar më lart), në të cilat konstatoi se neni 8 ishte i zbatueshëm në lidhje me shkarkimin nga detyra gjyqësore të kërkuesit në atë rast në bazë të Aktit të Vettingut (po aty, §§ 362- 64).
  7. Në çështjen në fjalë, Gjykata vëren se kërkuesja u shkarkua nga detyra si prokurore e karrierës në zbatim të ligjit të Vettingut, duke humbur funksionin e saj në sistemin e drejtësisë dhe shpërblimin e saj me efekt të menjëhershëm. Kjo padyshim kishte pasoja të rënda për “rrethin e saj të ngushtë”, pra mirëqenien e saj dhe të familjarëve të saj. Sipas mendimit të Gjykatës, fakti që më pas ajo ishte në gjendje të merrte një profesion tjetër ligjor dhe të ushtronte avokatinë si avokate nuk e vë në dyshim këtë konstatim. Për më tepër, organet e vettingut shqyrtuan kompetencën e saj profesionale dhe dolën në përfundimin se ajo kishte minuar besimin e publikut në sistemin e drejtësisë (shih paragrafin 13 më lart). Shkarkimi i saj veçanërisht për këtë arsye dhe bazuar në Aktin e Vettingut, i cili ishte miratuar për të luftuar korrupsionin, nënkuptonte më tej se në sytë e shoqërisë ajo stigmatizohej si e padenjë për të kryer funksionin e prokurores.
  8. Gjykata arrin në përfundimin se shkarkimi i saj nga prokuroria ndikoi në jetën e saj private në një shkallë shumë të rëndësishme. Prandaj, neni 8 është i zbatueshëm dhe kundërshtimi i Qeverisë në këtë drejtim duhet të hidhet poshtë.
  9. Gjykata vëren se kjo pjesë e kërkesës nuk është haptazi e pabazuar dhe as e papranueshme për ndonjë arsye tjetër të renditur në nenin 35 të Konventës. Prandaj, ai duhet të shpallet i pranueshëm.
  10. Ankesa lidhur me ndalimin e përjetshëm të ushtrimit të profesionit të avokatit nga kërkuesi
  11. Qeveria parashtroi se ankesa e kërkueses se ajo nuk kishte qenë në gjendje të ushtronte profesionin e saj pas përfundimit të procedurave të verifikimit ishte qartazi e pabazuar. Aktualisht ajo ushtronte profesionin e avokatit në Tiranë pasi Dhoma Kombëtare e Avokatisë e kishte regjistruar me kërkesën e saj (shih paragrafin 31 më lart). As ligji i Vettingut dhe as ndonjë vendim i marrë nga organet e vettingut nuk e kishte penguar atë. Ata konfirmuan se neni 13(2) i Ligjit për Avokatët (shih paragrafin 50 më lart) parashikonte që personat që ishin shkarkuar me vendim të formës së prerë nga posti publik për probleme që lidhen me etikën në marrëdhëniet e punës nuk mund të ushtronin profesionin e avokatit. Megjithatë, kërkuesi nuk ishte shkarkuar për kryerjen e një krimi ose për arsye etike për qëllimet e kësaj dispozite.
  12. Kërkuesja parashtroi se ajo kishte një licencë pranë Dhomës Kombëtare të Avokatisë që prej datës 6 maj 2016, të cilën ajo nuk e kishte fshehur dhe kishte filluar të ushtronte profesionin e avokatit pak kohë pas shkarkimit të saj si prokurore. Megjithatë, sipas nenit 13(2) të Ligjit për Avokatë, ajo rrezikonte të përjashtohej në çdo moment si rezultat i shkarkimit të saj në procedurat e verifikimit pa asnjë mundësi për t’u regjistruar përsëri dhe për këtë arsye kishte statusin e viktimës për t’u prekur drejtpërdrejt nga ai ligj. Sipas debateve në Parlament, seksioni 13(2) do të zbatohej për gjyqtarët dhe prokurorët që ishin shkarkuar në procedurat e verifikimit. Më tej ajo iu referua shembullit të një prokuroreje tjetër, znj. B. Nikehasani (kërkuese në kërkesën nr. 58997/18 pranë kësaj Gjykate), kërkesa e së cilës për fillimin e procesit për marrjen e licencës për ushtrimin e profesionit të avokatit ishte refuzuar nga Dhoma Kombetare e Avokatisë për shkak të shkarkimit të saj në procedurat e vettingut.
  13. Gjykata i referohet kërkesave të parashtruara në praktikën e saj gjyqësore që një kërkues të jetë në gjendje të pretendojë se është viktimë e një shkeljeje të një të drejte të Konventës sipas kuptimit të nenit 34 të Konventës (shih, ndër të tjera, Tănase kundër Moldavisë [GC], nr.7/08, § 104, GJEDNJ 2010, me referenca të mëtejshme, dhe Michaud kundër Francës, nr.12323/11, § 51, GJEDNJ 2012). Ajo vëren se në çështjen në fjalë, është e pakontestueshme se kërkuesja jo vetëm që kishte një licencë që e lejonte të ushtronte profesionin e avokatit, por ajo gjithashtu u regjistrua pas shkarkimit të saj si prokurore dhe në fakt ka ushtruar profesionin e avokatit që nga ajo kohë (shih gjithashtu paragrafi 31 më lart). Organet e vettingut nuk morën asnjë vendim në lidhje me të drejtën e saj për të ushtruar profesionin e avokatit. Frika e saj se ajo mund të bëhet viktimë e një shkeljeje të Konventës duke u përjashtuar në të ardhmen nga Dhoma Kombëtare e Avokatisë nuk është e mjaftueshme që ajo të pretendojë se rrezikonte të prekej drejtpërdrejt nga neni 13(2) i Ligjit për Avokatët dhe se në këtë mënyrë ajo ishte viktimë e shkeljes së të drejtave të saj të Konventës në këtë drejtim (krahaso edhe Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 370-73).
  14. Prandaj, kjo pjesë e kërkesës është e papajtueshme ratione personae me dispozitat e Konventës dhe duhet të hidhet poshtë në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4.
  15. Meritat
  16. Nëse shkarkimi i aplikantit përbënte një ndërhyrje
  17. Duke përsëritur në thelb parashtrimet e tyre në lidhje me zbatueshmërinë e nenit 8 për shkarkimin e kërkueses nga detyra (shih paragrafët 58-59 më lart), ankuesja argumentoi se shkarkimi i saj kishte ndërhyrë në të drejtën e saj për respektimin e jetës së saj private, ndërsa qeveria parashtroi se nuk kishte pasur një ndërhyrje të tillë.
  18. Gjykata vlerëson se, duke pasur parasysh gjetjet e saj në lidhje me zbatueshmërinë e nenit 8 (shih paragrafët 61-62 më lart), shkarkimi i kërkueses nga detyra përbënte një ndërhyrje në të drejtën e saj për respektimin e jetës së saj private (krahaso gjithashtu Xhoxhaj, cituar më sipër, § 377, me referenca të mëtejshme).
  19. Nëse ndërhyrja ishte e justifikuar

(a) Në përputhje me ligjin

  1. Ankuesja parashtroi se vendimi për shkarkimin e saj nuk kishte qenë “në përputhje me ligjin”. Dispozitat ligjore mbi të cilat ai ishte bazuar ishin të shprehura në terma kaq të gjerë sa që nuk plotësonin kërkesën e parashikueshmërisë. Në veçanti, autoritetet vendase kishin interpretuar gjerësisht seksionin 61(3) të Aktit të Vettingut (shih paragrafin 42 më lart) mbi të cilin e kishin bazuar shkarkimin e saj. Një konstatim i “zbulimit të pamjaftueshëm” sipas nenit 61(3) të Aktit të Vettingut, i lexuar së bashku me nenin 33, që çon në shkarkimin nga detyra, duhet të bëhet vetëm nëse një person nuk ka deklaruar plotësisht pasurinë e tij ose të saj – një konstatim i cili autoritetet nuk kishin bërë në rastin e saj. Në rastet kur një person nuk arriti të justifikonte plotësisht pasuritë e deklaruara – të cilat autoritetet i kishin gjetur në rastin e saj pasi ajo nuk kishte qenë në gjendje të paraqiste prova se burri i saj kishte paguar tatimin për disa nga të ardhurat e tij të mëparshme – neni 61(1) i duhet të zbatohet ligji i Vettingut. Sipas kësaj dispozite, personi i verifikuar i nënshtrohej shkarkimit vetëm nëse ai ose ajo kishte deklaruar pasuri totale më të madhe se dyfishi i vlerës së pasurive të ligjshme, gjë që nuk kishte ndodhur me të. Përveç kësaj, neni 61(3) i Aktit të Vettingut nuk arriti të përcaktojë se kur një zbulim i pasurive ishte “i pamjaftueshëm” dhe kështu arriti pragun e nevojshëm të gravitetit për të justifikuar largimin nga detyra. Interpretimi i SAC i seksionit 61(3) të Aktit të Vettingut nënkuptonte se çdo mangësi mund të interpretohej si një “zbulim i pamjaftueshëm”. Aplikanti iu referua gjithashtu opinionit kundërshtues të Vëzhguesit Ndërkombëtar të ONM-së në lidhje me këtë (shih paragrafët 27-28 më lart).
  2. Kërkuesja argumentoi më tej se neni 61(5) i Aktit të Vettingut, mbi të cilin ishte bazuar edhe shkarkimi i saj, ishte gjithashtu i paqartë dhe kështu u dha organeve të verifikimit liri të papenguar për të shkarkuar një person që kontrollohej. Nuk kishte asnjë përkufizim të kërkesës që një person i verifikuar të kishte “minuar besimin e publikut në sistemin e drejtësisë” dhe asnjë tregues se çfarë lloj mangësie profesionale arrinin nivelin e kërkuar të ashpërsisë për të justifikuar shkarkimin nga detyra. Ajo ishte konstatuar se i plotësonte këto kërkesa pasi kishte humbur afatin për ankim në një rast për arsye shëndetësore.
  3. Qeveria mendoi se edhe duke supozuar se shkarkimi kishte ndërhyrë në të drejtën e kërkueses për respektimin e jetës së saj private, kjo ndërhyrje ishte parashikuar nga Kushtetuta dhe Ligji i Vettingut, i cili përcaktonte qartë procedurën e verifikimit dhe pasojat e mundshme. të saj, dhe kështu kishte qenë “në përputhje me ligjin” sipas kuptimit të nenit 8 § 2.
  4. Gjykata i referohet jurisprudencës së saj të mirëpërcaktuar në lidhje me kushtet që një masë të jetë “në përputhje me ligjin”, duke përfshirë, në veçanti, kërkesën e parashikueshmërisë, që do të thotë se ligji në fjalë duhet të përcaktojë parashtrojë me saktësi të mjaftueshme kushtet në të cilat mund të zbatohet masa (shih, ndër të tjera, Maestri kundër Italisë [GC], nr. 39748/98, § 30, GJEDNJ 2004-I, dhe Fernández Martínez kundër Spanjës [GC] , nr.56030/07, § 117, GJEDNJ 2014 (ekstrakte)).
  5. Në Xhoxhaj (cituar më lart, §§ 385-88), Gjykata arriti në përfundimin se shkarkimi i ankuesit në atë çështje, bazuar në nenin 61 pikat 3 dhe 5 të Ligjit të Vettingut, kishte qenë në përputhje me ligji sipas kuptimit të nenit 8 § 2.
  6. Gjykata vëren se në rastin konkret shkarkimi i kërkuesit u bazua në të njëjtat dispozita të Ligjit të Vettingut. Ai vëren më tej se, sipas praktikës gjyqësore të vendosur të organeve vendase të verifikimit, neni 61(3) i Ligjit të Vettingut duhet të lexohet së bashku me nenin 33(5) dhe nenin D §§ 1 dhe 3 të Aneksit të Kushtetuta (shih paragrafët 40 dhe 38 më lart). Nga këto dispozita është e qartë se, për qëllime verifikimi, të ardhurat ose të ardhurat e një individi do të konsiderohen të ligjshme vetëm nëse janë deklaruar siç duhet dhe është paguar taksa për to. Në këto rrethana, Gjykata vlerëson se dispozitat ligjore mbi të cilat është bazuar shkarkimi i kërkuesit plotësojnë kërkesën e parashikueshmërisë. Vendimi për shkarkimin e saj ishte kështu “në përputhje me ligjin”.

(b) Qëllimi legjitim

  1. Sipas mendimit të kërkueses, ndërhyrja në të drejtën e saj për respektimin e jetës së saj private nuk i kishte shërbyer ndonjë qëllimi legjitim për qëllimet e nenit 8 § 2. Ajo parashtroi se, në praktikë, procesi i verifikimit u përdor si një mjet për t’i shërbyer interesat politike duke frikësuar vazhdimisht gjyqtarët dhe prokurorët, gjë që dobësoi pavarësinë e tyre.
  2. Qeveria argumentoi se ndërhyrja kishte ndjekur qëllimin legjitim për të luftuar korrupsionin në sistemin gjyqësor.
  3. Në rastin e Xhoxhajt, Gjykata konstatoi se masat e parashikuara nga Ligji i Vettingut, i cili u miratua për të garantuar funksionimin e shtetit të së drejtës, pavarësinë e sistemit të drejtësisë dhe rivendosjen e besimit të publikut në atë sistemi (shih paragrafin 36 më lart), në përgjithësi u shërbente interesave të sigurisë kombëtare, sigurisë publike dhe mbrojtjes së të drejtave dhe lirive të të tjerëve sipas kuptimit të nenit 8 § 2. Në arritjen e këtij përfundimi, Gjykata mori parasysh të dyja kombëtare raportet dhe raportet ndërkombëtare (veçanërisht ato të Grupit të Shteteve kundër Korrupsionit (GRECO)) që konkludojnë se kishte një incidencë të lartë të korrupsionit në sistemin e drejtësisë. Më tej, ai mori në shqyrtim gjetjet e Gjykatës Kushtetuese dhe të Komisionit Evropian për Demokracinë Përmes Ligjit (“Komisioni i Venecias”) se verifikimi i gjyqtarëve dhe prokurorëve ishte i nevojshëm për të mbrojtur sistemin e drejtësisë shqiptare nga korrupsioni dhe sfidat e tjera të integritetit dhe profesionalizmit (po aty ., §§ 391-93, me referenca të mëtejshme).
  4. Gjykata nuk sheh asnjë arsye për të dyshuar se ndërhyrja në të drejtën e kërkueses për respektimin e jetës së saj private me shkarkimin e saj nga detyra kishte objektiva të ngjashëm dhe në këtë mënyrë ndiqte qëllimet e mbrojtjes së sigurisë kombëtare, sigurisë publike dhe të drejtave dhe lirive të të tjerëve sipas kuptimit të nenit 8 § 2.

(c) E nevojshme në një shoqëri demokratike

(i) Parashtresat e palëve dhe ndërhyrësit të palës së tretë

  1. Ankuesja parashtroi se shkarkimi i saj kishte qenë qartësisht joproporcional me qëllimin e ndjekur. Akti i Vettingut (në veçanti seksioni 58, shih paragrafin 41 më lart) nuk përcaktoi një shkallë sanksionesh dhe rregullash për të siguruar që sanksioni i shkarkimit të zbatohej në përputhje me parimin e proporcionalitetit (ajo iu referua Oleksandr Volkov kundër Ukrainës, nr 21722/11, § 182, KEDNJ 2013). Për më tepër, nuk kishte garanci procedurale për të parandaluar një zbatim arbitrar të Aktit të Vettingut (ajo iu referua Oleksandr Volkov, cituar më lart, § 170). Shkarkimi i saj kishte qenë joproporcional në rrethanat e çështjes, duke pasur parasysh sjelljen në të cilën ishte bazuar. Vlerësimi i pasurisë ishte bazuar në faktin se ajo nuk kishte qenë në gjendje të paraqiste prova se burri i saj kishte paguar tatimin në mënyrë të rregullt mbi të ardhurat e tij në Greqi dhe Arabinë Saudite, duke përfshirë në lidhje me periudhat në të cilat ajo nuk kishte qenë në një marrëdhënie bashkëshortore me të. . Në këtë drejtim, duhej gjithashtu të merrej parasysh se ligjet tatimore shqiptare për të ardhurat e fituara jashtë vendit kishin qenë të paqarta në kohën përkatëse dhe se bashkëshorti i saj kishte vepruar me mirëbesim. Në lidhje me vlerësimin e kompetencës profesionale, ajo ishte qortuar se kishte humbur afatin për ankesë në një rast për arsye shëndetësore.
  2. Qeveria argumentoi se shkarkimi i kërkuesit kishte qenë i nevojshëm në një shoqëri demokratike. Ata theksuan në lidhje me vlerësimin e pasurisë se kërkuesja nuk kishte mundur të provonte burimin ligjor të 3 000 000 lekëve dhe 12 000 eurove pasi nuk mund të tregonte se ato para kishin ardhur nga punësimi i ligjshëm dhe se detyrimet tatimore ishin shlyer. Më tej, ajo nuk kishte vërtetuar burimin e ligjshëm të rreth 20 000 USD pasi bashkëshorti i saj nuk kishte paguar taksën përkatëse. Për më tepër, sa i përket vlerësimit të kompetencës profesionale, ajo nuk kishte apeluar kundër një vendimi të gjykatës që hodhi poshtë akuzat ndaj një zyrtari të lartë të dyshuar për mosdeklarim të pasurisë. Në këtë kontekst duhej të merrej parasysh se kërkuesi, si prokuror, kishte qenë drejtuesi i seksionit të krimit ekonomik që fokusohej te evazioni fiskal. Ai minoi besimin në sistemin e drejtësisë nëse një prokurore që akuzonte të tjerët për evazion fiskal ose që nuk apelonte kundër një vendimi që lironte një zyrtar të lartë për evazion fiskal, zbulohej se nuk kishte shlyer detyrimet e saj tatimore.
  3. Res Publica, një organizatë joqeveritare që promovon mbrojtjen dhe respektimin e të drejtave të njeriut, argumentoi, në veçanti, se parashikimi i vetëm dy masave disiplinore në Aktin e Vettingut, domethënë shkarkimi ose detyrimi për të ndjekur trajnimin, tregoi strukturën mungesa e proporcionalitetit të sanksioneve disiplinore. Për më tepër, ndërhyrësja e palës së tretë theksoi se interpretimi i KPA-së për Aktin e Vettingut nuk linte vend për të vlerësuar proporcionalitetin e sanksioneve në rast të deklaratave thjesht të papërshtatshme të pasurisë, në krahasim me deklaratat në të cilat pasuritë fshiheshin me qëllim.

(ii) Vlerësimi i Gjykatës

  1. Gjykata rithekson se çdo ndërhyrje në të drejtën për respektimin e jetës private do të konsiderohet “e nevojshme në një shoqëri demokratike” për një qëllim legjitim nëse i përgjigjet një “nevoje urgjente sociale” dhe, në veçanti, nëse është në proporcion me synimi legjitim i ndjekur dhe nëse arsyet e paraqitura nga autoritetet kombëtare për ta justifikuar atë janë “relevante dhe të mjaftueshme” (shih, për shembull, Fernández Martínez, cituar më lart, § 124, dhe Ivanovski kundër ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë, nr. 29908 /11, § 180, 21 janar 2016).
  2. Gjykata, duke pasur parasysh gjetjet e organeve kombëtare dhe ndërkombëtare që konkludojnë se kishte një incidencë të lartë korrupsioni në sistemin e drejtësisë shqiptare (shih paragrafin 78 më lart dhe referencat e cituara aty), vlerëson se reforma në sistemin e drejtësisë duke sjellë verifikimin e jashtëzakonshëm të të gjithë gjyqtarëve dhe prokurorëve në shërbim dhe potencialisht shkarkimin e tyre iu përgjigj një “nevoje urgjente sociale” (krahaso edhe Xhoxhaj, cituar më sipër, § 404).
  3. Gjykata vëren se disa dështime nga zyrtarët publikë për të përmbushur detyrimet në lidhje me deklaratat e pasurisë mund të konsiderohen përgjithësisht serioze. Këto mund të përfshijnë, ndër të tjera, dështimin për të deklaruar pasuritë kryesore ose burimet e të ardhurave ose përpjekjet e qëllimshme për t’i fshehur ato nga autoritetet; pamundësia për të justifikuar blerjet e mëdha nëpërmjet kursimeve ose burimeve legjitime dhe të mjaftueshme të mbajtura në kohën e blerjes; ose paaftësia për të justifikuar një mënyrë jetese të tepruar ose shpenzime ekstravagante që është qartësisht përtej mundësive të deklaruara të ligjshme të zyrtarit përkatës dhe familjes së tij. Gjykata ka pranuar gjithashtu në këtë drejtim se mund të jetë legjitime të merren parasysh të ardhurat dhe deklaratat e bashkëshortit, partnerit ose anëtarit tjetër të familjes së ngushtë të zyrtarit në vlerësimin e pajtueshmërisë së zyrtarit me ligjet kundër korrupsionit (shih Samoylova kundër Rusisë , nr.49108/11, §§ 85-86, 14 dhjetor 2021). Në të njëjtën kohë, jo çdo rast i vogël i mospërputhjes me regjimet e deklarimit të pasurisë, ose mospërputhje e parëndësishme midis shpenzimeve dhe burimeve të ligjshme, duhet të shkaktojë sanksionet disiplinore më të rënda, si shkarkimi nga detyra.
  4. Për sa i përket proporcionalitetit të shkarkimit të kërkuesit me qëllimet legjitime të ndjekura, Gjykata rithekson se shkarkimi nga detyra – veçanërisht i gjyqtarëve ose prokurorëve me status të përjetshëm në detyrë – është një sanksion disiplinor i rëndë, nëse jo sanksioni disiplinor më i rëndë që mund të vendoset ndaj nje individ. Vendosja e një mase të tillë, e cila ndikon negativisht në jetën private të një individi, kërkon marrjen në konsideratë të provave të forta që lidhen me etikën, integritetin dhe kompetencën profesionale të individit (krahaso Xhoxhaj, cituar më sipër, § 403).
  5. Për sa i përket argumentit të kërkueses se Ligji i Vettingut në përgjithësi nuk përcaktonte një shkallë sanksionesh dhe rregullash për të siguruar që sanksioni i shkarkimit u zbatua në përputhje me parimin e proporcionalitetit, Gjykata vëren se neni Ë § 1 i aneksit të Kushtetutës dhe nenet 58 dhe 66 të ligjit të Vettingut parashikojnë në të vërtetë vetëm dy lloje sanksionesh disiplinore: shkarkimin nga detyra ose pezullimin me detyrimi për të ndjekur një program trajnimi (shih paragrafin 41 më lart). Ai i referohet në këtë drejtim konstatimit të tij në Xhoxhaj (cituar më sipër, § 412) se, duke marrë parasysh rrethanat e jashtëzakonshme që i paraprinë miratimit të Ligjit të Vettingut, është në përputhje me frymën e procesit të vetingut që të ketë një shkallë më të kufizuar. sanksionet në rast se një person nuk plotëson një nga tre kriteret e vlerësimit të përcaktuara në Aktin e Vettingut. Megjithatë, Gjykata duhet të shqyrtojë nëse në rrethanat e veçanta të çështjes së kërkuesit, zbatimi i këtyre dispozitave që çuan në vendosjen e sanksionit më të rëndë ishte në proporcion me qëllimet e ndjekura.
  6. Shkarkimi i kërkueses u bazua si në vlerësimin e pasurisë së saj ashtu edhe në atë të kompetencës së saj profesionale. Për sa i përket vlerësimit të pasurive të saj, Gjykata vëren që në fillim se të gjitha rastet e zbulimit të pamjaftueshëm ose dështimit për të justifikuar pasuritë për qëllimet e nenit 61(3) të Aktit të Vettingut të gjetura nga KPA-ja lidheshin ekskluzivisht me të ardhurat e fituara nga bashkëshorti i saj nga punësimi jashtë vendit dhe jo për të ardhurat e saj personale. Ajo konsideron se në këto rrethana është e nevojshme një kujdes i veçantë në vlerësimin e proporcionalitetit të shkarkimit të saj.
  7. Gjykata vëren se ONM konsideroi se ankuesi kishte bërë një zbulim të pamjaftueshëm të pasurive sipas kuptimit të seksionit 61(3) të lexuar në lidhje me nenin 33(5)(b) të Aktit të Vettingut (shih paragrafët 42 dhe 40 më sipër) pasi ajo nuk kishte arritur të provonte ligjshmërinë e burimeve financiare të përdorura për të blerë një pjesë të pasurive të paluajtshme të çiftit (shih paragrafët 13-22 më lart). Sipas mendimit të KPA-së, ajo kishte dështuar të provonte ligjshmërinë e burimeve të mëposhtme të të ardhurave të përdorura për blerjen e pasurive të paluajtshme: 3,000,000 lekë (afërsisht 22,000 euro në atë kohë) të fituara nga bashkëshorti i saj i ardhshëm si emigrant në Greqi nga viti 1997 deri në vitin 2000; 12,000 euro të fituara nga bashkëshorti i saj në Arabinë Saudite në vitin 2003; dhe rreth 20,000 USD të fituara nga bashkëshorti i saj në Arabinë Saudite në vitin 2006.
  8. Për sa i përket parregullsive në lidhje me 3,000,000 lekë të fituara nga bashkëshorti i ardhshëm i aplikantit si emigrant në Greqi nga viti 1997 deri në vitin 2000, sipas KPA-së, kërkuesi nuk kishte paraqitur as prova të punësimit të tij në Greqi në atë kohë dhe as të saktë shuma e të ardhurave të krijuara nga puna e tij (shih paragrafët 15-17 më lart). Gjykata vëren në lidhje me këtë se, ndryshe nga KPK, ONM mori parasysh të ardhurat që bashkëshorti i ardhshëm i kërkueses kishte fituar rreth pesëmbëdhjetë deri në njëzet vjet përpara deklarimit të saj në procedurat e verifikimit në një kohë kur ai nuk ishte martuar ende me të; Gjykata gjithashtu e konsideron të rëndësishme që ajo nuk kishte qenë ende prokurore apo zyrtar tjetër publik, subjekt i ligjeve për deklarimin e pasurisë.
  9. Sa i përket parregullsive në lidhje me 12,000 euro të fituara nga bashkëshorti i kërkuesit në Arabinë Saudite në vitin 2003, sipas ONM, kishte indikacione për punësimin e tij në Arabinë Saudite në atë kohë. Megjithatë, kërkuesja nuk i kishte bërë të ditura këto të ardhura përpara deklaratës së saj të verifikimit ose nuk kishte provuar se burri i saj kishte paguar tatimin mbi to (shih paragrafin 18 më lart). Gjykata vë në dukje faktin se kërkuesja nuk e deklaroi këtë shumë tashmë në vitin 2004 në deklaratën e saj vjetore të pasurisë, përpara se ta bënte atë në deklaratën e vetingut. Ajo vëren në lidhje me këtë se ky dështim ka të bëjë me deklaratën e parë të pasurisë së kërkuesit, i cili kishte filluar të ushtronte profesionin e prokurores vetëm në tetor 2003. Duke pasur parasysh materialin përpara tij, ajo vlerëson më tej se nuk ka asgjë që tregon se bashkëshorti të ardhurat nuk vinin nga një veprimtari fitimprurëse e ligjshme.
  10. Për sa i përket parregullsive në lidhje me paratë e fituara nga bashkëshorti i kërkueses në Arabinë Saudite në vitin 2006 (rreth 20,000 USD), aplikanti siguroi prova të besueshme se ai kishte qenë i punësuar në atë kohë në Arabinë Saudite dhe deklaroi shumën e fituar si në Arabinë Saudite. deklaratën vjetore të pasurisë në vitin 2006 dhe në deklaratën e saj të verifikimit, por nuk arriti të sigurojë prova dokumentare se ai kishte paguar tatimin mbi të ardhurat në Shqipëri ose Arabinë Saudite (shih paragrafët 19-21 më lart). Gjykata vëren gjithashtu në lidhje me këto të ardhura se nuk ka asgjë që tregon se ato nuk kanë ardhur nga një veprimtari fitimprurëse e ligjshme.
  11. Duke pasur parasysh gjetjet e mësipërme, Gjykata vëren se kërkuesja u pushua nga puna pasi u gjet se kishte burime të pamjaftueshme të ligjshme për të justifikuar blerjen e pasurive të paluajtshme. Vlerësimi i burimeve – ekskluzivisht të ardhurat e bashkëshortit të saj – përfshinte të ardhurat e fituara prej tij në një kohë kur aplikanti nuk ishte as i martuar me të dhe as ende prokuror. Burimet e mbetura nuk u konsideruan të ligjshme në thelb pasi kërkuesja nuk ishte në gjendje të provonte se burri i saj kishte paguar tatimin mbi të ardhurat e tij nga punësimi i ligjshëm jashtë vendit. Gjykata vëren se, ndërkohë që evazioni i mundshëm fiskal është një çështje serioze, për qëllimet e procedurave të verifikimit të kërkuesit është e rëndësishme që shumat e të ardhurave të bashkëshortit për të cilat nuk u vërtetua se ishin paguar taksa përfaqësonin një përqindje relativisht të vogël të totalit. shuma e të ardhurave bashkëshortore në periudhën në shqyrtim dhe se nuk u konstatuan parregullsi në lidhje me të ardhurat bashkëshortore nga burime vendase gjatë disa viteve.
  12. Për sa i përket vlerësimit të kompetencës profesionale të kërkueses, i vetmi qortim që ONM kishte ndaj saj ishte fakti se ajo kishte humbur një afat për paraqitjen e një apeli në një rast. Ndërsa vetë KPA e kishte konsideruar këtë dështim si një incident të izoluar në karrierën e kërkueses, ajo megjithatë konsideroi se, duke qenë se çështja në fjalë lidhej me deklarimin e pasurisë së një zyrtari publik, dështimi i saj për të bërë ankim kontribuoi në minimin e besimi i publikut në sistemin e drejtësisë, për qëllimet e nenit 61(5) të Aktit të Vettingut (shih paragrafët 23-25 ​​më lart). Gjykata nuk e nënvlerëson në këtë drejtim rëndësinë e ndjekjes penale të veprave të pretenduara ekonomike nga zyrtarët publikë për ruajtjen e besimit të publikut në sistemin e drejtësisë. Megjithatë, ai vëren se, siç u përmend më lart, në ONM këndvështrimi, dështimi i kërkueses për të bërë një ankesë kishte qenë një incident i izoluar në karrierën e saj si prokurore, veçanërisht që merrej me krimet ekonomike. Nuk është argumentuar se çështja në fjalë, ku përfshihej një ish-zyrtar i pushtetit vendor, ishte veçanërisht i një profili të lartë. Gjykata gjithashtu vë në dukje në lidhje me këtë mendimin e vëzhguesit ndërkombëtar se ankesa në fjalë duhej të parashtrohej në bazë të udhëzimeve të përgjithshme për paraqitjen e ankesave të prokurorisë, por se ajo nuk kishte pasur ndonjë perspektivë të arsyeshme suksesi (shih paragrafin 29 më lart ).
  13. Gjykata më tej merr parasysh faktin se si sipas ligjit të brendshëm (krahaso paragrafët 47-49 më lart) ashtu edhe sipas standardeve evropiane, duke përfshirë Udhëzimet Evropiane mbi Etikën dhe Sjelljen për Prokurorët Publikë (“Udhëzimet e Budapestit”, shih paragrafin 51 më sipër) si dhe Opinionit pasues nr. 13 (2018) mbi pavarësinë, llogaridhënien dhe etikën e prokurorëve, të lëshuar nga Këshilli Konsultativ i Prokurorëve Evropianë të Këshillit të Evropës (KKPE) (shih paragrafin 52 më lart), prokurorëve u kërkohet të takohen standarde të larta integriteti në sjelljen e çështjeve të tyre private jashtë detyrës, në mënyrë që të ruajnë besimin e publikut në integritetin e sistemit të drejtësisë. Prandaj, ishte e rëndësishme që kërkuesja, si prokurore përgjegjëse për ndjekjen penale, ndër të tjera, të kundërvajtjeve tatimore, të provonte se anëtarët e familjes së saj të ngushtë kishin respektuar legjislacionin tatimor në fuqi. Gjykata nuk mund të anashkalojë që një formë më pak e rëndë e përgjegjësisë disiplinore, jashtë procesit të verifikimit, mund të ishte konsideruar siç duhet në një rast të tillë. Për më tepër, çdo indikacion për evazion fiskal mund të ishte hetuar nga autoritetet përkatëse. Megjithatë, rrethanat konkrete të çështjes duhet të merren parasysh për të vlerësuar proporcionalitetin e sanksionit më të rëndë, shkarkimin nga detyra. Në rastin e kërkuesit, ai sanksion i veçantë, sipas Ligjit për Statusin e Gjyqtarëve dhe Prokurorëve, kërkonte një ndalim të përjetshëm për rihyrjen në sistemin e drejtësisë (krahaso Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 413, 245 dhe 206-07).
  14. Duke pasur parasysh sa më sipër, Gjykata vlerëson se, në bazë të një vlerësimi të përgjithshëm të rrethanave të veçanta të çështjes, shkarkimi i kërkueses, bazuar në thelb në faktin se ajo nuk ishte në gjendje të provonte se burri i saj kishte paguar tatimin mbi disa nga të ardhurat e tij nga aktivitetet e ligjshme në dy dekadat e mëparshme dhe në mungesë të ndonjë treguesi për keqbesim ose shkelje të qëllimshme nga vetë aplikanti, ishin në disproporcion me qëllimet legjitime të ndjekura nga procesi i verifikimit.
  15. Rrjedhimisht, ka pasur një shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e aplikantit nga detyra.

III. PRETENDIM SHKELJE E NENIT 6 TË KONVENTËS

  1. Ankuesja u ankua se procedurat e verifikimit që rezultuan në largimin e saj nga posti i prokurores ishin të padrejta. Ajo argumentoi se çështja e saj nuk ishte përcaktuar nga një “tribunal i themeluar me ligj” për shkak të papërshtatshmërisë së një ose më shumë anëtarëve të KPA-së, se KPA-së që gjykonte çështjen e saj i mungonte pavarësia dhe paanësia dhe se mangësitë serioze procedurale kishin ndikuar në drejtësi. të procedurës. Ajo u mbështet në nenin 6 të Konventës, pjesa përkatëse e të cilit thotë si më poshtë:

“1. Në përcaktimin e të drejtave dhe detyrimeve të tij civile ose për çdo akuzë penale kundër tij, çdokush ka të drejtën e një gjykimi të drejtë dhe publik brenda një kohe të arsyeshme nga një gjykatë e pavarur dhe e paanshme e krijuar me ligj…”

  1. Zbatueshmëria e nenit 6
  2. Qeveria pranoi se neni 6 § 1 i Konventës ishte i zbatueshëm nën drejtimin e saj civil për procedurat e verifikimit. Kërkuesi konsideroi se neni 6 zbatohej si nën drejtimin e tij civil ashtu edhe në atë penal në ato procese.
  3. Gjykata konstatoi në Xhoxhaj (cituar më sipër) se neni 6 ishte i zbatueshëm për procedurat e vettingut të paraqitura në Shqipëri në vitin 2016 nën titullin e saj civil (po aty, §§ 236-39 dhe 288), por jo nën titullin e tij penal (po aty. ., §§ 240-46). Ajo nuk sheh arsye për të arritur një përfundim të ndryshëm në rastin konkret.
  4. Ankesa në lidhje me përcaktimin e të drejtave nga një “tribunal i krijuar me ligj”
  5. Parashtresat e palëve
  6. Qeveria parashtroi se ankesa e kërkuesit që pretendonte mospërshtatshmërinë e disa gjyqtarëve të KPA-së për detyrën e gjyqtarit dhe si rrjedhojë mungesën e një “gjykate të themeluar me ligj” duhet të refuzohej për mosshterim të mjeteve juridike të brendshme në përputhje me nenin 35. § 1 i Konventës. Ata parashtruan se ajo nuk kishte ngritur asnjë kundërshtim në lidhje me përbërjen e KPA-së gjatë procedurave para asaj dhome dhe për këtë arsye nuk u kishte dhënë gjykatave vendase mundësinë për të korrigjuar ndonjë gabim të mundshëm.
  7. Qeveria argumentoi se sipas nenit 27 të Aktit të Vettingut (shih paragrafin 43 më lart), ankuesi kishte pasur mundësinë të kundërshtonte pjesëmarrjen në procedimet e gjyqtarëve që ishin në situatë konflikti interesi ose të paaftë për të marrë detyrën për shkak të ndalimeve specifike. Sipas nenit 27(2) të Aktit të Vettingut, një tjetër panel i KPA-së duhej të vendoste për kundërshtimin. Më tej, ata argumentuan se një person tjetër që i nënshtrohet procedimit të verifikimit kishte paraqitur një kallëzim penal kundër njërit prej gjyqtarëve të KPA-së, L.D., i cili ishte pezulluar nga detyra nga KPA pasi u akuzua për falsifikim dokumentesh (shih paragrafin 34 më lart).
  8. Ankuesja parashtroi se ajo nuk kishte pasur në dispozicion asnjë mjet juridik efektiv për të kundërshtuar përbërjen e KPA-së gjatë procesit të verifikimit. Vendimet e KPA ishin përfundimtare. Ishte zbuluar vetëm rreth tre muaj pas vendimit të saj për shkarkimin e saj se dy ose më shumë gjyqtarë të KPA-së nuk kishin të drejtë të shërbenin si gjyqtarë të saj. Njëri nga gjyqtarët, L.D., më pas ishte shpallur fajtor për fshehje të qëllimshme të faktit që çonte në papërshtatshmërinë e tij, përkatësisht se ai ishte shkarkuar nga detyra si gjyqtar nga Këshilli i Lartë i Gjyqësorit në vitin 1997. Më tej ai ishte përjashtuar nga kandidimi për një tjetër detyrë gjyqësore nga Këshilli i Lartë i Gjyqësorit në fund të vitit 2016.
  9. Më tej, kërkuesi parashtroi se nuk kishte pasur zgjidhje efektive për të kundërshtuar dështimin e anëtarëve të ONM për të përmbushur kriteret e përshtatshmërisë. Një tjetër person subjekt i procedimit të vetingut kishte kundërshtuar pjesëmarrjen e gjyqtarëve L.D. dhe A.H. në rastin e tij pasi nuk kishin përmbushur kriteret e përshtatshmërisë për të qenë anëtarë të KSA-së. Megjithatë, KPA-ja kishte konstatuar se çështjet në lidhje me mandatin e këtyre gjyqtarëve ishin jashtë juridiksionit të saj sipas dispozitave kushtetuese në fuqi. Ankesa kushtetuese e atij personi gjithashtu nuk pati dobi (shih paragrafët 44-45 më lart). Kërkesat e saj për hapjen e procedimit disiplinor ndaj gjyqtarëve L.D. dhe A.H. dhe largimi i tyre nga detyra për arsye të papërshtatshmërisë si me ONM ashtu edhe me IMO-në pasi ajo ishte vënë në dijeni për çështjet që çuan në papërshtatshmërinë e tyre, gjithashtu nuk kishte asnjë dobi (shih paragrafët 32-33 më lart).
  10. Vlerësimi i Gjykatës
  11. Gjykata rithekson se është një tipar themelor i makinerisë së mbrojtjes të krijuar nga Konventa që ajo është ndihmëse e sistemeve kombëtare që mbrojnë të drejtat e njeriut. Gjykata nuk duhet të marrë rolin e Shteteve Kontraktuese, përgjegjësia e të cilave është të sigurojë që të drejtat dhe liritë themelore të parashikuara në Konventë të respektohen dhe mbrohen në nivel të brendshëm. Rregulli i shterimit të mjeteve juridike të brendshme bazohet në supozimin – i pasqyruar në nenin 13 të Konventës, me të cilin ai ka lidhje të ngushtë – se ekziston një mjet efektiv juridik në dispozicion në lidhje me shkeljen e pretenduar. Prandaj, rregulli është një pjesë e domosdoshme e funksionimit të këtij sistemi të mbrojtjes (shih Vuçković dhe të tjerët kundër Serbisë (kundërshtim paraprak) [GC], nr. 17153/11 dhe 29 të tjerë, § 69, 25 mars 2014).
  12. Shtetet nuk mund të përgjigjen përpara një organi ndërkombëtar për veprimet e tyre përpara se të kenë pasur mundësinë për t’i rregulluar çështjet përmes sistemit të tyre ligjor, dhe ata që dëshirojnë të thirren në juridiksionin mbikëqyrës të Gjykatës për sa i përket ankesave kundër një shteti janë kështu. i detyruar të përdorë së pari mjetet juridike të parashikuara nga sistemi ligjor kombëtar (shih, mes shumë autoriteteve, Akdivar dhe të tjerët, § 65, dhe Vučković dhe të tjerët, § 70, të dyja të cituara më lart).
  13. Dyshimet e thjeshta nga ana e kërkuesit në lidhje me efektivitetin e një mjeti të caktuar nuk do ta lirojnë atë nga detyrimi për të gjykuar të (shih Milošević kundër Holandës (vendim), nr. 77631/01, 19 mars 2002; Vučković dhe të tjerët, cituar më lart, §§ 74 dhe 84; dhe Zihni kundër Turqisë (vendim), nr. 59061/ 16, §§ 23 dhe 30, 29 nëntor 2016). Kjo vlen, në veçanti, në një kontekst në të cilin efektiviteti i një mjeti juridik nuk është testuar ende ose vetëm rrallë përpara gjykatave vendase dhe në të cilin Gjykata ka konsideruar se kërkuesit duhej të shternin mjetet juridike që ishin të aksesueshme dhe ofronin perspektiva të arsyeshme sukses (krahaso Zihni, cituar më lart, §§ 24 31). Në një sistem ligjor që siguron mbrojtje me Kushtetutë ose ligj për të drejtat themelore, i takon individit të dëmtuar të testojë shkallën e kësaj mbrojtjeje dhe të lejojë gjykatat vendase t’i zhvillojnë ato të drejta me anë të interpretimit (krahaso A, B dhe C kundër Irlandës [GC], nr.25579/05, § 142, GJEDNJ 2010; shih gjithashtu Vučković dhe të tjerët, § 84, dhe Zihni, § 30, të dyja të cituara më lart).
  14. Në lidhje me vendimet përfundimtare të dhëna nga gjykatat kombëtare, Gjykata ka vendosur në mënyrë të përsëritur se një kërkesë për rihapjen e procedurave mbi bazën e provave të reja nuk është një mjet efektiv për qëllimet e respektimit të kritereve të pranueshmërisë sipas nenit 35 § 1 të Konventa (shih Vainio kundër Finlandës (vendim), nr. 62123/09, 3 maj 2011; Riedl-Riedenstein dhe të tjerët kundër Gjermanisë (vendim), nr. 48662/99, 22 janar 2002; dhe Dinchev kundër. Bullgari (dek.), nr. 17220/09, § 27, 21 nëntor 2017). Megjithatë, Gjykata ka vendosur gjithashtu se, në disa situata të jashtëzakonshme, duhet të përdoren mjete të jashtëzakonshme juridike, për shembull kur prishja e një vendimi që ka marrë fuqi juridike është i vetmi mjet me të cilin shteti i paditur mund t’i rregullojë çështjet në mënyrë të pavarur. sistemi ligjor (shih Kiiskinen dhe Kovalainen kundër Finlandës (dek.), nr. 26323/95, 1 qershor 1999, ku ankesa para Gjykatës kishte të bënte me paanshmërinë e një gjyqtari dhe ajo nuk mund të ishte bërë përpara përfundimit të çështjes së brendshme procedurat dhe Nikula kundër Finlandës (vendim), nr. 31611/96, 30 nëntor 2000). Në mënyrë të ngjashme, në rrethana specifike, Gjykata ka vendosur se një kërkesë për rihapjen e procedurave mund të jetë mjeti i vetëm me anë të të cilit ankesa specifike mund të ngrihet para gjykatave vendase dhe në rrethana të tilla ajo do të përbënte një mjet efektiv juridik (shih Sobczyk kundër Polonisë. dec.), nr.73446/10, §§ 40 dhe 48, 25 gusht 2015, dhe Dinchev, cituar më lart, § 28).
  15. Gjykata vëren se është e pakontestueshme që kërkuesja nuk ngriti ankesën e saj se një ose më shumë nga gjyqtarët e KPA-së nuk plotësonin kriteret e pranueshmërisë për të shërbyer si gjyqtarë të asaj dhome në procedurat e verifikimit përpara asaj dhome. Ajo vëren në lidhje me këtë se Gjykata Kushtetuese, në vendimin e saj të datës 29 prill 2020 në çështjen e Besnik Canit (shih paragrafët 44-45 më lart), konfirmoi më pas se e drejta kushtetuese për një “tribunal të krijuar me ligj” duhej të garantohej. nga KPA në rrjedhën e procedurave përpara tij (po aty, §§ 21 dhe 24). Më tej, ajo vëren se dikur pas vendimit të KPA në rastin e saj, KPA pezulloi gjyqtaren L.D. nga detyra kur kundër tij ishte nisur procedimi penal për falsifikim të dokumenteve në lidhje me aplikimin e tij për pozicionin e KPA-së, pas një ankese penale nga një person tjetër që po verifikohet (shih paragrafin 34 më lart).
  16. Gjykata vëren se një palë në një proces gjyqësor që ka dyshime në lidhje me ligjshmërinë e caktimit të një gjyqtari që merr pjesë në seancën e çështjes së tij ose të saj, e cila mund të ndikojë negativisht në cilësinë “e përcaktuar me ligj” të atij tribunali, do të në përgjithësi pritet që t’i ngrejë këto pyetje përpara gjykatës së gjykimit dhe/ose të ndjekë ndonjë mjet tjetër efektiv të parashikuar nga ligji kombëtar ndërkohë që procedurat themelore janë ende në pritje (krahasoni faktet në Besnik Cani, të cituar më sipër, §§ 35-42). Faktet e mbështetura nga kërkuesi aktual në lidhje me aftësinë e L.D. për të shërbyer si gjyqtar i KLGJ-së, dhe në veçanti shkarkimi i tij paraprak nga detyra gjyqësore, ishin një çështje publike. Kërkuesi ka referuar vendimet e Këshillit të Lartë të Gjyqësorit për shkarkimin e L.D. nga detyra në vitin 1997 dhe gjithashtu skualifikimin e tij nga kandidimi për një pozicion tjetër gjyqësor në fund të vitit 2016, dokumente që ajo mori brenda pak muajsh pas shkarkimit të saj në procedurën e vettingut. Anëtarët e komisionit parlamentar që shqyrtonte kërkesën e L.D.-së për postin e KPA-së kishin ngritur gjithashtu pyetje gjatë seancës dëgjimore parlamentare për të kaluarën e tij të mëparshme (shih Besnik Cani, cituar më lart, § 13). Në këto rrethana, kërkuesja nuk ka treguar bindshëm se nuk mund të kishte qenë në dijeni gjatë procesit të vetingut për faktet kyçe që lidhen me largimin paraprak të L.D. nga gjyqësori.
  17. Për më tepër, si një konsideratë shtesë, kërkuesi nuk paraqiti, pasi mori njohuri për dyshimet në lidhje me përshtatshmërinë e L.D.-së për detyrë, një kërkesë për rishikim të jashtëzakonshëm (rishikim) të vendimit përfundimtar të SAC në çështjen e saj në bazë të faktet e sapozbuluara, ose çdo bazë tjetër e parashikuar në nenin 494 të Kodit të Procedurës Civile (shih paragrafin 46 më lart dhe Besnik Cani, cituar më lart, §§ 148-49). Kjo do t’i kishte dhënë kërkueses një mundësi për të bërë parashtresa përpara SAC për zbulimin e çdo prove të re dhe vendimtare dhe zellin e saj në këtë drejtim (domethënë, se fakte të tilla “nuk mund të ishin ditur nga pala gjatë shqyrtimit të çështjes ”), dhe për ONM një mundësi për t’i shqyrtuar ato parashtresa.
  18. Gjykata nuk e anashkalon faktin se meqenëse çështja e sfidave për të drejtën e gjyqtarëve të KPA-së ishte një çështje e re në procedurat e verifikimit, nuk kishte ende ndonjë praktikë gjyqësore vendase të mirëpërcaktuar mbi të cilën mjeti juridik ose mjetet juridike aplikanti mund të përdorë në këtë drejtim. Për më tepër, Gjykata rikujton gjetjet e saj në çështjen e Besnik Canit (cituar më sipër, §§ 35-36) se KPA e deklaroi veten jo kompetente për të vendosur mbi ankesën e atij kërkuesi – të sjellë pasi vendimi i KPA-së për shkarkimin e kërkueses aktuale nga pozicioni i saj kishte mundesi të bëhej përfundimtar – që L.D.-së t’i ndërpritet mandati për shkak të papërshtatshmërisë së tij për zyrën e KPA-së. Megjithatë, Gjykata vlerëson se këto zhvillime të mëvonshme, për të cilat kërkuesja nuk ishte në dijeni në kohën përkatëse, nuk e përjashtuan atë nga detyra për të ngritur pyetjet përkatëse qoftë gjatë procedurave të saj të verifikimit ose, nëse kjo nuk do të ishte e mundur objektivisht, pavarësisht kujdesit të duhur, nëpërmjet fillimit të procedimit për rishikimin e vendimit përfundimtar të KPA-së. Gjykata nuk mund të përjashtojë, në këtë aspekt, që pas vendimit të Gjykatës Kushtetuese të datës 29 prill 2020 (shih paragrafët 44-45 më lart), KPA mund të kishte rishqyrtuar, nëse do të ishte ftuar ta bënte këtë në procedurat formale, qëndrimin e tij të mëparshëm mbi mungesa e kompetencës për të dëgjuar sfidat kundër përshtatshmërisë së një prej anëtarëve të saj për funksione gjyqësore. Në fund të fundit, kërkuesja nuk përdori asnjë mjet juridik të brendshëm që synonte të garantonte të drejtën e saj për të përcaktuar procedurat e saj të verifikimit nga një “tribunal i krijuar me ligj”. Ajo në asnjë mënyrë gjatë procesit para KPA-së nuk e kundërshtoi përbërjen e saj, sipas rregullave të zakonshme të procedurës civile apo ndonjë arsye tjetër (krahasoni faktet në Besnik Cani, cituar më sipër, §§ 35-39). Gjykata vlerëson më tej se kërkesat e paraqitura për informacion dhe procedimet disiplinore të kërkuara nga kërkuesi ndaj gjyqtarëve të interesuar pas përfundimit të procesit të verifikimit ndaj saj me një vendim përfundimtar nuk ishin një mjet efektiv për të siguruar që çështja e saj do të vendosej nga një “ gjykata e krijuar me ligj”.
  19. Në këto rrethana, kundërshtimi i Qeverisë duhet të lejohet dhe kjo pjesë e kërkesës të hidhet poshtë për mosshterim të mjeteve juridike të brendshme sipas nenit 35 §§ 1 dhe 4 të Konventës.
  20. Ankesat në lidhje me pavarësinë dhe paanshmërinë e KPA-së
  21. Qeveria parashtroi se kërkuesja nuk ishte ankuar për mungesë pavarësie dhe paanshmërie të KPA-së që vendoste për çështjen e saj në procedurat para asaj gjykate dhe si rrjedhim nuk kishte ezauruar mjetet juridike vendase në lidhje me këtë për qëllimet e nenit 35. Ata më tej parashtroi se, në çdo rast, duke pasur parasysh mënyrën e zgjedhjes, përbërjen dhe garancitë procedurale, KPA përmbushte kërkesat e një gjykate të pavarur dhe të paanshme. Shumica e anëtarëve të saj, të zgjedhur si gjyqtarë në nivel të Gjykatës Kushtetuese nga Kuvendi i Shqipërisë, kishin ushtruar funksione gjyqësore në të kaluarën.
  22. Ankuesi parashtroi se KPA-së i mungonte pavarësia dhe paanësia në thelb për tre arsye: Së pari, nuk kishte një përfaqësim thelbësor të gjyqtarëve në KPA dhe anëtarët e tij nuk ishin si rrjedhim mjaftueshëm të kualifikuar për të trajtuar procedurat komplekse të verifikimit. Së dyti, për sa i përket procesit të emërimit, KPA-ja përbëhej nga anëtarë të zgjedhur nga një organ parlamentar ad hoc dhe të emëruar nga Parlamenti, pa përfshirjen e gjyqësorit, dhe kështu ishin të ekspozuar ndaj presionit politik. Së treti, pati një konfuzion midis rolit të organeve të vettingut në hetime dhe rolit të tyre në vendimin e mëvonshëm mbi themelin e akuzave, gjë që shkaktoi frikë të justifikuara objektivisht për paanshmërinë e KPA-së.
  23. Ndërhyrësja e palës së tretë, Res Publica, konsideroi gjithashtu se anëtarët e organeve të verifikimit nuk kishin të gjithë trajnimin dhe përvojën gjyqësore të nevojshme për t’u marrë me procedimet disiplinore shumë komplekse kundër gjyqtarëve.
  24. Në vendimin e saj kryesor në çështjen e Xhoxhaj (cituar më sipër), Gjykata arriti në përfundimin, së pari, se mospërfaqësimi i gjyqtarëve në detyrë në KPA, duke marrë parasysh natyrën e jashtëzakonshme të procesit të vetingut që synon pikërisht të gjithë gjyqtarët në detyrë dhe prokurorët për të luftuar korrupsionin, si dhe garancitë statutore për pavarësinë e anëtarëve të KPA-së, nuk zbuluan mungesë pavarësie nga ana e asaj dhome (shih Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 314 dhe 316, lexo në lidhje me §§ 299-300). Së dyti, ai arriti në përfundimin se nuk kishte asnjë arsye në përgjithësi të dyshonte në pavarësinë e organeve të vetingut për shkak të mënyrës së emërimit të anëtarëve të tyre, përkatësisht zgjedhjes së tyre nga Parlamenti (po aty, §§ 311 dhe 295-96). Së treti, Gjykata arriti në përfundimin se, duke pasur parasysh funksionimin e procedurave të vettingut, nuk kishte konfuzion midis detyrimit të organeve të vettingut (dhe veçanërisht të KPK-së) për të hapur hetimin dhe detyrës së tyre për të marrë një vendim për përgjegjësinë disiplinore të personit të verifikuar dhe si rrjedhim nuk ka frikë të justifikuar objektivisht për paanshmërinë e organeve të vettingut (shih Xhoxhaj, cituar më lart, §§ 315 dhe 305-308).
  25. Duke pasur parasysh këto gjetje, rrethanat e çështjes së kërkueses dhe parashtresat e saj, të cilat janë të krahasueshme me ato të bëra në çështjen e Xhoxhaj, Gjykata, edhe duke supozuar shterjen e mjeteve juridike të brendshme në këtë drejtim, vlerëson se nuk ka paraqitje të mungesës së pavarësisë dhe paanshmërisë nga ana e KPA në rastin e kërkuesit.
  26. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si e pabazuar qartazi, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
  27. Ankesa lidhur me kohën dhe lehtësirat për paraqitjen e çështjes
  28. Më tej, kërkuesja u ankua se kishte pasur mangësi të rënda procedurale në procedurat e verifikimit ndaj saj. Në veçanti, asaj nuk i ishte dhënë mundësia dhe koha e mjaftueshme për të paraqitur çështjen dhe provat e saj përpara KPA për të kundërshtuar shkarkimin e saj.
  29. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje. Ata parashtruan, në veçanti, se kërkuesja kishte pasur mundësinë të paraqiste çështjen e saj, të emëronte dëshmitarë ose ekspertë dhe të paraqiste prova të reja në seancat dëgjimore përpara ONM. Ajo nuk kishte kërkuar kohë shtesë apo shtyrje të seancës për të paraqitur argumentet e saj.
  30. Gjykata vëren në lidhje me këtë se pas ankesës së Komisionerit Publik kundër vendimit të KPK-së, kërkuesit iu dha akses në dosjen e çështjes dhe kishte mundësinë të bënte parashtresa dhe të paraqiste prova gjatë seancave dëgjimore publike të mbajtura nga KPA (shih paragrafi 12 më lart). Duke pasur parasysh materialin përpara saj, Gjykata nuk sheh asnjë tregues se asaj i mungonte koha dhe lehtësitë për të paraqitur siç duhet argumentet e saj.
  31. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si e pabazuar qartazi, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
  32. Ankesa në lidhje me zbatimin e ligjit të brendshëm
  33. Ankuesi u ankua gjithashtu se ONM kishte zbatuar ligjin e brendshëm në një mënyrë haptazi të gabuar. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje.
  34. Gjykata rithekson se nuk është detyrë e saj të zërë vendin e gjykatave vendase. Kryesisht i takon autoriteteve kombëtare, veçanërisht gjykatave, të zgjidhin problemet e interpretimit të legjislacionit vendas. Roli i tij është të verifikojë nëse efektet e një interpretimi të tillë janë në përputhje me Konventën. Duke qenë kështu, përveç në rast arbitrariteti të dukshëm, nuk është roli i Gjykatës të vërë në dyshim interpretimin e ligjit të brendshëm nga gjykatat kombëtare (shih Nejdet Şahin dhe Perihan Şahin kundër Turqisë [GC], nr. 13279/05, §§ 49-50, 20 tetor 2011, me referenca të mëtejshme, dhe Anđelković kundër Serbisë, nr. 1401/08, § 24, 9 prill 2013).
  35. Gjykata vëren se, ndërsa ka konstatuar se zbatimi i ligjeve të verifikimit nga gjykatat vendase në rrethanat e kësaj çështjeje çoi në shkelje të nenit 8 të Konventës (shih paragrafët 83-97 më lart), ai aplikim nuk mund të konsiderohet dukshëm arbitrare.
  36. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet si e pabazuar qartazi, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
  37. Ankesa në lidhje me barrën e provës
  38. Më tej, kërkuesja u ankua se barra e provës e vendosur mbi të në procedurat e verifikimit kishte qenë e paarsyeshme.
  39. Qeveria e kundërshtoi këtë pikëpamje.
  40. Për sa i përket ankesës së kërkueses në lidhje me barrën e provës që i është vënë asaj, Gjykata rithekson se neni 6 i Konventës nuk parashikon asnjë rregull mbi pranueshmërinë e provave ose mënyrën se si duhet të vlerësohet, të cilat për rrjedhojë janë çështjet kryesore për rregullimin nga ligji kombëtar dhe gjykatat kombëtare (shih, midis shumë autoriteteve të tjera, García Ruiz kundër Spanjës [GC], nr. 30544/96, § 28, ECHR 1999-I). I takon gjykatave kombëtare të vlerësojnë rëndësinë e provave të propozuara, vlerën e tyre provuese dhe barrën e provës (shih Centro Europa 7 S.r.l. dhe Di Stefano, cituar më lart, § 198; Lady S.R.L. kundër Republikës së Moldavisë, nr. 39804 /06, § 27, 23 tetor 2018; dhe Xhoxhaj, cituar më lart, § 325). Më tej ajo i referohet gjetjeve të saj në rastin e Xhoxhajt se në përgjithësi, rregullat e barrës së provës në procedimet sipas ligjit të Vettingut, përfshirë mungesën e kufijve të rreptë kohor për vlerësimin e pasurisë, nuk zbulojnë shkelje të nenit. 6 sipas aspektit të parimit të sigurisë juridike, por që implikimi i këtyre dispozitave për sigurinë juridike dhe të drejtat e kërkuesit sipas nenit 6 § 1 duhet të merren parasysh rast pas rasti (po aty, §§ 348-53 ).
  41. Në çështjen në fjalë, Gjykata vëren se ngjarjet që lidhen me punësimin e bashkëshortit të ardhshëm të kërkuesit në Greqi në fakt kanë shkuar në një periudhë të rëndësishme. Sidoqoftë, ato konsideroheshin të provuara të paktën deri në një farë mase. Në lidhje me ligjshmërinë e të ardhurave të bashkëshortit nga dy periudha punësimi në Arabinë Saudite, nuk mund të konsiderohet e tepruar që aplikanti, si prokuror me përvojë i krimeve financiare, pritej të tregonte se tatimi mbi të ardhurat ishte paguar në kohën përkatëse në përputhje me me ligjet tatimore shqiptare, qoftë në vendin e origjinës (Arabia Saudite), në Shqipëri ose një kombinim i të dyjave – duke ruajtur dokumentacionin origjinal ose duke marrë vërtetime të reja të pagesave paraprake tatimore. Në çdo rast, kërkuesi ishte i hapur të argumentonte, sipas ligjit të Vettingut, se kishte qenë objektivisht e pamundur të merreshin prova të tilla, p.sh. sepse të dhënat zyrtare ishin shkatërruar ndërkohë. ONM nuk ishte i bindur se kërkuesi e kishte përballuar këtë barrë dhe Gjykata nuk gjen asnjë arsye për ta kundërshtuar atë konstatim të brendshëm.
  42. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës duhet të refuzohet njësoj si e pabazuar në mënyrë të dukshme, në përputhje me nenin 35 §§ 3 (a) dhe 4 të Konventës.
  43. PRETENDIM SHKELJE E NENIT 13 TË KONVENTËS
  44. Ankuesja u ankua se nuk kishte pasur në dispozicion një mjet juridik efektiv në lidhje me ankesat e saj sipas nenit 6 § 1 dhe nenit 8 të Konventës. Ajo u mbështet në nenin 13 të Konventës, i cili thotë si më poshtë:

“Çdokush të cilit i janë shkelur të drejtat dhe liritë e përcaktuara në [Konventën], do të ketë një mjet juridik efektiv përpara një autoriteti kombëtar, pavarësisht se shkelja është kryer nga persona që veprojnë në cilësinë zyrtare.”

  1. Qeveria mendoi se kërkuesja kishte pasur një mjet juridik efektiv për qëllimet e nenit 13 për të ngritur ankesat e saj sipas neneve 6 dhe 8. Ajo kishte mundur t’i paraqiste këto ankesa fillimisht në KPK dhe më pas në KPA.
  2. Kërkuesja argumentoi se ajo nuk kishte pasur një mjet juridik efektiv për të kundërshtuar shkeljen e të drejtave të saj themelore në procedurat e verifikimit, sipas kuptimit të nenit 13, lexuar në lidhje me nenet 6 dhe 8 të Konventës, sepse ajo nuk mund të kundërshtonte shkarkimin e saj para gjykatave vendase ose ankim kushtetues kundër vendimit të KPA-së.
  3. Edhe duke supozuar se kërkuesi kishte një “pretendim të argumentueshëm”, për qëllimet e nenit 13 të Konventës, në të gjitha aspektet, Gjykata përsërit se “autoriteti” i përmendur në nenin 13 nuk duhet në të gjitha rastet të jetë një autoriteti gjyqësor në kuptimin e ngushtë (shih Rotaru kundër Rumanisë [GC], nr. 28341/95, § 69, GJEDNJ 2000-V, dhe Driza kundër Shqipërisë, nr. 33771/02, § 116, GJEDNJ 2007-V ( ekstrakte)). Në çdo rast, siç u konkludua në çështjen e Xhoxhajt (cituar më sipër, § 288), si KPK ashtu edhe KSA, një dhomë e posaçme e Gjykatës Kushtetuese, ishin “tribunale” për qëllimet e nenit 6. Ankuesi ishte në një qëndrim për të ngritur ankesën e saj në lidhje me nenet 6 dhe 8 pranë këtyre organeve të verifikimit.
  4. Nga kjo rrjedh se kjo pjesë e kërkesës është haptazi e pabazuar në kuptimin e nenit 35 § 3 (a) të Konventës dhe duhet të refuzohet në përputhje me nenin 35 § 4.
  5. ZBATIMI I NENEVE 46 DHE 41 TË KONVENTËS
  6. Pjesët përkatëse të nenit 46 të Konventës parashikojnë:

“1. Palët e Larta Kontraktuese marrin përsipër t’i binden vendimit përfundimtar të Gjykatës në çdo çështje në të cilën ato janë palë.

  1. Vendimi përfundimtar i Gjykatës i transmetohet Komitetit të Ministrave, i cili mbikëqyr ekzekutimin e tij….”
  2. Neni 41 i Konventës parashikon:

“Nëse Gjykata konstaton se ka pasur një shkelje të Konventës ose të Protokolleve të saj dhe nëse ligji i brendshëm i Palës së Lartë Kontraktuese në fjalë lejon që të bëhet vetëm një dëmshpërblim i pjesshëm, Gjykata, nëse është e nevojshme, do t’i japë kompensim të drejtë palës së dëmtuar.”

  1. Tregimi i masave të përgjithshme dhe individuale
  2. Kërkuesi konsideroi, duke iu referuar nenit 46 § 1 të Konventës, se shteti i paditur duhet të urdhërohet të korrigjojë mangësitë themelore në legjislacionin e brendshëm të verifikimit dhe të sigurojë rikthimin e saj si prokurore dhe anëtare e KLP-së.
  3. Qeveria argumentoi se dispozitat ligjore për verifikimin ishin në përputhje me Konventën. Për më tepër, ata parashtruan se duke qenë se kërkuesja kishte dështuar në përmbushjen e detyrimeve të saj në bazë të Aktit të Vettingut, të cilat ishin edhe arsye për fillimin e procedimit disiplinor ndaj saj, ajo nuk mund të rikthehej në detyrë.
  4. Parimet e përgjithshme në lidhje me detyrimet e shtetit të paditur sipas nenit 46 të Konventës në kontekstin e ekzekutimit të vendimeve në të cilat Gjykata konstatoi shkelje të Konventës janë përcaktuar, ndër të tjera, në vendimin e Gjykatës për Oleksandr Volkov (cituar më lart, §§ 193-95, me shumë referenca të mëtejshme). Vendimet e Gjykatës janë në thelb deklarative në natyrë. Neni 46 përfshin veçanërisht një detyrim ligjor për të zgjedhur, subjekt i mbikëqyrjes nga Komiteti i Ministrave, masat e përgjithshme dhe/ose, nëse është e përshtatshme, individuale që do të miratohen në rendin e tij ligjor të brendshëm për t’i dhënë fund shkeljes së konstatuar nga Gjykata dhe të bëjë të gjitha dëmshpërblimet e mundshme për pasojat e tij në mënyrë të tillë që të rivendosë sa më shumë që të jetë e mundur situatën ekzistuese përpara shkeljes (po aty).
  5. Gjykata vëren se ka konstatuar një shkelje të së drejtës së kërkueses për respektimin e jetës së saj private sipas nenit 8 të Konventës për shkak të shkarkimit të saj, sepse, në rrethanat specifike të çështjes së saj, ai shkarkim nuk ishte në proporcion me legjitimitetin synimet e ndjekura. Megjithatë, ajo nuk konsideron se funksionimi i procesit aktual të vetingut në Shqipëri në përgjithësi, bazuar në Kushtetutën dhe Ligjin e Vettingut, zbulon si të tillë ndonjë problem sistematik të përputhshmërisë me kërkesat e Konventës (shih tashmë Xhoxhaj, cituar më sipër , §§ 230 e në vazhdim). Prandaj, ajo nuk e konsideron të nevojshme të tregojë përjashtimisht ndonjë masë të përgjithshme që mund të merret për t’i dhënë fund shkeljes në fjalë (krahaso, a contrario, Oleksandr Volkov, cituar më lart, §§ 199-202).
  6. Sa i përket masave individuale që do të ishin më të përshtatshmet për t’i dhënë fund shkeljes së konstatuar në këtë çështje, Gjykata rithekson se, në shumë raste kur procedimet e brendshme u konstatuan se ishin në kundërshtim me Konventën, ajo ka konsideruar se forma më e përshtatshme e dëmshpërblimit për shkeljet e gjetura mund të ishte rihapja e procedurave të brendshme (krahaso, për shembull, Oleksandr Volkov, cituar më lart, §§ 205-206, në lidhje me një shkelje të të dy neneve 6 dhe 8).
  7. Duke iu referuar gjetjeve të saj në Besnik Cani (cituar më lart, § 149), Gjykata vëren se mund të ketë një rrugë ligjore për kërkuesin për të kërkuar rihapjen e procedurave pas konstatimit të Gjykatës për shkelje të Konventës. Prandaj, duke pasur parasysh rrethanat e çështjes në fjalë dhe në masën që kjo mund të jetë e mundur sipas ligjit të brendshëm, një formë e përshtatshme kompensimi për shkeljen e të drejtës së kërkueses për respektimin e jetës së saj private sipas nenit 8 të Konventës do të ishte rihapja procedurat, nëse kërkuesi kërkon një rihapje të tillë, dhe për të rishqyrtuar çështjen në një mënyrë që është në përputhje me kërkesat e nenit 8 të Konventës, siç përcaktohet në këtë vendim.
  8. Dëme
  9. Kërkuesja pretendoi, në lidhje me dëmin monetar, shumat që korrespondonin me humbjen e pagës së saj si prokurore gjatë periudhës nga shkarkimi i saj më 28 shkurt 2019 deri në rikthimin e saj në detyrë, pagën e saj mujore bruto në shumën 281,078 lekë (afërsisht 2,267 euro. (EUR)). Në rast se nuk rikthehej, ajo pretendonte shumën që i korrespondonte pagës që do të kishte marrë deri në moshën e daljes në pension dhe shumën që i korrespondonte pensionit të saj. Më tej ajo ka pohuar se kjo shumë duhet të rregullohet sipas normës së inflacionit dhe të shtohen interesat dhe taksat e pagueshme.
  10. Më tej, kërkuesja kërkoi 150,000 euro, plus çdo taksë që mund të paguhet, në lidhje me dëmin jopasuror të shkaktuar nga ankthi, humbja e reputacionit dhe mundësitë që ajo kishte pësuar si rezultat i shkarkimit të saj të menjëhershëm në kulmin e ligjshmërisë së saj. karrierën si prokuror.
  11. Qeveria parashtroi se kërkuesja nuk mund të kërkonte asnjë kompensim për humbjen e pagës pasi shkarkimi i saj nuk ishte në kundërshtim me Konventën. Ata më tej parashtruan se kërkesa e saj për kompensim në lidhje me dëmin jomaterial ishte e tepruar dhe e pabazuar.
  12. Gjykata vëren se ankuesja filloi të ushtronte profesionin e avokatit menjëherë pas shkarkimit të saj; megjithatë, kalimi i menjëhershëm në atë linjë të re të punës në rrethanat duhet të ketë shkaktuar disa humbje monetare. Duke bërë një vlerësim mbi bazën e barazisë dhe në dritën e të gjithë informacionit që disponon, Gjykata e konsideron të arsyeshme t’i japë kërkuesit 13,600 euro për dëmin material, plus çdo taksë që mund t’i ngarkohet kërkuesit mbi atë shumë. Ai gjithashtu konsideron se kërkuesi duhet të ketë pësuar dëme jomateriale, të cilat konstatimi i shkeljes së Konventës në këtë vendim nuk mjafton për të korrigjuar dhe i jep asaj 6,000 euro (gjashtë mijë euro), plus çdo taksë që mund të ngarkohet, sipas kjo kokë.
  13. Kostot dhe shpenzimet
  14. Duke paraqitur prova të dokumentuara, kërkuesi kërkoi gjithashtu 5,155 euro (përfshirë taksat) për shpenzimet dhe shpenzimet e bëra përpara Gjykatës.
  15. Qeveria parashtroi se, edhe duke supozuar se kishte pasur një shkelje të Konventës, kostot dhe shpenzimet e pretenduara nga kërkuesi nuk ishin të nevojshme për sa i përket sasisë, duke pasur parasysh kostot dhe shpenzimet e zakonshme të një avokati që ushtron profesionin në Shqipëri.
  16. Sipas jurisprudencës së Gjykatës, një kërkues ka të drejtën e rimbursimit të kostove dhe shpenzimeve vetëm për aq sa është dëshmuar se këto janë bërë realisht dhe domosdoshmërisht dhe janë të arsyeshme për sa i përket sasisë. Në rastin konkret, duke pasur parasysh dokumentet që disponon dhe kriteret e mësipërme, Gjykata e konsideron të arsyeshme t’i japë kërkuesit 5000 euro (përfshirë taksat) për procedimin para Gjykatës.

PËR KËTO ARSYE GJYKATA

  1. Deklaron njëzëri të pranueshme ankesën sipas nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e aplikantit;
  2. Shpall, me shumicë votash, pjesën e mbetur të kërkesës të papranueshme;
  3. Konstaton, njëzëri, se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e kërkuesit;
  4. Vërtetë, njëzëri,

(a) që shteti i paditur duhet t’i paguajë kërkuesit, brenda tre muajve nga data në të cilën vendimi merr formë të prerë në përputhje me nenin 44 § 2 të Konventës, shumat e mëposhtme, që do të konvertohen në monedhën e shtetit të paditur në normën e aplikueshme në datën e shlyerjes:

(i) 13,600 euro (trembëdhjetë mijë e gjashtëqind euro), plus çdo taksë që mund t’i ngarkohet aplikantit, në lidhje me dëmin material;

(ii) 6,000 euro (gjashtë mijë euro), plus çdo taksë që mund të paguhet, në lidhje me dëmin jomaterial;

(iii) 5,000 (pesë mijë euro) në lidhje me kostot dhe shpenzimet;

(b) që nga skadimi i tre muajve të sipërpërmendur deri në shlyerjen, do të paguhet interes i thjeshtë për shumat e mësipërme me një normë të barabartë me normën marxhinale të huadhënies të Bankës Qendrore Evropiane gjatë periudhës së mospagimit plus tre pikë përqindje;

  1. Hedh poshtë, njëzëri, pjesën e mbetur të kërkesës së kërkuesit për shpërblim të drejtë.

Bërë në anglisht dhe njoftuar me shkrim më 13 dhjetor 2022, në përputhje me rregullin 77 §§ 2 dhe 3 të Rregullores së Gjykatës.

Milan Blaško Pere Pastor Vilanova

Kryetari i gjendjes civile

Në përputhje me nenin 45 § 2 të Konventës dhe rregullin 74 § 2 të Rregullores së Gjykatës, mendimi i veçantë i gjyqtarit Serghides i bashkëngjitet këtij aktgjykimi.

OPINION PJESËRISHT KUNDËRDRUESHËM I GJYQTARIT SERGHIDES

  1. Jam dakord me pikën 1 të dispozitave operative të vendimit që thotë se ankimi sipas nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e kërkuesit nga detyra si prokuror është i pranueshëm, dhe jam gjithashtu dakord me pikën 3 të dispozitave operative për efekt se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me shkarkimin e kërkuesit. Për më tepër, jam dakord me pikën 4 të dispozitave operative në lidhje me shpërblimet në lidhje me dëmet materiale dhe jomateriale dhe shpenzimet dhe shpenzimet, dhe me pikën 5 të dispozitave operative në lidhje me rrëzimin e pjesës së mbetur të kërkesës së kërkuesit për shpërblim të drejtë. .
  2. Megjithatë, nuk pajtohem me pikën 2 të dispozitave operative të aktgjykimit se pjesa tjetër e kërkesës është e papranueshme. Në veçanti, jam i mendimit se ankimi sipas nenit 6 të Konventës jo vetëm që është i pranueshëm, por se ka pasur edhe shkelje të këtij neni në faktin se procedurat e verifikimit që rezultuan në largimin e kërkueses nga posti i saj si prokurore nuk ishin e drejtë sipas kuptimit të nenit 6 § 1.
  3. Ky opinion merr formën e një deklarate mosmarrëveshjeje me vendimin (“një deklaratë e zhveshur e mospajtimit”), për sa i përket pikës 2 të dispozitave operative të tij (në lidhje me ankimin sipas nenit 6 të Konventës), dhe për këtë arsye nuk merr formën e një opinioni të veçantë të plotësuar ose formën e një votimi të thjeshtë anonim kundër këtyre pikave. Një deklaratë e thjeshtë e mospajtimit me vendimin ose një pjesë të tij është një zgjedhje alternative e parashikuar nga rregulli 74 § 2 i Rregullores së Gjykatës për gjyqtarët që dëshirojnë të kundërshtojnë. Kjo zgjedhje është veçanërisht e përshtatshme për mua për t’u ndjekur në rastin konkret, duke qenë se unë i kam shprehur tashmë pikëpamjet e mia në dy kërkesa mjaft të ngjashme ose relevante kundër Shqipërisë (shih, mutatis mutandis, qasja ime në mendimin tim kundërshtues në çështjen Xhoxhaj kundër Shqipërisë, nr. 15227/19, 9 shkurt 2021, dhe mendimi im pjesërisht dakord dhe pjesërisht kundërshtues në Besnik Cani kundër Shqipërisë, nr. 37474/20, 4 tetor 2022 (ende jo përfundimtar)).

 

Tags:
, ,
Print page
0 Likes
No Comments

Post A Comment